Του Γεωργίου Λαμπρούλη από την Κυριακάτικη Kontranews
Ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση εξακολουθεί να εφαρμόζει την ίδια τραγική και εγκληματική πολιτική, ενώ θα μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις της πανδημίας. Ένα χρόνο μετά, κλείνουν κλινικές και μονάδες για να μετατραπούν τα νοσοκομεία σε «μιας νόσου», με ασθενείς άλλων νοσημάτων είτε να διακόπτουν τις θεραπείες τους, είτε να στέλνονται ως πελατεία στα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Δεν προσλαμβάνεται ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και δεν επαναλειτουργούν νοσοκομεία που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Δεν επιτάσσεται ο ιδιωτικός τομέας υγείας χωρίς όρους και αποζημιώσεις. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, παραμένουν κλειστά τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.
Όμως την ίδια ώρα που τα κρούσματα έχουν εκτοξευθεί, τα νοσοκομεία δεν έχουν ΜΕΘ και η κυβέρνηση επικαλείται αδυναμία προσλήψεων προσωπικού, στη Βουλή προωθούνται συμβάσεις με επιχειρηματικούς ομίλους (παράδοση του χρυσού στη Χαλκιδική ή η παράδοση του Ελληνικού), χαρίζονται σε διάφορους ομίλους δισεκατομμύρια από εθνικά ή κοινοτικά κονδύλια.
Η ίδια η πραγματικότητα αναδεικνύει με τραγικό τρόπο πως το «νήμα» που συνδέει όλες τις κυβερνητικές επιλογές οι οποίες καθορίζονται από τις «αντοχές και τις προτεραιότητες της οικονομίας» δεν είναι άλλο από τη στρατηγική που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας. Να μη θιχτούν δηλαδή τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας ο επιχειρηματικός τομέας της υγείας, δηλαδή οι μεγάλες ιδιωτικές κλινικές, αφήνονται ανενόχλητες να θησαυρίζουν πάνω στη ζωή, την υγεία και τον πόνο ανθρώπων που έχουν εκ των πραγμάτων αποκλειστεί απ’ το δημόσιο σύστημα υγείας;
Η όλη κατάσταση που βιώνουμε δεν αποτελεί ούτε «αβλεψία», ούτε «ανικανότητα» της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως την κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο δε δικαιολογεί κάποιο πολιτικό «μορατόριουμ» απέναντι σ’ αυτήν την πολιτική. Αντίθετα, επιβάλλεται να αναδειχθεί αυτό ακριβώς το «νήμα» της στρατηγικής, με την οποία συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα ανεξάρτητα από τις επιμέρους μικροδιαφορές διαχείρισης.
Σήμερα όμως αναδεικνύεται πως η πολιτική της δήθεν αρμονικής συνύπαρξης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα την οποία υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις είναι αυτή που οδήγησε στην υποβάθμιση των δημόσιων δομών υγείας, στη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα ο οποίος ακόμα και μέσα στην πανδημία απολαμβάνει τεράστια κερδοφορία. Αποδεικνύεται η αναγκαιότητα ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας, όπως προτείνει το ΚΚΕ. Αποδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο πως ο καπιταλισμός γίνεται όλο και πιο βάρβαρος. Γιατί βαρβαρότητα είναι να διασωληνώνονται ακόμα και να πεθαίνουν ασθενείς εκτός ΜΕΘ, ενώ υπάρχουν κενές ΜΕΘ στα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία. Βαρβαρότητα είναι ασθενείς με άλλα σοβαρά νοσήματα να μην έχουν πρόσβαση σε νοσηλεία, σε θεραπείες.
Σήμερα επείγει να σωθούν ανθρώπινες ζωές, επείγει δηλαδή η επίταξη χωρίς αποζημίωση, των μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων, για να βρεθούν κλίνες, κλίνες ΜΕΘ. Επείγει να παρθούν μέτρα προστασίας παντού ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς, να τρέξει το πρόγραμμα εμβολιασμού με πρόσβαση σε όλα τα διαθέσιμα εμβόλια. Επείγει δηλαδή να ξεδιπλωθεί η εργατική λαϊκή πάλη, η διεκδίκηση κόντρα στην κρατική καταστολή για την προστασία της ζωής, αλλά και του εισοδήματος των εργαζομένων, των ανθρώπων του μόχθου. Το σύστημα της εκμετάλλευσης και οι κυβερνήσεις του δεν επαναπαύονται, δεν κάνουν κανένα «μορατόριουμ». Έτσι και οι εργαζόμενοι, ο λαός χωρίς επανάπαυση, χωρίς «μορατόριουμ», μπορεί να βάλει στο επίκεντρο της πάλης του την ικανοποίηση των σύγχρονων δικαιωμάτων του που βυθίζονται στο σκοτάδι για να βλέπουν «φως στο τούνελ» τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
* Βουλευτής ΚΚΕ Λαρίσης, Στ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής, Ιατρός πνευμονολόγος
