• Κάτω από τις όποιες “πολιτισμένες”, συγκρατημένες, καλοντυμένες συναινέσεις και συμπορεύσεις σε πολιτικούς σχηματισμούς – όπως η ΝΔ του 2015 – , θυμηθείτε τις σχέσεις των “4” της ΝΔ μέχρι την νύχτα του Σαββάτου 21/11 – εκεί ελλοχεύει έχθρα, εχθρότητα, εχθροπάθεια. Αρκεί να ανοίξει μια ρωγμή, για να ανέβει αυτό στην επιφάνεια! Θυμηθείτε άλλωστε και τι έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ όταν έφυγε η ΛΑΕ, η Ζωή, ανακαλέστε στην μνήμη Γιάνη – με ένα “ν” – Βρουφάκη. Αν αντέχετε το γύμνασμα, πάτε πίσω και στο πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, να βρείτε την ατμόσφαιρα Γιωργάκη – Βαγγέλη…
• Ύστερα, το θέμα στην Ελλάδα του 2015 – ήδη το 2016 σε απόσταση αναπνοής – δεν είναι Δεξιά/Αριστερά, δεν ειναι φιλελεύθεροι/κρατιστές, δεν είναι Μνημονιακοί/αντιΜνημονιακοί, δεν ειναι οτιδήποτε. Το θέμα είναι η απόλυτη αχρηστοσύνη. Η αποδεικνυόμενη ασχετοσύνη όσων προσέρχονται να κάνουν κάτι. Η αδιαφορία για το αποτέλεσμα. Θέλετε π.χ. να θυμηθείτε, ακριβώς χθες-προχθές την γελοιότητα της αναζήτηση “ισοδυνάμων” για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση: βοδινό κρέας, τσιγάρα/καπνός, τζόγος, κρασί – και μην νομίζετε ότι καταλήξαμε κάπου, αληθινά!
• Πάμε παρακάτω, εκεί που το ζουν τώρα οι Νεοδημοκράτες: μόλις κάτι στραβώσει – ιδίως άμα στραβώσει σοβαρά! – κανείς δεν ασχολείται αληθινά με το πώς θα πορευτεί το πράγμα στην συνέχεια. Ολοι στρέφονται στην αναζήτηση, ανακάλυψη, ανάδειξη, στοχοποίηση, κράξιμο του ενόχου. Ολοι ζητούν – φυσικά… μακριά απο τους ίδιους: στην άθλια της ΚΕΦΕ μετείχαν εκπρόσωποι και των “4”, όχι; – ευθύνες. Ολοι απαιτούν παραιτήσεις. Πώς θα συμμαζευτεί το πράγμα, πώς θα πάει παρακάτω, αδιάφορον!
Τέταρτον: ο τρόπος με τον οποίο έγινε η ανάθεση στην εταιρεία οργάνωσης της ηλεκτρονικής πλευράς της ψηφοφορίας – καχυποψία για το ενδεχόμενο απευθείας ανάθεσης, τσακωμός για τους υπεύθυνους προδιαγραφών, “δημόσιος, ανοιχτός διαγωνισμός με κλειστές οικονομικές προσφορές”, κατακύρωση στον μειοδότη, άσκηση χαλαρής/χαλαρότατης/ανύπαρκτης (αποδεικνύεται!) εποπτείας στον ανάδοχο, είναι η πιστή αποτύπωση του πώς ανατίθενται τα πάντα – ιδίως τα ηλεκτρονικά – στο υπερήφανο Ελληνικό Δημόσιο. Με το ίδιο αποτέλεσμα: ΚΑΙ τυπολατρεία ΚΑΙ υπερήφανη τήρηση διαδικασιών ΚΑΙ ημετερισμός (αποκαλύπτεται εκ των υστέρων) ΚΑΙ απόλυτη αναποτελεσματικότητα.
Last but not least: όλοι, μα ΟΛΟΙ, αποδεικνύεται πως γνώριζαν απο κάποια στιγμή ότι “το πράγμα δεν βγαίνει”. Κανείς μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν μίλησε έγκαιρα. Ιδίως για τους “Τέσσερεις” τι ηγετικότητα δείχνει αυτό; Μήπως μηδενική;
