Οι ανοιχτές/ δημοκρατικές διαδικασίες στην ΝΔ

Και έτσι έστρωσε τα εσωτερικά του. Όμως, όπως δείχνουν οι διαδικασίες τώρα προκειμένου να οδηγηθεί η Ν.Δ. μέσα από Τετραρχία σε ανάδειξη νέας ηγεσίας, ζήλεψε τουλάχιστον την διακηρυκτική ανοιχτότητα των διαδικασιών επιλογής ηγεσίας της ύστερης εποχής ΠΑΣΟΚ, επί ΓΑΠ.
Η αλήθεια είναι πως και η διαδοχή Κώστα Καραμανλή απο Αντώνη Σαμαρά έγινε με λογική ανοίγματος – εκεί, δε “πλήρωσε” η Ντόρα Μπακογιάννη την αίσθηση προκαταβολικής επικράτησης (αλλά και την – πώς να το πούμε; – ευκολία προσέλευσης του Δημήτρη Αβραμόπουλου σε συνεννοήσεις παρασκηνίου: γι’ αυτό άλλωστε και ανταμείφθηκε/τιμωρήθηκε ο τελευταίος με την εξορία στις Βρυξέλλες).
Όμως, αυτήν την φορά, αληθινά η Τετραμαχία Βαγγέλη Μεϊμαράκη – Κυριάκου Μητσοτάκη – Αδώνιδος Γεωργιάδη – Απόστολου Τζιτζικώστα (με τα πρεσβεία της ιερωσύνης το πάμε, φίλε αναγνώστη) δείχνει να έχει εμπνευσθεί απο καμπάνια σε εκλογές Δεκαπενταμελούς της ηρωικής εποχής, που αποτελεί – όχι; – την υπέρτατη μορφή διεκδίκησης μιας επικεντρωμένης εξουσίας. Κάτι, λοιπόν, από την αντίληψη του “όσο πιο ανοιχτά, τόσο πιο καλά!”, κάτι οι θεματικές συνδιασκέψεις που προτείνονται, κάτι τα debates που πάνε να στηθούνε, κάτι η λογική του να ψηφίζει οποιοσδήποτε είναι πρόθυμος να προσέλθει να κάνει εγγραφή (κι ας πάει χαλάλι το 2ευρω!), κάτι και το άνοιγμα προς Τζιτζικώστα να προσέλθει στις διαδικασίες του ΕΛΚ στις Βρυξέλλες, για την ώρα – τουλάχιστον – κρύβεται κάτι δυσάρεστο: η απουσία τοποθετήσεων επι συγκεκριμένων θεμάτων/προκλήσεων. Πάντως με τρόπο που να διαφοροποιεί, αισθητά, τους διεκδικητές.
Σαφώς και γνωρίζω ότι ο Κυριάκος δεν είναι Βαγγέλης, ούτε άλλωστε Τζιτζικώστας. Σαφώς και αναγνωρίζω την φωνή του Αδώνιδος. Όμως, το “γιατί ετούτον κι όχι εκείνον;” , δεν έχει καν αρχίσει να ρωτιέται – πόσο μάλλον να απαντιέται…
Και που να βρεθούμε σε δεύτερο γύρο!