Και δεν τρέχουμε να βγούμε από τα κτίρια, που αν καταρρεύσουν δεν θα γλιτώσει κανείς.
ΟΤΑΝ σε μια παλιά πόλη που έχει κτιστεί το μεσαίωνα με «χωμάτινους πλίνθους» όπως είναι τα περισσότερα χωριά στην Ιταλία, γίνεται σεισμός, πάνω από 6 Ρίχτερ, επιφανειακός, είναι νύκτα και οι άνθρωποι ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ στα σπίτια τους, οι ανθρώπινες απώλειες είναι πάντοτε τεράστιες!
ΟΤΑΝ είδαμε τα γκρεμισμένα σπίτια και ακούσαμε τους τηλεπαρουσιαστές να μας μιλάνε για 10-20 νεκρούς και 200 αγνοούμενους, έπειτα από τόσο μεγάλη καταστροφή, εμείς, σαν Κεφαλλονίτες, με την πείρα των σεισμών, καταλάβαμε ότι οι νεκροί θα είναι ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ, όπως και στη συνέχεια δυστυχώς διαπιστώθηκε…
ΑΝ ο σεισμός είχε γίνει μέρα, σίγουρα τα θύματα θα ήταν πολύ λιγότερα, γιατί ο κόσμος θα ήταν ξύπνιος, θα βρισκόταν έξω από τα σπίτια που γκρεμίστηκαν και θα μπορούσε, αν δεν κοιμόνταν, να έπαιρνε και κάποια μέτρα για την προσωπική του προστασία, όπως π.χ. να μπει κάτω από ένα τραπέζι ή να τρέξει να ανέβει στην ταράτσα του σπιτιού του.
ΕΔΩ αξίζει να σημειώσουμε ότι στο μεγάλο σεισμό που έγινε το 1981 στην Αθήνα παρατηρήθηκε το εξής ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΟ περιστατικό.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ και οι Ευρωπαίοι που βρίσκονταν στο HILTON μόλις ξεκίνησε ο σεισμός, άρχισαν σαν τρελοί, τρέχοντας να ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ τις σκάλες – προφανώς για να… πλακωθούν όλοι αν κατέρρεε το κτίριο, που ευτυχώς ήταν σωστά φτιαγμένο και δεν έπαθε τίποτε…
ΚΑΠΟΙΟΙ άλλοι όμως, κοντοί και σβέλτοι άνθρωποι, αντί να κατεβαίνουν τις σκάλες, τις ΑΝΕΒΑΙΝΑΝ και τράβαγαν προς τους επάνω ορόφους… Ήταν οι Γιαπωνέζοι, που έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ με τους σεισμούς και ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ότι όταν γίνεται σεισμός πρέπει να τρέχουν να ανέβουν στην ΤΑΡΑΤΣΑ της οικοδομής, εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια …
ΑΥΤΑ και πολλά άλλα σπουδαία, για την όσο το δυνατόν ασφαλέστερη αντιμετώπιση των σεισμών, η πολιτεία έπρεπε να τα διδάσκει στα σχολεία, για να αποκτήσουν τα παιδιά μας τη σωστή εμπειρία αντιμετώπισης των σεισμών, αφού η φυλή μας έζησε και θα ζει σε μια σεισμογενή περιοχή.
«Κ»
