Οι συμβολικές κινήσεις των πολιτικών και η εντιμότητα των πολιτών

Αφορμή γι αυτό το σημείωμα – που συνειδητά γράφεται αρκετές ημέρες μετά την πρωτοβουλία Τσίπρα να καλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου τον μικρό Αφγανό Αμίρ στον οποίο η αθλιότητα του Ελληνικού συστήματος (εκπαιδευτικού, αλλ’ όχι μόνον) στέρησε την τιμή να σηκώσει την Ελληνική σημαία, και να του την δώσει ο ίδιος ως εκπρόσωπος του Ελληνικού λαού για να διορθώσει την αδικία κυρίως όμως να ξεπλύνει την ντροπή από τον λιθοβολισμό του σπιτιού της οικογένειας του Αμίρ που επηκολούθησε  – είναι ο εκπληκτικός καυγάς που ξεκίνησε μ’ αυτήν την αφορμή στο ίντερνετ, αλλά και σε μερίδα του Τύπου. (Όταν η υπόθεση της σημαίας στον – Αλβανό αριστούχο μαθητή, το 2003 ήταν – Οδυσσέα Τσενάϊ είχε αντίστοιχα βάλει φωτιά στα τόπια, δεν υπήρχε Facebook ή Twitter. Οπότε ο Κωστής Στεφανόπουλος, που ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε τιμήσει τον Τσενάι, την είχε γλυτώσει πιο ξώφαλτσα). Αν πολλοί επικρότησαν, κάποιοι και χειροκρότησαν τον Αλέξη Τσίπρα, πολλοί ήταν κι εκείνοι που τον επέκριναν^. που αμφισβήτησαν τα κίνητρά του^. που κατήγγειλαν ως υποκριτική και καιροσκοπική την ευαισθησία την οποία επέδειξε ως Πρωθυπουργός.

Αυτή η περίπτωση ανακινεί – ας το παραδεχθούμε τώρα, εν ψυχρώ, αφού πέρασαν οι ημέρες έντασης – το μείζον ζήτημα των συμβολικών κινήσεων των πολιτικών. Αλλά και… της εντιμότητας ημών, των πολιτών, στην κριτική ή στο αγκάλιασμα που τους επιφυλάσσουμε. Ας αφήσουμε εδώ κατά μέρος τους παλιούς/τους θανόντες. Λοιπόν:

Όταν ο Κώστας Σημίτης, λίγον καιρό αφότου άνοιξε το πολύκροτο μέτωπο της μη-αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ενεφανίσθη σε κάποια Πασχάλια τελετή με το κεράκι του και το πειστικά σεμνό ύφος του – και η εικόνα της ευσεβούς παρουσίας του κυκλοφορούσε ευρύτερα, άρα δεν ήταν «της στιγμής» – δεν ήταν για να τιμήσει τους  πιστούς συμπατριώτες του,  ούτε για να δείξει ότι σέβεται την παραδοσιακή σκηνή του Πάσχα.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε επιδεικτικά «του Μπαϊρακτάρη» προκειμένου να εκφωνήσει για να διαδηλώσει ότι δεν θα άφηνε «πέντε νταβατζήδες να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου» (άσχετα με το τι έκανε στην συνέχεια) δεν ήταν για να φανεί αλληλέγγυος στην ταβέρνα του Μοναστηρακίου ή σ’ όσους έχουν αντίστοιχα γούστα.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου – καλά, ως ΥΠΕΞ! – είχε χορέψει βαρύ ζεϊμπέκικο/ «χορό του αετού» με τον ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ να του κρατάει τον χρόνο με τα παλαμάκια, ασφαλώς δεν το έπραξε γιατί προσήρχετο στο πολιτιστικό απόθεμα της γείτονος – ούτε γιατί άλλαξε πολιτική στο εξωτερικό της χώρας.

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε απόσταση αναπνοής χρονικά από την συμβολική κίνηση Τσίπρα για την σημαία στον Αμίρ, επέλεξε να επωφεληθεί από το χάος της «ουράς για το ηλεκτρονικό εισιτήριο» για να καταφερθεί εποικοδομητικά εναντίον μιας πολύ πιο βαριάς, βίαιης ουράς – εκείνης των καρκινοπαθών ή των οικείων τους, προκειμένου να προμηθεύονται τα υψηλού κόστους φάρμακά τους – και υποσχέθηκε αποστολή αυτής της κατηγορίας φαρμάκων κατ’ οίκον, ασφαλώς και δεν ξεκίνησε έτσι την χάραξη νέας  υγειονομικής πολιτικής.

Ο καθένας τους κάτι πήγε να συμβολίσει. Κάτι πήγε να δείξει – κάτι να πάει παραπέρα. Πρόσεξε τώρα, φίλε αναγνώστη: απόλυτο δικαίωμά σου να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με τον συμβολισμό, όπως και με την υποδηλούμενη κάθε φορά ουσία! Όμως… μην παριστάνεις ότι η βαθιά ειλικρίνεια ή η προσχηματικότητα είναι εκείνο που σε συνεπαίρνει ή που σε ενοχλεί! 

Δικοί μας είναι οι πολιτικοί, ό,τι θέλουμε τους κάνουμε ό,τι θέλουμε λέμε γι αυτούς. Όχι όμως με ιησουητικά επιχειρήματα.