Εντάξει, προφανώς και, κατά το γνωστό πολιτικοδημοσιογραφικό κλισέ, η χώρα και ο κόσμος ολόκληρος πλέουν «σε αχαρτογράφητα νερά». Ως εκ τούτου, εκ πρώτης όψεως φαίνεται εύλογος ο ισχυρισμός των κυβερνώντων ότι δεν μπορούν να προβλέψουν επακριβώς το βάθος της ύφεσης που θα αφήσει πίσω του ο κορωνοϊός, ούτε τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν.
Όμως, πλέον η καραντίνα τελειώνει. Οι επιπτώσεις στην οικονομία έχουν αρχίσει να φαίνονται και οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν αρκετά εργαλεία και μαθηματικά μοντέλα προκειμένου να εκπονηθούν αξιόπιστες αναλύσεις και μελέτες για την «επόμενη μέρα». Κανείς δεν ζητεί, άλλωστε, από τον Χρήστο Σταϊκούρα να μας πει επακριβώς το μέγεθος της ύφεσης, ούτε από τον Γιάννη Βρούτση να αναφέρει με ακρίβεια δεκαδικού το ποσοστό της ανεργίας σε πέντε μήνες από τώρα. Ωστόσο, υπάρχουν οι μελέτες της ΓΣΕΕΒΒΕ, υπάρχουν τα στατιστικά από το σύστημα «Εργάνη», υπάρχουν τα καθημερινώς ανανεούμενα στοιχεία από το πόσα δάνεια εξυπηρετούνται ή «κοκκινίζουν» -είτε αφορούν σε φυσικά πρόσωπα, είτε σε επιχειρήσεις.
Ακρίβεια, λοιπόν, δεκαδικού, δεν απαιτεί κανείς. Ωστόσο, το να ακούει ένας εργαζόμενος που αγωνιά για την επόμενη μέρα ή ένας επιχειρηματίας που δεν ξέρει πώς και αν θα ανοίξει μεθαύριο ότι η ύφεση μπορεί να φτάσει το 4,9% ή το… διπλάσιο και μετά να βλέπει ότι η Κομισιόν μιλάει για 10% συρρίκνωση ΑΕΠ, προφανώς δεν γεννά ούτε αισιοδοξία για το μέλλον, ούτε εμπιστοσύνη για την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση δεν κρύβει, μ’ άλλα λόγια, με την τακτική «είπα-ξείπα» και την ανακοίνωση μέτρων «σταγόνα-σταγόνα» ότι πειραματίζεται χωρίς να έχει καταρτίσει ενιαίο σχέδιο. Μερικά ΜΜΕ ή διαμαρτυρίες πολιτών αναδεικνύουν θέματα και η ίδια ασθμαίνει να προλάβει τις εξελίξεις -όπως έγινε στον χώρο του Πολιτισμού, που είχε κυριολεκτικά «ξεχαστεί» από το Μαξίμου αλλά και από το αρμόδιο υπουργείο.
Συμπέρασμα: είπαμε, απολύτως ακριβείς προβλέψεις δεν τους ζήτησε κανείς. Αλλά το να μην έχουν στοιχειώδες σχέδιο είναι πρόβλημα.
