Στη σύγχρονη οἰκονομία ὑπάρχει γενικὰ μιὰ ἀδηφαγικὴ διάθεση ποὺ ἀκόμη καὶ οἱ καρχαρίες θὰ μποροῦσαν νὰ πάρουν μαθήματα φιλανθρωπίας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους τραπεζίτες. Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ κανιβαλιστικὴ κατάσταση διανθίζεται μ’ ἕνα διεστραμμένο χιοῦμορ καὶ μὲ μιὰ μεθυστικὴ ἤ ἐρεθιστικὴ ἀρλουμπολογία ποὺ ἐπιτηδείως προβάλλεται σὰν φιλοσοφία. Στὸν παρόντα καιρὸ μπορεῖς νὰ πεῖς τὰ πιὸ ἀλλόκοτα, τὰ πιὸ ἐξωφρενικὰ πράγματα καὶ νὰ τὰ πλασσάρεις σὰν πνευματικὸ παντεσπάνι. Κάποιοι διανοητὲς, ποὺ ἐπιμένουν νὰ μένουν πιστοὶ σὲ κάποιες ἑδραιωμένες καὶ δοκιμασμένες ἀρχὲς, ἔχουν κλειστεῖ στὴ σοφίτα τῶν ἀναμνήσεων τους. Ὅσοι ἐπιμένουν καὶ μένουν στὸν πνευματικὸ στίβο, σιγὰ-σιγὰ γέρνουν σὰν ἡττημένοι μονομάχοι. Ἡ κοινωνία τῆς ἀφθονίας ἦταν ἄφθονη σὲ αὐταπάτες ἀλλὰ καὶ ἀπάτες. Ἰδιαίτερα ἐξαπατήθηκαν καὶ χτυπήθηκαν ὅσοι ἀγωνίστηκαν γιὰ μιὰ ζωὴ ποὺ τὸ ρυθμὸ της νὰ μὴν καθορίζουν οἱ νόμοι τῆς οἰκονομίας καὶ τοῦ πλούτου καὶ ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ συστήματος ποὺ τοποθετεῖ ὑπὲρ πάντων τὸ χρῆμα. Τὸ χρῆμα ὅμως ἀποδείχθηκε ὑπέρτερο τοῦ χρήστη.
Κάποτε στὴν Ἀνδαλουσία ἔφαγα κάποια λεπτὰ ζυμαρικὰ ποὺ δίκαια στὸν κατάλογο εἶχαν τὴν ποιητικὴ ὀνομασία «καμπέλιο ντὲ ἄνχελ», μαλλιὰ τοῦ ἀγγέλου. Αὐτὸ μ’ ἔκανε νὰ σκεφθῶ ὅτι ὅσο χάνεται τὸ ποιητικὸ αἴσθημα τῆς ζωῆς, ὅσο ἡ ποίηση πεθαίνει μέσα στὴν ψυχὴ, τόσο περισσότερο μεταφέρεται στὸ… στομάχι! Σὲ πολλὰ ἑστιατόρια ὁ κατάλογος θυμίζει ποιητικὴ συλλογὴ. Πάμπολλα ἐδέσματα, κυρίως καινοφανῆ, ἔχουν βαφτισθεῖ μὲ ποιητικὲς ὀνομασίες: «τὸ ἄλλο τῆς θάλασσας», «τὸ μυστικὸ τῆς γάστρας», «τὸ χαμόγελο τοῦ κύματος». Βέβαια τὸ χαμόγελο γίνεται δυσάρεστος μορφασμός, ὅταν, μετὰ τὸ γεῦμα, ἔρχεται ὁ λογαριασμὸς. Καὶ μιὰ κι ἀναφέρθηκα στὴν Ἀνδαλουσία, θυμᾶμαι κάποιο συγκλονιστικό γεγονὸς. Κάποτε στὴ Γρανάδα εἶχα πάει στὴν «κορίδα ντὲ τόρος» γιὰ νὰ δῶ τὸν διάσημο Ἐλ Κορντομπές. Δὲν θὰ σταθῶ σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς συγκλονιστικῆς ταυρομαχίας. Θὰ περιοριστῶ μόνο στὴ φάση ποὺ ὁ «πικαδόρ» ἀπὸ τὴ σέλα τοῦ ἀλόγου ἔμπηξε τὸ αἰχμηρὸ μέταλλο στὴ ράχη τοῦ ζώου καὶ τὸ αἷμα ἄρχισε νὰ ρέει κρουνηδὸν. Καὶ μετὰ βγῆκε ὁ Ἐλ Κορντομπές μὲ τὶς «μπαντερίγιες» του καὶ ἔκανε τὰ τσαλίμια του μπρὸς τὸν αἱμορραγοῦντα ταῦρο, ποὺ μαινόμενος ὁρμοῦσε στὰ τυφλά, μέχρι ποὺ ὁ μεγάλος ταυρομάχος ἔμπηξε τὴ γυαλιστερὴ μύτη τοῦ ξίφους του στὸ πιὸ καίριο σημεῖο καὶ τοῦ ἔκοψε τὴν ἀρτηρία τῆς καρδιᾶς. Κι ὁ ταῦρος ξέψυχος ἔπεσε βαριὰ. Ὅμοια στὸν παρόντα καιρὸ λειτουργοῦν καὶ τὰ ἐπαναστατημένα πλήθη. Σὰν τὸν ταῦρο θὰ κυριαρχὴσουν γιὰ λίγο στὴν κοινωνικὴ «κορίδα» μέχρι ποὺ ὁ καιροφυλακτῶν ταυρομάχος θὰ τοὺς χώσει στὸ σβέρκο τὴ λεπίδα.
Δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι μὲ ἱκανοποιεῖ ἡ πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας. Τὸ πολιτικὸ σύστημα μοιάζει μὲ παλαιὸ ἑτοιμόρροπο κτήριο ποὺ εἶναι τόσο παραμελημένο ὅσο καὶ οἱ ἔνοικοὶ του. Καὶ δὲν ἐννοῶ μόνο τοὺς διαχειριστὲς ἀλλὰ καὶ τοὺς διαχειριζόμενους. Τὸ ἔχω γράψει πολλὲς φορὲς: δὲν ὑπάρχουν σὲ καμμιὰ χώρα ἀθῶοι πολίτες. Τὸ νὰ μετακινεῖται ἡ μᾶζα τῶν ψηφοφόρων ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ στὴν ἄλλη δὲν ἔδωσε λύσεις σὲ προβλήματα. Τὸ νὰ μένουν κάποιοι στὴ μέση,τάχα σὰν οὐδέτεροι δὲν εἶναι ἐπιλογὴ. Οὔτε καὶ ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὴν πολιτικὴ γεννᾶ ἐπαναστατικὸ συναίσθημα. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ πᾶμε δεξιὰ ἤ ἀριστερὰ. Τὸ πρωτεῦον εἶναι νὰ πᾶμε μπροστὰ. Ἀλλὰ πῶς εἶναι δυνατόν νὰ δώσουμε στὸν τόπο μας πορεία πρὸς τὰ πρόσω ὅταν συστατικό τῆς πολιτικῆς μας εἶναι τό «ρίξιμο» καὶ ὄχι τὸ κτίσιμο; Ἔχουμε ἀνθρώπους τῆς πολιτικῆς ποὺ ὅταν σὲ κοιτάζουν θαρρεῖς ὅτι μηχανορραφοῦν καὶ τὰ μάτια τους. Μπαίνουμε ξανὰ σὲ φάση ἐκλογῶν. Θὰ χορτάσουμε κοινοτυπίες καὶ πολυφορεμένα κλισὲ. Ἀλλὰ μὲ σανὸ δὲν κινεῖται ὁ σύγχρονος πολιτικὸς μηχανισμὸς.
www.sarantoskargakos.gr
