Πολύ μεγάλο μέρος του βάρους του Προσφυγικού – της σιωπηρής ή και λεκτικής βίας, που υφίσταται η Ελλάδα σ’ αυτήν την στροφή των πραγμάτων – ξεκινάει από εκλογικές ανάγκες των “εταίρων” της σ’ αυτήν την περίοδο.
Τίποτε το περίεργο, τίποτε το πρωτότυπο σ’ αυτό, βέβαια! Μην ξεχνούμε για παράδειγμα ότι, τότε που ξεσπούσε η Ελληνική κρίση (το 2010) η Γερμανία καθυστέρησε να διαγνώσει, ύστερα να ανταποκριθεί επειδή είχε περιφερειακές εκλογές σε τρία Laender (η ειρωνεία της Ιστορίας: και τώρα, αυτές ακριβώς τις μέρες, έχει πάλιν εκλογές σε τρία Laender…). αλλά και η πρώτη φορά που η Ελλάδα διέκοψε στην ουσία την εφαρμογή του κακορίζικου Μνημονίου της (το 2011, αυτό) ήταν επειδή πλησίαζαν… δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, τις οποίες μάλιστα ο ΓΑΠ, “κερδίζοντας”, είχε θεωρήσει ως επιβράβευση της αρχικής του συμφωνίας με τους δανειστές!
Τώρα η συνεχής επιθετικότητα/το ντελίριο του Σλοβάκου Πρωθυπουργού Ρομπερτ Φικο κατά της Ελλάδας (“να γίνει ολόκληρη η χώρα ένα hotspot”) δεν είναι μόνον ένα ακόμη επεισόδιο στην ιδιότυπη λαϊκιστική του διαδρομή. [Οι Σλοβάκοι θυμούνται ακόμη πώς, το 2009, είχε χαρακτηρίσει τους δημοσιογράφους “ύαινες”. Τότε, η σλοβάκικη εφημερίδα “Πράβντα” έσπευσε να αναγορεύσει σε μασκότ της μιαν ύαινα απο τον ζωολογικό κήπο της Μπρατισλάβας…]. Έχει άμεση σχέση με τις τωρινές εκλογές της 5ης Μαρτίου, όπου στην Βουλή των 150 εδρών το κόμμα Smer-SD του Φίκο χρειάζεται 76 έδρες, ενώ τώρα έχει 83. Μεταναστευτικό φόβο χρειάζεται η κοινή γνώμη; Μεταναστευτικό/προσφυγικό φόβο της δίνουμε!
Η άλλη αγριωπή στάση απέναντι στην Ελλάδα, είναι της Αυστρίας. Εκεί, βέβαια, έχουν εκλογές κανονικά το 2018. Όμως, μια στιγμή! Η μεταστροφή του Σοσιαλδημοκράτη Καγκελαρίου Φάϊμαν (που τον μετρούσαμε στους “φίλους της Ελλάδας”), μήπως έχει κάποια σχέση με την Προεδρική εκλογή που στην Αυστρία είναι για τις … 24 Απριλίου; Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν Σοσιαλδημοκράτες/Χριστιανοδημοκράτες πολύ κοντά, με τους Πράσινους ομοίως: μπορεί η Προεδρια να μην είναι ισχυρή πολιτικά, αλλά μπαίνει στο συνολικό ισοζύγιο της εξουσίας στην Αυστρία, που έχει Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών/Χριστιανοδημοκρατών (έτσι κληρώσαμε τον Σεμπάστιαν Κούρτς και την Γιοχάννα Μίκι-Λάϊτνερ, υπουργούς Εξωτερικών και Εσωτερικών αντιστοίχως, αμφότερους Χριστιανοδημοκράτες).
Στην Ουγγαρία του Βίκτωρ Ορμπάν, που αποτελεί την άλλη νέμεση του Προσφυγικού (και την Ελλάδα), το κυβερνών κόμμα Fidesz με την ροπή του προς ακραίες/εθνικιστικές/ρατσιστικές θέσεις, απειλείται από το ακόμη πιο ριζοσπαστικό Jobbik που – πέρσι τέτοιον καιρό – άρχισε να ανεβαίνει απειλητικά. Και εδώ, οι εκλογές απέχουν δυο χρόνια, όμως ο Ορμπάν κάνει προεκλογική εκστρατεία και για την… Γερμανία. Τι θα πει αυτό; Ότι στα τρια Γερμανικά Laender, που έχουν εκλογές την άλλη βδομάδα, στην μεν (Ανατολική) Σαξωνία η Ευρωφοβική/ριζοσπαστική Alternative fuer Deutschland μάλλον θα βρεθεί με διψήφιο ποσοστό, ίσως και με το “2” μπροστά, ενώ σε Βάδη-Βυρττεμβέργη και Ρηνανία (σημαντικά Δυτικά κρατίδια) θάχει διπλάσιο απο το προηγούμενο ποσοστό της. Τι σχέση έχει ο Ορμπάν μ’ αυτά; Επιχειρεί μια συνολική, δι-Ευρωπαϊκή διεμβόλιση . πάει να γίνει ηγέτης του αρνητισμού. Άλλωστε, μέχρι την στιγμή που η Άνγκελα Μέρκελ είδε – προ βδομάδων – την δημοφιλία της να πηγαίνει πάλι ένα “κλικ” επάνω, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα κρατούσε την μετριοπαθή γραμμή της…
Μην βιαστείτε, όμως να πείτε “να τελειώνουν, κάποτε οι δικές τους οι εκλογές”. Διότι, στην μεγάλη Ευρωπαϊκή περιπέτεια, που τώρα μας έφερε το πολιτικό τσουνάμι του Προσφυγικού, οι – άσχετες μ’ αυτό το κύμα, αλλά έντονα επηρεαζόμενες! – αναμετρήσεις που μετράνε ειναι και το Βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου. Και ακόμη περισσότερο οι Γαλλικές Προεδρικές (= Λεπέν) και σε Γερμανικές βουλευτικές εκλογές του 2017. Εκεί κοιτάζουν όλοι, όταν αντιμετωπίζουν το Προσφυγικό.
Ο μύθος του Σισύφου, δηλαδή.
