Σε μία σπάνια συγκυρία για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, τα βασικά κόμματα συμφώνησαν χθες για τη σημασία υπογραφής κατασκευής του αγωγού East Med, μετά τις σχετικές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στην Αθήνα. Με αυτό τον αγωγό, λοιπόν, όπως και με άλλες τριμερείς συνεργασίες, Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ «μοιράζουν» τον φυσικό πλούτο της ανατολικής Μεσογείου. Ο αγωγός έχει σχεδιαστεί να ξεκινά από τα ανοιχτά του Ισραήλ και, συγκεκριμένα από το κοίτασμα «Λεβιάθαν», μετά «ανεβαίνει» στην Κύπρο, φτάνει κοντά στην Κρήτη, διασχίζει την Πελοπόννησο και μέσω Θεσπρωτίας, περνά απέναντι στην Ιταλία.
Το σκηνικό, λοιπόν, της χθεσινής μέρας ήταν το γνωστό δίπολο: από τη μία, Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ που έβαζαν υπογραφές σε μία «ιστορική συμφωνία», από την άλλη η Τουρκία που «προκαλεί» και «απειλεί».
Προφανώς, όσα κάνει και λέει η Τουρκία δεν τα λες και συμπεριφορά «καλής γειτονίας». Ταυτοχρόνως, όμως, αφ’ ης στιγμής η γειτονική χώρα «βρέχεται» από την νοτιοανατολική Μεσόγειο, προφανώς και έχει λόγο και ρόλο στα όποια κοιτάσματα και στις όποιες θαλάσσιες ζώνες. Με άλλα λόγια, όσο καταδικαστέα είναι -και πρέπει να είναι- η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μέσω της οποίας δύο χώρες «μοιράζουν» τη Μεσόγειο χωρίς να ρωτήσουν τους γείτονες, άλλο τόσο καταδικαστέα πρέπει να είναι και η λογική ότι «κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να καθόμαστε στο τραπέζι με την Τουρκία». Μια ματιά στο χάρτη είναι αρκετή για να πείσει τους πάντες πως, όταν μιλάμε για τον υποθαλάσσιο πλούτο ή τις θαλάσσιες ζώνες της Μεσογείου, τότε στο τραπέζι για τον διαμοιρασμό τους δεν μπορεί παρά να παρίστανται όλες οι χώρες που βρέχονται απ’ αυτήν. Σε διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα όχι απλώς κάνει αυτά για τα οποία κατηγορεί την Τουρκία, αλλά ταυτοχρόνως θέτει σε κίνδυνο τις σχέσεις της με ένα γείτονα, με τον οποίο είναι «καταδικασμένη» να ζει μαζί, να διαπραγματεύεται, να «φρενάρει», να ανέχεται. Και, πάντως όχι να πολεμά. Γιατί όταν τον λόγο παίρνουν τα όπλα, μαύρες μέρες ξημερώνουν για όλους.
