Ξανακούστηκε με αντικείμενο την υπόθεση των αδειών των καναλιών, την τροπολογία Παππά για τις 4 άδειες, τώρα την διαγωνιστική διαδικασία που… κάτσε να την δούμε να εκτυλίσσεται, βέβαια.
Θέμα αντισυνταγματικότητας εγείρεται, λέει, από τον παραγκωνισμό του περίπυστου ΕΣΡ. Και με την όλη διαγωνιστική διαδικασία αδειοδότησης για περιορισμό αριθμό αδειών. (Άμα οδηγηθούν στο κλείσιμο υφιστάμενοι σταθμοί, ως μη αδειοδοτημένοι, θα έρθει και η υπόθεση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας). Συν, θέμα συμβατότητας με το Ευρωπαϊκό δίκαιο, σε δυο-τρία σημεία, με εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου, όχι δε κυρίως ως προς το ρυθμιστικό πλαίσιο των μήντια, που είναι χαλαρό ό,τι κι αν λέγεται κατά καιρούς, όσο με προσέγγιση εσωτερικής αγοράς/ανταγωνισμού. (Πάλι, σε περίπτωση κλεισίματος καναλιών, θάχουμε την διάσταση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας από το άλλο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων/του Στρασβούργου).
Με κάθε ταπεινότητα, όπως αρμόζει σ’ όποιον τολμά να μιλήσει όταν ο λόγος ανήκει στους ουλαμούς των συνταγματολόγων και των συναφών, μια θεμελιακή παρατήρηση. Την συνταγματικότητα δεν – ΔΕΝ – την κρίνει, ποτέ, κανείς άλλος απο τα Δικαστήρια. Ούτε οι εμβριθείς νομομαθείς, ούτε οι τενόροι της πολιτικής, ούτε ο Τύπος. Ούτε το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, ούτε η ιδια η Βουλή – η οποία, βέβαια, αποφαίνεται στην πράξη η ίδια επι της συνταγματικότητας ψηφίζοντας. Ολοι αυτοί οι καλοί και μεγάλοι έχουν την ίδια βαρύτητα γνώμης με την συζήτηση στο παραδοσιακό καφενείο ή στο τωρινό chat room. Την κρίνουν την συνταγματικότητα τα Δικαστήρια, όταν και όπως ασχοληθούν και αποφανθούν. (Με τον διάχυτο, δε, έλεγχο της συνταγματικότητας που γνωρίζει το δικό μας το σύστημα – που δεν έχει Συνταγματικό Δικαστήριο – το συνταγματικό ή μη μπορεί και κρίνει ο κάθε δικαστής. Εν προκειμένω, βέβαια, τις άδειες θα κρίνει το Συμβούλιο της Επικρατείας σε κάθε βήμα. Τις τυχόν αποζημιωτικές απαιτήσεις, θα τις δούμε να “τρέχουν” ανά την αστική Δικαιοσύνη).
Αντίστοιχα, την συμβατότητα ή μη προς το Ευρωπαϊκό Δίκαιο – το Κοινοτικό και του Στρασβούργου – δεν θα την κρίνουν ούτε οι τοποθετήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ούτε οι απόψεις διαφόρων Επιτρόπων, ασφαλώς όχι οι αποφάνσεις του εκπροσώπου Τύπου (ο οποίος πάντως μας θύμισε ότι η αδειοδότηση των καναλιών ανήκει στην αρμοδιότητα των Κρατών μελών), ούτε η επιστολογραφία όποιου “χαμηλόβαθμού υπαλλήλου” (ακόμη και όταν αποδεικνύεται – όπως επί βασικού μετόχου – ότι ήταν κομβικός συντελεστής), ούτε οι απόψεις των επιστημόνων του Ευρωπαϊκού ή τα πύρινα άρθρα στον ειδικευμένο Τύπο. Θα την κρίνουν – όταν και όπως επιληφθούν – το ΔΕΚ και το ΕΔΑΔ, το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου και εκείνο του Στρασβούργου, αφού πρώτα έχουμε την όποια διαδρομή απο τα δικά μας δικαστήρια.
Οπότε… let the ball begin, με λιγότερο μελάνι και λιγότερες φωνές περί συνταγματικότητας. Να προχωρήσει η διαδικασία αδειοδότησης με όσο γίνεται πιο κρυστάλλινη διαφάνεια. Και να κριθεί όπου πρέπει: για την συνταγματικότητα στα αρμόδια δικαστήρια, για την πολιτική σοφία στην κοινή γνώμη (που κάθε τόσο γίνεται “λαός” και ψηφίζει), για την αποτελεσματικότητα στην πραγματική ζωή. ΑΝ αρχίσει, βέβαια, η διαδρομή.
