Νιώθει δικαιωμένος

Δώσε θάρρος λέει η γνωστή παροιμία και φαίνεται να ταιριάζει «γάντι» στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου.

 Δεν ξέρουμε αν ο χρόνος θα δικαιώσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για την επιλογή της, το σίγουρο όμως είναι πως ο ίδιος εκλαμβάνει αυτή την εξέλιξη ως… δικαίωση της πολιτικής του, κατά το μοιραίο εξάμηνο Οκτωβρίου 2009-Απριλίου 2010. Έφτανε μάλιστα στο σημείο, στη συνέντευξη του στη «Realnews», να δηλώνει περήφανος ακόμη και για την περίφημη, προεκλογική, φράση του «λεφτά υπάρχουν» που, ανεξάρτητα από τις όποιες συνδηλώσεις ή ερμηνείες, τη στιγμή που διατυπώθηκε, αν μη τι άλλο, έστελνε λάθος μήνυμα. Κι όμως, σα να μην έχει καταλάβει τίποτα απ` ότι συνέβη στη χώρα, τα τελευταία επτά χρόνια και να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δικής του, ιστορικής, ευθύνης, ο κος. Παπανδρέου επιμένει πως υπήρχαν χρήματα κι αυτά αντιπροσώπευαν το μέγεθος της φοροδιαφυγής! Αφήνουμε ότι ο ίδιος είχε δώσει άλλη εξήγηση τότε, αναφερόμενος σε ανείσπρακτες οφειλές ιδιωτών προς το Δημόσιο, που αναγκάστηκε να αναιρέσει, όταν καταδείχθηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος των εν λόγω οφειλών αφορούσε επιχειρήσεις, που είχαν κλείσει! Όσο για τα διαφεύγοντα έσοδα, από την υπαρκτή φοροδιαφυγή, περιμένουμε να μας εξηγήσει και ο ίδιος, πως αυτά τα χρήματα, που θα μας γλίτωναν από την κτηνώδη λιτότητα- που, αυτός πρώτος επέβαλλε-ακόμη αναζητούνται. Οφείλει, επίσης, μια απάντηση στον υπουργό των κυβερνήσεων του, Ανδρέα Λοβέρδο, που, το Δεκέμβριο του 2009, έκανε δημόσια τη διαπίστωση «δεν υπάρχει σάλιο». Στη φράση αυτή, ο πρώην υπουργός επιμένει και σήμερα, αφήνοντας αιχμές (συνέντευξη στον Αιμίλιο Λιάτσο) εναντίον του τότε πρωθυπουργού, στην έγκαιρη λήψη των αναγκαίων μέτρων. 

 Όσο για το θέμα του περίφημου εξαγγελθέντος δημοψηφίσματος, που κατέληξε στο «βατερλό των Καννών» και επειδή η επανάληψη είναι «μήτηρ μαθήσεως» θα παραθέσουμε ξανά πως σχολίαζε τους χειρισμούς του τότε (2011) πρωθυπουργού, ένας στενός του συνεργάτης, υπουργός, αλλά και συνοδοιπόρος του, στο εγχείρημα του ΚΙΔΗΣΟ. Ο Χάρης Καστανίδης, στο βιβλίο του «Η εποχή της δοκιμασίας», αναφερόμενος στην κρίσιμη ψηφοφορία, που οδήγησε στην παραίτηση του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και την άρνηση του τελευταίου, για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία,  συμπεραίνει: «Έβλεπα μπροστά μου έναν άνθρωπο που δεν είχε το κουράγιο να αντιταχθεί στη δημοκρατική εκτροπή, έναν άνθρωπο εξαντλημένο για να σηκώσει το βάρος μεγάλων αποφάσεων».