Ο Βαγγέλης Βενιζέλος – και η Δικαιοσύνη

Είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος μια εντελώς ιδιαίτερη παρουσία στην Ελληνική πολιτική ζωή. Τώρα μάλστα, τώρα που έχει απαλλαγεί απο την αγγαρεία του να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι αρχηγός κόμματος (έστω και της μικρομέγαλης ΔηΣυμπ, η οποία επικάθηται στο ίχνος του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠαΣοΚ), οι τοποθετήσεις του είναι αληθινά λαμπρές.

Μια απ’ αυτές φιλοξενήθηκε προ ημερών στο Liberal – υπέρβαση για τον Βενιζέλο, αλλά χρήσιμη κι αυτή! – και, υπό τον τίτλο “Προσωρινή αδυναμία λειτουργίας του κράτους δικαίου”, ανακίνησε ένα ζήτημα ακόμη βαρύτερο κι από αυτό που η εν λόγω διατύπωση υποδηλώνει. Αφορμή/αντικείμενο της παρέμβασης Β.Β. η πολύκροτη υπόθεση της (ματαιωθείσης) διάσκεψης του ΣτΕ για την ακόμη πιο πολύκροτη υπόθεση της συνταγματικότητας ή μη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Επί της οποίας ο Βενιζέλος έχει ούτως ή άλλως τοποθετηθεί και πολιτικά και μηντιακά και ιντερνετικά και νομικά-νομικά.

Όμως, εκείνο που έχει την μεγαλύτερη σημασία απο την κατάθεση Βενιζέλου στο Liberal δεν είναι αυτό. δεν είναι καν η περιγραφή – καλό να την διάβαζαν όσοι αποφαίνονται σχετικώς… – του  τι είναι, πώς λειτουργεί, πώς “οδηγείται” στην απόφαση η διάσκεψη του ΣτΕ. Δεν είναι ούτε οι (αναμενόμενες) παρατηρήσεις του επί του μακρού διαστήματος που παρέμεινε να σιγοβράζει το νομικό αντικείμενο που συζητήθηκε ήδη πριν 3 μήνες και 3 μέρες καθώς και επί του χειρισμού (και της ανακοίνωσης του χειρισμού) της διακοπής της διασκέψεως της Ολομέλειας απο τον πρόεδρο του ΣτΕ Νικόλαο Σακελλαρίου ενόψει του κλίματος, που επιχειρείται να διαμορφωθεί τις τελευταίες ιδίως ημέρες […] ως προς την έκβαση της διασκέψεως” (ορθώς ανεγνώρισε στην διατύπωση αυτή ο Β.Β. την συζήτηση της Ένωσης Δημοσιολογων στον ΔΣΑ, με την έντονη και στιγμές-στιγμές προπηλακιστική στάση του πυκνου ακροατηρίου για τις θέσεις του συμμετέχοντος Γιάννη Δρόσου, υπέρ της συνταγματικότητας).

Όχι! Η αιχμή της τοποθέτησης Βενιζέλου είναι άλλη, και θα παραμείνει ζωντανή πολύ μετά το σβήσιμο του απόηχου της υπόθεσης των τηλεοπτικών αδειών – φοβούμεθα. Είναι δε η εν λόγω αιχμή η έμφαση με την οποία  – ο και νομικά πολύπειρος αλλά και ιστορικά εγκρατής – Βενιζέλος διερωτάται: “Αν το δημόσιο κλίμα μπορεί να οδηγήσει σε “ματαίωση” μια διάσκεψη της Ολομελείας του ΣτΕ, πως κρίνουν άραγε εισαγγελείς, ανακριτές, δικαστικά συμβούλια και ποινικά δικαστήρια υπό την πίεση του κλίματος υποθέσεις μεγάλου πολιτικού, κοινωνικού ή απλώς επικοινωνιακού ενδιαφέροντος;” Συνεχίζει, δε, γυρνώντας – ορθότατα! – το μαχαίρι στην πληγή: “Επιβάλλουν μήπως προσωρινές κρατήσεις ή δυσανάλογα αυστηρές ποινές για λόγους ικανοποίησης ή εκτόνωσης της κοινής γνώμης; Τι θα έπρεπε να κάνει [η Δικαιοσύνη] στις περιπτώσεις αυτές; Να περιμείνει την αλλαγή κλίματος;”.

Η συνέχεια του Βενιζέλειου συλλογισμού επανέρχεται στα της διάσκεψης του ΣτΕ. Εκείνο όμως που μένει πίσω, μαζί και με την υπενθύμιση του ότι κάποτε το ΣτΕ λειτουργούσε και κατάφερνε να βγάζει αποφάσεις ανεπηρέαστο καίτοι έδρευε στην ίδια την Βουλή (oπότε μπορούσε να ακούει τον ήχο των συνεδριάσεων ή και των διαδηλώσεων στην Πλατεία Συντάγματος), είναι αυτή η βαριά σειρά ερωτημάτων.

Όσο μένουν αναπάντητα, η Δικαιοσύνη ολόκληρη δεν θα μπορεί να κοιμάται ήρεμη . Ούτε αλλωστε κι εμείς.