Του Αντώνιου Δ. Συρίγου Συρίγου από την Κυριακάτικη Kontranews
Ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο. Πανδημία, φωτιές, εγκλήματα, απώλειες και ανατιμήσεις. Οσο για τον χειμώνα, ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει.
Η κυβέρνηση δηλώνει αισιόδοξη και η αντιπολίτευση απαισιόδοξη, δηλαδή τίποτε το ασυνήθιστο.
Το ΑΕΠ, κατά τους κυβερνητικούς, αυξήθηκε αλματωδώς. Εμείς όμως δεν το αντιληφθήκαμε.
Εκείνο που νιώσαμε ήταν οι αυξήσεις σε φως, νερό, τηλέφωνο, τρόφιμα κ.α, τις οποίες ο Πρωθυπουργός, με τις εξαγγελίες του στην ΔΕΘ, θα φροντίσει μαγικώς να εξαλείψει, κατά τα ειωθότα.
Μετά πάλιν, ως είθισται, θα ακολουθήσουν οι υποσχέσεις της αντιπολιτεύσεως, όπου στη σταθερά, αλλά μη πειστικά, επαναλαμβανόμενη δήλωσή του, ότι θα εξαντλήσει την τετραετία (και ενδεχομένως και ημάς) αυτή εμμέσως αλλά ατόλμως θα επιζητεί εκλογές.
Όσο για το άλλο «μοδάτο» ζητούμενο, δηλ. τη συνεννόηση και την έλλειψή της, αυτή πια έχει χάσει το νόημά της, μεταλλασσόμενη αναλόγως, σε βολική δικαιολογία της «κακοδαιμονίας» μας για τους κυβερνητικούς και σε «σατανική παγίδα» για τους υπεναντίους.
Η χώρα, λοιπόν, όχι μόνο δεν παράγει τίποτε αλλά και δεν προάγει τίποτε καλόν. Πουλά ό,τι της έχει απομείνει. Αρχαία, λαβωμένη φύση, μουσική και τέχνες που μεσουρανούσαν κάποτε και σήμερα ασφυκτιούν κλεισμένες σε cd αναμένοντας κάποια εθνική απώλεια για να ξανακουστούν.
Άσε που η ζωή πια δεν νοείται χωρίς το πρόθεμα «τηλε» σε όλες της τις εκφάνσεις.
Μ’ αυτά ζούμε τον μύθο μας και καλούμε και τους άλλους να τον αγοράσουν αποκαλώντας τον ευρηματικά «τουριστική βιομηχανία», με την οποία προσδοκούμε να ξεφύγουμε από την ζοφερή μας οικονομική θέση, λόγοις βεβαίως.
Τέλος πάντων, αυτά έχομε και μ’ αυτά θα πορευτούμε διαφορετικά, ε, ας φροντίζαμε….
Πιστεύω, όμως, ότι μόνο μια γροθιά στο στομάχι ίσως μας ξυπνήσει. Αν την αντέξουμε βέβαια.
Χρειαζεται κάτι νέο, που μόνον από τους νέους μπορεί να προέλθει. Είναι οι μόνοι που έχουν το σφρίγος και την φρεσκάδα για να προχωρήσουμε, εγκαταλείποντας πελατειακούς διχασμούς και στηριζόμενοι, κριτικά πάντα, στην παράδοση και την πείρα των προηγουμένων γενεών. Μια γροθιά. Ενα δημιουργικό «εμβόλιο» έμπνευσης, νεύρων, γνώσης, οραμάτων και αυτοπεποίθησης.
«Μια μέρα όλα θα είναι καλά, ιδού η ελπίδα
όλα είναι σήμερα καλά, ιδού η αυταπάτη» *
Το να μοιρολογείς πάνω από τα αποκαΐδια είναι ένας τρόπος να πενθήσεις, δεν είναι όμως τρόπος για να ζήσεις κι εμείς θέλουμε να ζήσουμε και θα τα καταφέρουμε.
Αλλιώς τι;
* Στίχος του Βολταίρου από το «Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας – η εξέταση του αξιώματος “Ολα είναι καλά”».
*Δικηγόρος
