Ο «κωδικός» ψηφοφόρος

Θυμάστε τον αείμνηστο Αργύρη Τσακαλία, θείο των αδελφών Ξηρού, που, αναφερόμενος με σκωπτική διάθεση, στους «προστατευόμενους μάρτυρες», στη δίκη της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, τους ανέφερε ως «ο κος. κωδικός», εξ αιτίας του ότι εμφανίζονταν με κάποιον αριθμό, αντί του ονόματος τους;

 Τον και το θυμηθήκαμε, με αφορμή τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει, στο πλαίσιο της Κεντροαριστεράς, για το ενδεχόμενο ψηφοφορίας και μέσω του ηλεκτρονικού υπολογιστή, στην εκλογική διαδικασία, για την ανάδειξη νέου ηγέτη. Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ,  από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, έχοντας επίγνωση του τι σημαίνει συμμετοχή σε εσωκομματικές διαδικασίες, θέτουν ως ελάχιστη προϋπόθεση, την προηγούμενη αυτοπρόσωπη εμφάνιση, σε προγενέστερο χρόνου, του υποψήφιου «ηλεκτρονικού» ψηφοφόρου, για την παραλαβή κωδικού. Από άλλες εκδοχές της Κεντροαριστεράς,  εκτιμούν ότι είναι περιττό να υποβληθεί ο υποψήφιος ψηφοφόρος σε μια τέτοια δοκιμασία. Υποτίθεται, ότι το διακυβευόμενο εν προκειμένω έγκειται στη διασφάλιση του αδιάβλητου της ψηφοφορίας. Κάτω, όμως, από την επιφάνεια, αυτό που διακυβεύεται είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της διαδικασίας. Από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, λέγεται ευθέως, πως η αυτοπρόσωπη παρουσία του υποψηφίου, αποτελεί την ελάχιστη προϋπόθεση, όχι μόνο για το αδιάβλητο της ψηφοφορίας, αλλά και για να αποτραπεί η μετατροπή μιας εσωκομματικής διαδικασίας, σε ένα είδος «talent show», όπως έχει χαρακτηριστικά λεχθεί. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, όπως προωθείται από ορισμένες πλευρές, καταργείται και το έσχατο στοιχείο πολιτικότητας μιας, επαναλαμβάνουμε, εσωκομματικής διαδικασίας, που είναι η «εκούσια σύμβαση» του ψηφοφόρου με τον κομματικό χώρο και ότι αυτός αντιπροσωπεύει, ως πολιτική και ιδεολογική οντότητα. Είναι προφανές ότι αυτή η σχέση, είτε πρόκειται για παραδοσιακό ψηφοφόρο, είτε για κάποιον που επιδιώκει επανασύνδεση με το χώρο, είτε για πολίτη που στην παρούσα συγκυρία εκφράζεται απ` αυτόν, προϋποθέτει, το λιγότερο, την προσωπική παρουσία και ώσμωση. Οι «κωδικοί», μπορεί να είναι αναγκαίοι σε διοικητικού χαρακτήρα συναλλαγές, ή, έστω, στην εξιχνίαση «ιδιώνυμων» αδικημάτων, αλλά σε μια κομματική διαδικασία, στην οποία, μάλιστα, προσδίδονται «αναγεννησιακά» χαρακτηριστικά, αποτελούν άρνηση της ίδιας της οντότητας του κομματικού σχήματος.

 Εκτός αν, μέσω της «εξ αποστάσεως» ψήφου-διότι περί αυτού πρόκειται-επιδιώκεται, πέραν της αλλοίωσης του ίδιου του εκλογικού σώματος, όπως αναπτύξαμε και σε προηγούμενα κείμενα μας, η διαμόρφωση ενός κόμματος, σύμφωνα με κάποιες «μεταμοντέρνες» αντιλήψεις. Ως ενός, δηλαδή, άμορφου σχήματος, χωρίς ιδεολογική φυσιογνωμία και πολιτικά χαρακτηριστικά.

  ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ