Ο Σολτς, η Ευρωζώνη και ο φόβος των Μνημονίων

Η επικαιρότητα στην Ελλάδα είναι καταιγιστική και, δυστυχώς, δεν έχει αφιερωθεί ούτε πολύς χώρος σε εφημερίδες και ιστοσελίδες, ούτε πολύς χρόνος σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, για την προεκλογική κούρσα στη Γερμανία. Κι όμως, μπορεί αυτή η κούρσα και τα αποτελέσματά της να μας αφορούν περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε ή απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.

Εκ πρώτης όψεως, ο αντικαγκελάριος και υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις και προβάλλει πλέον ως αδιαφιλονίκητο φαβορί, φαίνεται σαν μία… Μέρκελ του SPD. Εξάλλου, αυτή την ανάγκη των Γερμανών για σταθερότητα σε μία ταραγμένη εποχή φαίνεται ότι κεφαλαιοποιεί, καθώς προτιμάται από την πλειονότητα των πολιτών κυρίως ως η εγγύηση της «συνέχειας» της Μέρκελ, παρά ως μία διαφορετική πολιτική πρόταση.

Ωστόσο, ταυτοχρόνως, ο Σολτς κρατάει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για την επόμενη μέρα: παρότι για ένα μεγάλο κομμάτι των Γερμανών είναι «ταμπού» η συνεργασία με την Αριστερά, ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών δεν απορρίπτει το ενδεχόμενο συμμετοχής της Die Linke σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό, ενώ ταυτοχρόνως υπόσχεται αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 12 ευρώ (από 9,6 που είναι σήμερα) αλλά και κατάργηση μίας σειράς φοροαπαλλαγών που αφορούν στα μεγάλα εισοδήματα και τους λεγόμενους «προνομιούχους».

Βεβαίως, προεκλογικά είναι σαφές ότι όσο λιγότερα λέει κανείς, τόσο καλύτερα είναι για τον ίδιο. Με άλλα λόγια, δεν ξέρουμε και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από τώρα αν ο Σολτς θα κυβερνήσει και σαν μία συνέχεια της Μέρκελ ή θα επιδιώξει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στην Ιστορία και να συνομιλήσει με την ριζοσπαστικοποίηση –έστω και εν μέρει- του κόμματός του και κομματιού της γερμανικής κοινωνίας.

Ωστόσο, όπως και να έχει, αυτή η αλλαγή στη γερμανική πολιτική σκηνή προσώρας προβάλλει ως μόνο ελπιδοφόρα. Πολλώ δε μάλλον που σε αυτή την συγκυρία ανοίγει η συζήτηση γι ατις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης και στους δημοσιονομικούς κανόνες λειτουργίας της. Πρόκειται για μία συζήτηση που θα δοκιμάσει τη συνοχή της Ευρώπης και θα κρίνει πολλά στο μέλλον. Πρόκειται για μία συζήτηση που είτε θα οδηγήσει σε αναθεώρηση του σφιχτού δημοσιονομικού «κορσέ» και των κανόνων που βάζουν τα νούμερα πάνω από τους ανθρώπους, είτε θα κερδίσουν οι ίδιες λογικές που επέβαλλαν τα Μνημόνια και παραλίγο να τινάξουν την Ευρωζώνη στον αέρα. Οι απαντήσεις σε αυτή τη συζήτηση είναι πιθανό να είναι διαφορετικές αν της Γερμανίας ηγείται ένας σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος –πολλώ δε μάλλον αν αυτός στηρίζεται σε έναν συνασπισμό με τους Πράσινους και την Αριστερά. Και οι απαντήσεις αυτές πρωτίστως θα αφορούν μία χώρα με σχεδόν 10% έλλειμμα και 220% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ