Χλωμό και άνευρο, με πολλή-πολλή προσοχή («πρώτη μέριμνα η αποφυγή του λάθους» κατά την προτροπή των παλιών επικοινωνιολόγων) αλλά χωρίς λειτουργικό περιεχόμενο το ντημπέιτ των 9 υποψηφίων για την ηγεσία της κατ’ αυτοπροσδιορισμόν ΚεντροΑριστεράς, έφυγε και πάει. Αφήνοντας πίσω ανοιχτό το ουσιαστικό ερώτημα: υπάρχει λόγος να πάει κόσμος, κόσμος αρκετός στις εσωκομματικές κάλπες , του «νέου φορέα» να ψηφίσει, δίνοντας έτσι μια νέα πολιτική δυναμική στον χώρο αυτό;
Το σκηνικό για την τρίτη αυτή ευκαιρία που είχαν οι υποψήφιοι να πουν «τι είναι και τι θέλουν από την ζωή τους» – η πρώτη, μεταξύ των 5 κυριότερων αλλά χωρίς Φώφη στο Action 24, υπήρξε μάλλον η πλέον λειτουργική. η δεύτερη στην ΕΡΤ με δημοσιογράφους των περιφερειακών καναλιών είχε το ίδιο «κάθισμα» που χαρακτήριζε και την τελευταία: η παρουσία Παύλου Τσίμα δεν κατάφερε να ξυπνήσει το κλίμα – τέθηκε αρκετά αγριωπά ,με την τρομοκρατική επίθεση μια ώρα πριν την έναρξη του ντημπέιτ κατά των γραφείων της Χαριλάου Τρικούπη με καλάσνικοφ. Όμως ούτε αυτή αίσθηση της οριακότητας στην οποία βρίσκεται ο δημόσιος βίος στην Ελλάδα του τέλους 2017 οδήγησε σε κάτι αφυπνιστικό, πολύ λιγότερο σε κάτι το συνεγερτικό την συζήτηση…
Αν χρειάζεται να βρει κανείς και να αναδείξει κάτι το θετικό από την παράσταση της τηλεμαχίας – γιατί να το κάνει; διότι ο χώρος που κάποτε κάλυψε κυριαρχώντας στο πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ ουσιαστικός για να αφεθεί έτσι να φθίνει στο σούρουπο! – είναι αυτό που λέμε το πολιτισμένο, μη-εχθρικό κλίμα της αντιπαράθεσης. Άντε να δεχθούμε και ότι έπεισαν οι επίδοξοι ηγέτες για το ότι θα συνεχίσουν την επαύριον της εσωκομματικής κάλπης όλοι μαζί. Από εκεί και πέρα, όμως, ελάχιστα στοιχεία δόθηκαν – και πάλι – για το ποιες είναι, αν υπάρχουν, οι διαφορές ουσίας που να αξίζουν να γίνεται λόγος για διεκδίκηση της ηγεσίας – και μάλιστα μεταξύ 9 νοματαίων. Χρειαζόταν να πιέσει η Ράνια Τζίμα, επικαλούμενη δημοσκόπηση μάλιστα, για να τεθεί το θεμελιώδες ερώτημα – στον Στ. Θεοδωράκη – αν δέχεται ή όχι ο χώρος αυτός ότι ο (κυβερνών) ΣΥΡΙΖΑ «αναγνωρίζεται» ως μέρος της ΚεντροΑριστεράς. Και ο μεν δημιουργός του ΠΟΤΑΜΙΟΥ οδήγησε την μπάλα στην εξέδρα λέγοντας ότι το ζήτημα τώρα είναι μια ευρύτερη συστράτευση στον χώρο του Κέντρου, πέρα από ετικέτες, μάλιστα με αναγωγή σ’ εκείνο που δημιουργήθηκε πριν έναν αιώνα από τον (Ελευθέριο) Βενιζέλο. όμως συνολικά οι προσελθόντες στο ντημπέιτ για να φωτίσουν τους πολίτες/υποψήφιους ψηφοφόρους «του χώρου», το πήγαν συνολικά γύρω-γύρω, πλην Γιάννη Ραγκούση.
Έμεινε η συζήτηση περισσότερο σε ζητήματα διαδικαστικά, με μια κορύφωση βαθιού περιελθόντος με την υπόθεση των χιλιάδων σταυρωμένων ψηφοδελτίων που πήγαν να μοιραστούν (εγκαλείται γι αυτό ο Γιώργος Καμίνης, πάντως το στρατηγείο του, όμως η παράξενα παλαιοκομματικής λογικής αυτή κίνηση τελικώς πνίγηκε) να μελαγχολεί ακόμη περισσότερο όσους στοιχημάτιζαν για κάτι σαν νέο ξεκίνημα. Όσον αφορά, δε, τα καίρια μέτωπα όπως της οικονομίας όπου όλοι γνωρίζουν ότι θα παιχτούν τα επόμενα χρόνια, τοποθετήσεις του τύπου «κάλλιον να είσαι πλούσιος και υγιής, παρά πτωχός και ασθενής» .
Οσο θα τελειώνουν οι – λιγοστές πια – μέρες μέχρι την κάλπη της 12/19 Νοεμβρίου, θα συνεχίσει να μας τριβελίζει το μυαλό ένα ερώτημα: από την πορεία ριζοσπαστισμού και ενσωμάτωσης συνάμα που ξεκίνησε στον χώρο αυτό το 1974, δεν θα βρεθεί κάποιος λιγότερο ή περισσότερο επώνυμος να σηκωθεί να πει τι – έστω κάτι! – μένει πίσω; Που να διεκδικεί την προσοχή, αν μη την πολιτική καθοδήγηση;
