Στο Μέγαρο Μαξίμου προφανώς και γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα επίχειρα της πολιτικής τους θα τα βρουν μπροστά τους: μπορεί να κέρδισαν τις εκλογές εν ονόματι και της περίφημης «μεσαίας τάξης», ωστόσο είναι σαφές ότι οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες δεν κρατούν για πάντα. Κρατούν όσο η κάθε κοινωνική τάξη ή κατηγορία αισθάνεται πως μία κυβέρνηση φροντίζει τα συμφέροντά της. Αν κρίνει κανείς από το πόσο απροστάτευτη έχει αφήσει η κυβέρνηση τη μεσαία τάξη, αλλά και από την ταξικότητα της πολιτικής της υπέρ των λίγων και ισχυρών, είναι αυτονόητο ότι το πάλαι ποτέ «κίνημα της γραβάτας» θα τής στείλει τα δικά του χαιρετίσματα προσεχώς.
Με όρους στρατηγικής, λοιπόν, φαίνεται ότι κάποιοι στην κυβέρνηση προσπαθούν να κρατήσουν ένα κομμάτι της μεσαίας τάξης με την ατζέντα «νόμος και τάξη». Προφανώς, στο Μαξίμου έχουν βαλθεί να αποδείξουν στην κοινωνία –και δη στο συντηρητικό κομμάτι της μεσαίας τάξης- ότι εκείνοι δεν είναι σαν τους προηγούμενους και κυβερνούν με σιδηρά πυγμή. Αυτή την πολιτική έρχεται να υπηρετήσει ο άρτι αφιχθείς στη Δεξιά υπουργός Προστασίας του Πολίτη, που επιβεβαιώνει πλήρως την έννοια του γενιτσαρισμού: ο σκληρότερος δεξιός να ήταν στη θέση του δε θα έκανε όσα κάνει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως ακριβώς ο σκληρότερος οθωμανός στρατιώτης δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον αντίστοιχο γενίτσαρο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση παράγει «νοικοκυραίους»: επιδιώκει, δηλαδή, να κρατήσει κοντά της το συντηρητικό κομμάτι των μικροαστών και της μεσαίας τάξης, δείχνοντας ότι «σπάει» το υποτιθέμενο «άβατο» των Εξαρχείων, αφήνοντας απεργούς πείνας να πεθάνουν με όρους ιδεολογικής κατίσχυσης, δικαιολογώντας επί της ουσίας κάθε αστυνομική αυθαιρεσία. Όχι, δεν πρόκειται περί «φάλτσων». Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη γνωρίζουν πως οι δημοκρατικοί πολίτες ανατριχιάζουν με όσα συμβαίνουν γύρω τους. Όμως, ξέρουν πως όταν ενταθεί ο κύκλος της πολιτικής φθοράς, αυτούς τους πολίτες θα τους χάσουν. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το άλλο 35% των συντηρητητικών, των δεξιών, των «νοικοκυραίων». Αυτών, δηλαδή που χρειάζονται, μαζί με την παλινόρθωση της ενισχυμένης αναλογικής στις μεθεπόμενες εκλογες, ώστε να κυβερνούν ως κόμμα του 35%, αν καταφέρουν να κρατήσουν χαμηλότερα τον κύριο πολιτικό αντίπαλό τους.
Πάντως, προς γνώση και συμμόρφωση, κάθε φορά που το κοινωνικό κλίμα αλλάζει και η κοινωνία είναι έτοιμη για πολιτική αλλαγή, αυτό το αίτημα διαπνέει όλες τις κοινωνικές τάξεις –είτε είναι «νοικοκυραίοι» είτε όχι.
