Οι «μεταρρυθμιστές»

Το ρόλο του «μεταρρυθμιστή» προσπάθησε να οικειοποιηθεί-ή να υπερασπιστεί-ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην προχθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη.

Όταν, όμως, ρωτήθηκε, από τον Αλέξη Παπαχελά, για τα πεπραγμένα του, στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όπου τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά, το μόνο που βρήκε να παραθέσει, ως μετρήσιμο έργο, είναι ο περιορισμός των απολύσεων και η απομάκρυνση κάποιων επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή, ο «μεταρρυθμιστής» πολιτικός, στο κατ’ εξοχήν υπουργείο, που προσφερόταν για την πραγματοποίηση έργου, με «μεταρρυθμιστικό» αποτύπωμα. Θα είχε ενδιαφέρον να μας πει, κάποτε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξος πρωθυπουργός, τι απέγιναν οι φιλόδοξες και ρηξικέλευθες διακηρύξεις, για ριζική αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης. Πως αξιοποιήθηκε η τεχνογνωσία της ομάδας υπό τον κ. Ράιχενμπαχ, η περίφημη «Task Force», που θα μπορούσε, να αποτελέσει τη μόνη θετική όψη των Μνημονίων. Εξ όσων γνωρίζουμε, ούτε καν το σχέδιο για «απογραφή» σε όλο το φάσμα του Δημόσιου Τομέα, που να φτάνει σε επίπεδο Οργανικής Μονάδας, δεν προχώρησε, στην πραγματικότητα δε εγκαταλείφθηκε. Το θέμα δεν αφορά προσωπικά τον κ. Μητσοτάκη, για να είμαστε δίκαιοι, αλλά το σύνολο όσων προβάλλουν ένα ακαθόριστο εκσυγχρονιστικό-μεταρρυθμιστικό όραμα, ακόμη και ως δικαιολογητική βάση για την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών και του καθεστώτος επιτήρησης. Ιδού, λοιπόν, πεδίο δόξας λαμπρό. Να μας πουν πως αξιοποίησαν, όχι μόνο την «ευλογία» των μνημονίων, αλλά και την προσφερόμενη βοήθεια, για την «αναμόρφωση» της Δημόσιας Διοίκησης. Όχι πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά έχουμε και την «ομολογία» του επικεφαλής, αυτού του άτυπου «μεταρρυθμιστικού» ρεύματος. Ότι, δηλαδή, στην πράξη, ο «μεταρρυθμιστικός» οίστρος εξαντλήθηκε σε κάποιες τυφλές απολύσεις και στην απλή εφαρμογή ρυθμίσεων του Πειθαρχικού Κώδικα. Τα πρακτικά αποτελέσματα, άλλωστε, τα βιώνουμε, όλοι εμείς οι πολίτες, στην καθημερινή μας διαβίωση. Από τη διάλυση των νοσοκομείων, μέχρι την απορρύθμιση των αστικών συγκοινωνιών και την υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, βλέπουμε ανάγλυφα, το αποτύπωμα των «μεταρρυθμιστών». Διότι αυτοί επιμένουν να ισχυρίζονται-και με αφορμή την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ-έστω εκ πλαγίου, ότι τα Μνημόνια, με όλα όσα τα συνοδεύουν, αποτελούσαν τη μοναδική ή και τελευταία ευκαιρία, για να… μπει μια τάξη στο μαγαζί, προφανώς, με «εκτελεστικά όργανα», τις «συνεπείς Ευρωπαϊκές δυνάμεις». Ας απαντήσουν οι ίδιοι, αν πρόκειται για ανικανότητα, ή το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιδεολογικής-νεοφιλελεύθερης επιλογής…