Όχι, όχι, δεν είναι αναφορές κυβερνητικών στελεχών των δεκαετιών του 1980 και του 1990, όταν δεν υπήρχε ακόμα το ευρώ, δεν υπήρχε ακόμα η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), δεν υπήρχε ακόμα Ευρωζώνη, δεν είχε ακόμα υποκαταστήσει τις εθνικές κεντρικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κάναμε ό,τι… γουστάραμε με λεφτά των δανειστών μας, βεβαίως, βεβαίως!
Τάδε έφη αυτές τις ημέρες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος, ως φαίνεται, δεν είναι μόνο οπαδός του Βαρουφάκη (διάβαζε: Παράλληλο νόμισμα!) αλλά και νοσταλγός των περιβόητων και πολυώνυμων τότε παράλληλων συστημάτων, παράλληλων προϋπολογισμών, παράλληλων «ειδικών» λογαριασμών», παράλληλων ειδικών αποθεματικών, παράλληλου λογαριασμού «κοινωνικών δαπανών», που είχαν εξελιχθεί σε αγωγούς διάθεσης και σπατάλης όλων των εθνικών, δανεικών και κοινοτικών πόρων.
Διότι, στο πλαίσιο όλων αυτών των «παράλληλων» αγωγών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις ή αντιπολιτεύσεις εξουσίας εξήγγελλαν μέτρα, υπόσχονταν, αποφάσιζαν, «φέσωναν» τον ελληνικό λαό, σπαταλούσαν και διόριζαν ολόκληρες στρατιές ημετέρων για ψηφοθηρικούς λόγους. Αναφέρω μερικούς τέτοιους «παράλληλους» αγωγούς ενδεικτικά:
-Παράλληλος κρατικός προϋπολογισμός μέσω του τραπεζικού συστήματος.
-Κοινωνικοί Προϋπολογισμοί για την ενίσχυση τάχα του «κοινωνικού μισθού.
– Λογαριασμός «Κοινωνικών Δαπανών» για την επιχορήγηση του… ΙΚΑ, του ΟΓΑ, των συγκοινωνιών, των λιπασμάτων κλπ.
-«Ειδικό Αποθεματικό Κεφάλαιο» για τη χρηματοδότηση…. συνδικάτων!
Σημειώνω ακόμα ότι το 36% του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων ήταν… «κοινωνικές δαπάνες» και «βαπτίζονταν» ως αναπτυξιακές! Επίσης, ας μην ξεχνάμε έναν ολόκληρο γαλαξία επιδοτήσεων ή επιδομάτων, όπως του επίκαιρου θέρμανσης, ενοικίου, επιτοκίου στεγαστικών δανείων, επιτοκίου αγροτικών δανείων, που δεν έχουν καμιά σχέση με μιαν υπεύθυνη και συνετή δημοσιονομική διαχείριση.
