ΤΑ πρώτα χρόνια της τηλεόρασης, που τα κανάλια ήταν λίγα και οι πολιτικές και κοινωνικές εκπομπές ακόμα λιγότερες, κάποιοι κύριοι και κάποιες κυρίες, «ειδικοί» όλοι τους επί παντός θέματος, φίλαγαν κατουρημένες ποδιές για να προβάλουν τη μετριότητά τους και τις ακόμα πιο μέτριες γνώσεις τους.
ΤΟ θεωρούσαν δε μεγίστη τιμή να έχουν λάβει μέρος σε οποιοδήποτε «παράθυρο» ή «τραπέζι» της TV.
ΔΕΝ άφηναν δε φίλο τους που να μην τον ρώταγαν: «Με είδες στην τηλεόραση; Είδες τι ωραία που τα είπα;».
ΚΑΙ φυσικά οι περισσότεροι έλεγαν βλακείες και πρόβαλλαν τη μετριότητά τους.
ΦΥΣΙΚΑ όσοι είχαν αυτοκίνητο έτρεχαν στα STUDIO των καναλιών, ενώ όσοι δεν τους είχε αξιώσει η ζωή – λόγω … ικανοτήτων – να αποκτήσουν «ρόδα» πήγαιναν με το λεωφορείο, το τρόλεϊ ή… ακόμη και με τα πόδια!..
ΟΙ περισσότεροι από αυτούς τους «παραθυράκηδες», δεν μιλάμε για τις τιμητικές εξαιρέσεις μορφωμένων, ικανών και πετυχημένων που παρουσιάζονται σε πολλές εκπομπές και δια της συμμετοχής τους λαμπρύνουν τις συζητήσεις και προτείνουν λύσεις, αλλά αυτούς που γελάει ο κόσμος μαζί τους ή τους πετάνε λεμόνια και ντομάτες, έχουμε τη γνώμη ότι με το γλοιώδες γλείψιμο της τρόικας, βοήθησαν τη βάρβαρη επίθεση των ξένων εναντίον των μισθών, των συντάξεων και των οικονομικών μας, ενώ αρκετοί από αυτούς τους φωνακλάδες μπήκαν και στη Βουλή!..
