Αν κάποιο δίδαγμα θα μπορούσε να βγει από τη στυγερή δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, θα ήταν η ανάγκη ν` ασχοληθούμε σοβαρά με το ζήτημα της εγκληματικότητας.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς εγκληματολόγος, για να αντιληφθεί ότι η εγκληματικότητα είναι ένα πολύμορφο φαινόμενο, γι` αυτό και απαιτείται ανάλογη προσέγγιση. Η προχθεσινή δολοφονία, επί παραδείγματι, δεν παραπέμπει στο «φαινόμενο των Εξαρχείων» και ότι με τούτο υπονοείται, με τη δράση των «μπαχαλάκηδων» ή «συλλογικοτήτων» τύπου Ρουβίκονας. Πέραν της γεωγραφικής σύμπτωσης, όλα τα μέχρι τώρα στοιχεία-με την επιφύλαξη που επιβάλει η συνεχιζόμενη έρευνα-παραπέμπουν σε μια από τις μορφές παραβατικότητας, το λεγόμενο «οργανωμένο έγκλημα». Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την απόπειρα «πολιτικοποίησης», αυτού καθαυτού του εγκλήματος, αλλά και εξαγωγής γενικότερων συμπερασμάτων, περί… γενικευμένης ανομίας ή ανοχής. Να θυμίσουμε, ότι πριν λίγες, μόλις, μέρες, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, συνεχάρη την Αστυνομία, για την εξιχνίαση της απαγωγής, του βιομήχανου Μιχάλη Λεμπιδάκη, με την απελευθέρωση του απαχθέντος. Νωπά είναι ακόμη τα διθυραμβικά δημοσιεύματα και αντίστοιχα ρεπορτάζ, στον ηλεκτρονικό τύπο, από τα οποία αναδεικνυόταν ο υψηλός επαγγελματισμός των διωκτικών αρχών, που τις τοποθετεί στα υψηλότερα διεθνή στάνταρντς. Τι άλλαξε, λοιπόν; Να προσθέσουμε δε, ότι ώρες πριν τη δολοφονία, είχε εξιχνιαστεί μια σοβαρή υπόθεση «εκτέλεσης συμβολαίου», ενώ ανάλογες επιτυχίες, στο πεδίο αυτό, έχουν καταγραφεί το τελευταίο, αλλά και σε προηγούμενα χρονικά διαστήματα. Ως εκ τούτου, μια τέτοια, αβασάνιστη και ισοπεδωτική κριτική, αδικεί, πρωτίστως, τους άνδρες και γυναίκες των Σωμάτων Ασφαλείας, που καλούνται να αναμετρηθούν με τις διαρκώς εξελισσόμενες και αναβαθμιζόμενες μορφές εγκληματικότητας, σε συνθήκες διαρκούς συρρίκνωσης του εισοδήματος τους, αλλά και έλλειψης στοιχειωδών μέσων.
Εκεί, όπου θα μπορούσε κανείς, να συμμεριστεί την κριτική-και προς την πολιτική ηγεσία-είναι για το «φαινόμενο των Εξαρχείων», με όλα τα συμπαρομαρτούντα, προπάντων, όμως, για αυτό που αποκαλείται «μικροπαραβατικότητα» ή, με όρους της διπλωματίας, «παραβατικότητα χαμηλής έντασης». Ονομάζεται, έτσι, γιατί δε συνοδεύεται, κατά κανόνα, από άσκηση βίας, είναι όμως εκείνη που «αγγίζει» τον μέσο πολίτη, στην καθημερινότητα του. Είναι αυτές, ακριβώς, οι μορφές «μικροπαραβατικότητας» (κλοπές, διαρρήξεις, ακόμη και ηχορύπανση), που δημιουργούν το αίσθημα γενικευμένης ανασφάλειας, στους πολίτες, αφού κάθε ένας έχει υποστεί ή είναι δυνάμει «υποψήφιος» να υποστεί αυτού του είδους την ανομία. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, απαιτώντας ξεχωριστή εξέταση…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
