Του Χρήστου Η. Χαλαζιά
Η ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας περιουσίας που αποκτήθηκε με τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού, σήμερα παίρνει διαστάσεις, που θυμίζουν χρεοκοπημένο παλιατζή, λίγο πριν κλείσει το μαγαζί και πετάξει τα κλειδιά αδιαφορώντας για το μέλλον των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το φάρμακο για κάθε αρρώστια με δογματική άποψη. Οι υπεύθυνοι υπουργοί προκειμένου να ξεπουλήσουν ότι έχει απομείνει, επιστρατεύουν τα πάντα για να πείσουν τους πολίτες ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η μοναδική λύση. Δεν αναφέρονται, όμως, στις μελλοντικές επιπτώσεις της απογύμνωσης της χώρας από της στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και τον περιορισμό της οικονομικής ανεξαρτησίας, όπως δεν μας λένε που οφείλεται η αποτυχία και η χρεοκοπία των κρατικών επιχειρήσεων, π.χ να μας πουν πόσα χρήματα χρωστά το κράτος στην ΔΕΗ και πόσα οι «βιομήχανοι» και αναλογικά πόσα ο λαός την περίοδο των μνημονίων και πόσα πριν. Δεν μας λένε ότι περιορίζεται το κοινωνικό κράτος, όπως και οι ιδιώτες δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση των πολιτών αλλά να έχουν υπερκέρδη.
Έπαυσαν να μας θυμίζουν ότι τα έσοδα από την πώληση της Δημόσιας περιουσίας του λαού, δεν πάνε για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ούτε για την καλύτερη επιβίωση του λαού, αλλά δίνονται στους δανειστές για να καλύψουν τις μνημονιακές υποχρεώσεις, εξ ου και η σπουδή να τα ξεπουλήσουν όλα, γνωρίζοντας ότι δίνουν σε ασύμφορες τιμές για τη χώρα.
Άρον, άρον οι αρμόδιοι υπουργοί προχωρούν σ’ ένα εθνικό έγκλημα με τις πολλές νομοθετικές τροποποιήσεις, για να προσεγγίσουν τους επίδοξους αγοραστές. Δεν μας λένε οι πολιτικοί μας, ότι μια χώρα που δεν έχει τον έλεγχο των βασικών, παραγωγικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας έχει χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία και την στήριξη του κράτους πρόνοιας.
Σήμερα οι αρμόδιοι υπουργοί, μας λένε σε όλους τους τόνους, ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, η οποία θα φέρει επενδύσεις και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Ας θυμηθούμε τι έγινε με την Ολυμπιακή. Όλα τα χρέη τα πήρε το κράτος δηλαδή ο Έλληνας πολίτης και σε σύντομο χρονικό διάστημα έκλεισε. Με τον ΟΤΕ μια κρατική επιχείρηση με υπερκέρδη και θυγατρικές εταιρείες στα Βαλκάνια. Πουλήθηκε στη γερμανική κρατική επιχείρηση επικοινωνιών δεν δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας αλλά έκλεισαν πολλά περιφερειακά παρατήματα και συνεχίζονται οι απολύσεις. Το Αεροδρόμιο της Αθήνας που είναι και το μεγαλύτερο το ελέγχει γερμανική κρατική επιχείρηση που δεν πληρώνει τον Φ.Π.Α στη χώρα. Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας τα χρεοκόπησαν οι ιδιώτες και ζητάνε να αποζημιωθούν! Ενώ οι εργαζόμενοι έχουν ξεχάσει πότε πήγαν για τελευταία φορά να πληρωθούν το κανονικό τους μεροκάματο. Ο απολογισμός των ιδιωτικοποιήσεων είναι αρνητικός, δεν έφεραν επενδύσεις αλλά μιζέρια, μετανάστευση των νέων μας και δυστυχία στον λαό.
Οι αρμόδιοι πολιτικοί και τεχνοκράτες υποστηρίζουν ένα λάθος δόγμα, ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να πουληθεί η δημόσια περιουσία. Αίτημα που επέβαλαν οι δανειστές, και υποταχτήκανε σε αυτό χωρίς να ερευνήσουν και να εξετάσουν όλες τις διαστάσεις. Οι αρμόδιοι πολιτικοί, είτε οι τεχνοκράτες δεν μελέτησαν τα προηγούμενα λάθη των ιδιωτικοποιήσεων, στην περίοδο της ευμάρειας, αλλά ούτε και τις ιδιωτικοποιήσεις ανεπτυγμένων κρατών που υιοθέτησαν αυτό το οικονομικό δόγμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Γαλλίας με το νερό και της Μ. Βρετανίας – επί Θάτσερ – με τον σιδηρόδρομο, αναγκάστηκαν να της ξανά κρατικοποιήσουν.
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια πολύμορφη διαδικασία που μπορεί να προσαρμοστεί στις διαφορετικές καταστάσεις και κάθε κράτος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει την καλύτερη για το συμφέρον της χώρας και του λαού.
Ας δούμε μερικές περιπτώσεις που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε: α) Στις αναπτυγμένες χώρες η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας θεωρείται περιορισμός των κρατικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Η λύση είναι η έκδοση μετοχών ή ομόλογων μέχρι σημείου να μη χαθεί ο έλεγχος από το κράτος, β) στις νεοβημαχανικές χώρες η ιδιωτικοποίηση είναι η περιορισμένη μετοχοποίηση, ακόμη και από πολυεθνικές εταιρείες. Ο έλεγχος παραμένει στο κράτος.
Θα κλείσω το σημερινό άρθρο με το θέμα της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις τελευταίες μεγάλες μας βιομηχανίες. Για την ανάγκη να υπάρξει στο κράτος αυτή η βιομηχανία το επισημαίνει σε άρθρο του για τα δικά του συμφέροντα ο επενδυτής κ. Μυτιληναίος: «… Είναι αδιανόητο ελληνικές βιομηχανίες που μάχονται στον στίβο του παγκόσμιου ανταγωνισμού να πληρώνουν το ρεύμα χρυσάφι! Πουθενά στον πλανήτη οι μεταλλουργίες δεν πληρώνουν «ειδικούς φόρους», ΔΕΤΕ, ΕΡΤ, ΕΤΜΕΑΡ κ.τ.λ.! Αντίθετα, όλες οι χώρες και κυβερνήσεις, «πάνω και κάτω από το τραπέζι», στηρίζουν τη βαριά βιομηχανία τους…. Το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι 100% ελληνικό προϊόν, βγαλμένο από το ελληνικό χώμα, με ελληνική τεχνογνωσία, από Έλληνες μηχανικούς και εργαζομένους και ελληνικές πρώτες ύλες. Το να μπορεί το προϊόν αυτό να γίνει διεθνώς ανταγωνιστικό είναι η πιο τρανή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει η Ελλάδα. Γι’ αυτό και η επιβίωση και η πρόοδος της ΛΑΡΚΟ πρέπει να είναι «σημαία» για την ελληνική βιομηχανία και οικονομία. Γι’ αυτό και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο μέτρο του δυνατού και η κυβέρνηση και τα κόμματα και όλοι μας πρέπει να είμαστε δίπλα στη ΛΑΡΚΟ και όχι απέναντι.»
Μήπως η κυβέρνηση πρέπει να θυμηθεί τον ομοϊδεάτη της Βρετανό πολιτικό Μακ Μίλαν που απάντησε στη Θάτσερ για τις Ιδιωτικοποιήσεις: «πρώτα ξεπουλάτε τα ασημικά. Ύστερα τα ωραία έπιπλα του σαλονιού. Στο τέλος θα ξεπουλήσετε και τα σκεύη της κουζίνας.»
