Μηδενική ανοχή;

Η αλήθεια είναι πως μας προκάλεσε κάποια έκπληξη το άρθρο της Μαριέττας Γιαννάκου, στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακου», με το οποίο η πρώην υπουργός, με αφορμή, ασφαλώς, το τραγικό περιστατικό του Μενιδίου, τασσόταν υπέρ του δόγματος «μηδενικής ανοχής» στην εγκληματικότητα, που εφάρμοσε ο υπερσυντηρητικός πολιτικός Ρούντολφ Τζουλιάνι, ως δήμαρχος Νέας Υόρκης.

 Μπορεί η προικισμένη πολιτικός, να μην κρύβει τις φιλελεύθερες αντιλήψεις της, ως προς τη λειτουργία της οικονομίας και των παραγωγικών σχέσεων, όμως έχει δώσει δείγματα γραφής, μιας πιο ευρύχωρης και επιτρεπτικής αντίληψης, στα πεδία των δικαιωμάτων και της καταστολής. Από την ανάπτυξη, ωστόσο, του σκεπτικού, προκύπτει μια πιο σύνθετη ανάγνωση, καθώς η πρώην υπουργός εκτιμά ότι γενεσιουργός αιτία της σημερινής κατάστασης, είναι, πρωτίστως, η ανοχή της ίδιας της κοινωνίας, έστω και δια της παθητικής παραδοχής, στις ποικίλες εκδηλώσεις  παραβατικής συμπεριφοράς, στο πεδίο της καθημερινότητας. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως, στα φαινόμενα βίας εντός των πανεπιστημιακών χώρων- εν ονόματι του ασύλου- είχαν, μέχρι πρόσφατα και την επιδοκιμασία, από κάποιους χώρους. Στη μικροκλίμακα της καθημερινότητας, παρατηρούμε μέχρι και σήμερα, μια συγκαταβατική, τουλάχιστον, στάση, σε συμπεριφορές «χαμηλής παραβατικότητας», όπως λέγονται, όπως η άρνηση πληρωμής εισιτηρίου, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Διαχωρίζοντας, εν προκειμένω, τις περιπτώσεις πραγματικής αδυναμίας, από συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας (π.χ. άνεργοι) για τις οποίες επιβάλλεται- και επιδεικνύεται-ανοχή, η επέκταση μιας τέτοιας στάσης και από διάφορους επιτήδειους ή «στρατηγικούς κακοπληρωτές», όπως λέγονται, λειτουργεί, στην πράξη, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, αφού οδηγεί στην απαξίωση των δημόσιων μέσων μεταφοράς και της δυνατότητας άσκησης κοινωνικής πολιτικής, μέσω του χαμηλού αντιτίμου, του εισιτηρίου. Δυστυχώς δε, έχει γενικευθεί ανεπίτρεπτα, η νοοτροπία προκλητικής αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο και επικράτησης ενός ατομοκεντρικού εγωισμού, σε πολλές εκδηλώσεις της καθημερινής συμβίωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το παράνομο παρκάρισμα, σε στροφές δρόμων ή σε στάσεις λεωφορείων, που εκτός από την παραβίαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, δείχνει και πλήρη έλλειψη σεβασμού, προς τους υπόλοιπους συνανθρώπους. Δε χρειάζεται δα και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς, πως η «μετάβαση» από τη χαμηλή παραβατικότητα σε πιο «αναβαθμισμένες» μορφές εγκληματικής δραστηριότητας, είναι πιο εύκολη, καθίσταται δε σχεδόν νομοτελειακή, όταν διαμορφώνεται κλίμα ανοχής ή σιωπηλής παραδοχής. Προκαλεί δε μελαγχολία-το λιγότερο- το ότι έπρεπε να φτάσουμε στη «θυσία» ενός παιδιού, για ν` αφυπνιστούν συνειδήσεις.

  ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ