Η συζήτηση τα τελευταία 24ωρα εξαντλείται στο κατά πόσον η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο ή όχι. Επ’ αυτού, βεβαίως, απαντά η ίδια η δικογραφία με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που περιέχει, αλλά και το πόρισμα της σχετικής επιτροπής της Βουλής, που έχει υπολογίσει τη ζημιά για το Δημόσιο στα 23 δισεκατομμύρια ευρώ –και, μάλιστα, όχι σε περίοδο παχέων αγελάδων, αλλά τότε που το ζωνάρι της μνημονιακής λιτότητας έσφιγγε ολοένα και περισσότερο, αφήνοντας ακόμη και καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα.
Αλλωστε, ακόμη και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του, παραδέχθηκε πως η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο, «βαφτίζοντάς» την ταυτοχρόνως και «σκευωρία».
Συν τοις άλλοις, αν αφήσουμε έξω από την συζήτηση τις καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων, ορισμένα φαινόμενα και γεγονότα πιστοποιούν πως, αν μη τι άλλο, «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Για παράδειγμα, ένα συγκεκριμένο φάρμακο της εταιρείας Novartis παίρνει έγκριση και βγαίνει στην αγορά σε μερικές μόλις εβδομάδες, όταν η συνήθης διαδικασία παίρνει περίπου 4 μήνες.
Αλλα 4 φάρμακα της ίδιας ελβετικής φαρμακευτικής εταιρείας έλαβαν αύξηση τιμής στο δελτίο τιμών που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2011, κατά παράβαση της πολιτικής απόφασης για μη αύξηση κανενός φαρμάκου.
Στο επόμενο δελτίο τιμών φαρμάκων, τον Απρίλιο του 2012, άλλα δύο φάρμακα της ίδιας εταιρείας παίρνουν επίσης αύξηση τιμής, κατά παράβαση της προαναφερθείσης πολιτικής απόφασης για μη αύξηση.
Αυτά είναι μερικά μόνο δείγματα που, αν μη τι άλλο, γεννούν υποψίες. Και δείχνουν σε κάθε καλοπροαίρετο που ενδιαφέρεται για το δημόσιο συμφέρον ότι αυτή η υπόθεση δεν μπορεί να μείνει στο σκοτάδι. Ότι, δηλαδή, η έρευνα επιβάλλεται να διερευνηθεί.
Σημαίνουν όλα τα παραπάνω –αλλά και ένα σωρό παρόμοια φαινόμενα και δείγματα- ότι κάποιοι υπουργοί ή άλλα πολιτικά πρόσωπα έχουν χρηματιστεί; Προφανώς όχι απαραιτήτως. Μπορεί αυτές οι περίεργα επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις να μην έφταναν σε υπουργικά γραφεία ούτε στο τότε Μέγαρο Μαξίμου. Μπορεί να ήταν μερικά παιχνίδια μεταξύ γιατρών, στελεχών φαρμακευτικών εταιρειών, ιδιοκτητών διαφημιστικών εταιρειών και υπηρεσιακών στελεχών του υπουργείου.
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι να είναι, αφ’ ης στιγμής η ίδια η αντιπολίτευση αναγνωρίζει ότι αυτό που ονομάζει σκευωρία είναι αυτόχρημα και σκάνδαλο, τότε μόνο δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε τα πολιτικά πρόσωπα γνώριζαν τα ύποπτα παιχνίδια με τις τιμές των φαρμάκων και, άρα, κάποιον… λάκκο έχει η φάβα. Είτε τα πολιτικά πρόσωπα δεν είχαν πάρει χαμπάρι τα ύποπτα παιχνίδια που παίζονταν κάτω από τη μύτη τους. Ομως, ακόμη και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για όλους όσοι διετέλεσαν σε αρμόδιες πολιτικές θέσεις όταν η Novartis θησαύριζε σε βάρος του ελληνικού δημοσίου συστήματος υγείας…
