Ὅλοι πρEπει νA προσφEρουμε τὸν πνευματικὸ μας ὀβολὸ (τὸν ἄλλον μᾶς τὸν παίρνουν ἔτσι κι ἀλλιῶς) γιὰ τὴ λύση τῶν ἀλύτων προβλημάτων τῆς χώρας ποὺ ξεπερνοῦν σὲ μπέρδεμα τὸν Γόρδιο Δεσμό. Χωρίς νὰ ἔχουμε τὴ φιλοδοξία νὰ παραστήσουμε τὸν Ἀλέξανδρο, ὅπως οἱ τόσοι «σοφοί» ποὺ πλαισιώνουν τοὺς ὑπουργούς μας, τολμοῦμε νὰ προτείνουμε μιὰ δοκιμασμένης ἀποτελεσματικότητας λύση. Τὸ παρελθὸν εἶναι πάντα σύμβουλος καλός. Ἄς ἀντλήσουμε σοφία ἀπὸ αὐτὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ ἄδειο κεφάλι τῶν σοφῶν. Ἡ λύση βρίσκεται στὶς «Παραδόσεις» τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ εἶχε συγκεντρώσει ὁ πατέρας τῆς ἑλληνικῆς Λαογραφίας Νικ. Πολίτης. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ μιὰ παράδοση, στὴν ἱστορική, καὶ τώρα τουριστικὴ, Ἀράχοβα τῆς Βοιωτίας ὑπῆρχε –καὶ ἀσφαλῶς ὑπάρχει– μιὰ προεξοχὴ τοῦ Παρνασσοῦ (πρώην Λιάκουρας) ποὺ λεγόταν Γεροντόβραχος.
Ἡ ὀνομασία, κατὰ τὴν ἴδια παράδοση, προέκυψε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὸ βράχο αὐτὸ τὸν παλαιὸ καιρὸ γκρέμιζαν τοὺς γερόντους, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ βγάλουν τὸ ψωμὶ τους καὶ ζοῦσαν σὲ βάρος τῶν παιδιῶν τους. Τέτοιες ἀναμνήσεις ἀπορρίψεως τῶν ἀχρήστων γερόντων σὲ γκρεμοὺς ὑπάρχουν καὶ ἀλλοῦ. Στὴ Σύρα, γιὰ παράδειγμα, ὑπάρχει ἕνα βουνὸ ποὺ λέγεται ἤ λεγόταν Γερούσι. Σύμφωνα μὲ τὴν τοπικὴ παράδοση, «τὸ βουνὸ τὸ ὀνόμασαν ἔτσι, γιατὶ τὸν παλαιὸ καιρὸ ἐζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι πολλὰ χρόνια καὶ ὅποιος ἐγερνοῦσε πολὺ (καὶ, ἄρα, δὲν μποροῦσε νὰ αὐτοσυντηρηθεῖ), τὸν ἀνέβαζαν σ’ αὐτὸ καὶ τὸν ἐγκρέμιζαν». Παρόμοια περιστατικὰ μοῦ ἔχουν διηγηθεῖ καὶ γιὰ ἕνα βράχο τῆς Ὕδρας ποὺ λεγόταν Ζαστᾶς.
Ὅλες οἱ διηγήσεις αὐτὲς δὲν εἶναι εὑρήματα φαντασίας ἀλλὰ ἐφευρήματα μιᾶς πρακτικῆς σοφίας: Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ζῆ ἕως τὸ χρονικὸ σημεῖο ποὺ μπορεῖ νὰ ζῆ ὡς αὐτοσυντήρητος, χωρὶς νὰ εἶναι «ἄχθος ἀρούρης» (=βάρος τῆς γῆς) καὶ πυορροῦσα πληγὴ γιὰ τὴν οἰκογένειὰ του καὶ τὴν κοινωνία. Αὐτὸ γινόταν ὥς τὰ ἔσχατα χρόνια στὴν κοινωνία τῶν Ἐσκιμώων, ὅπου ἄφηναν τούς γέροντες νὰ γίνουν τροφὴ τῶν λύκων καὶ σὲ κάποιες φυλὲς τῶν Ἰνδιάνων, ὅπου οἱ ὑπέργηροι, τοποθετημένοι σὲ «κρεβατίνες», γίνονταν τροφὴ γυπῶν καὶ κορακιῶν. Στὴν ἀρχαὶα Ἑλλάδα μπορεῖ τὸ γῆρας νὰ ἦταν σεβαστὸ –καὶ μάλιστα στὴν Σπάρτη σὲ ὑπέρτατο βαθμό– ὡστόσο σὲ κάποια μέρη δὲν ἔπρεπε οἱ ἄνθρωποι καὶ σὲ θέματα ἡλικίας νὰ ὑπερβαίνουν τὸ μέτρο. Κάτι τέτοιο –ἄν εἶναι ἀληθὲς τὸ λεγόμενο ἀπὸ τὸν Γεωγράφο Στράβωνα– ἴσχυε στὴ Κέα, τὴ γνωστὴ μας Τζιά. Κατὰ τὸν Πόντιο συγγραφέα, οἱ Τζιῶτες, μόλις περνοῦσαν τὰ ἑξήκοντα ἔτη, «μὴ δυνάμενοι ζῆν καλῶς οὐκ ἔζων αἰσχρῶς». Ἔπιναν μιὰ δόση κωνείου καὶ πήγαιναν στὸ καλό. Ἔτσι δὲν γίνονταν βάρος κανενός. Ἄν μία τέτοια λύση ἐφαρμοζόταν καὶ στὸ ἀσφαλιστικὸ, τότε, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ κ. Κατρούγκαλος… τέζα τὸ πρόβλημα. Ὁ συνταξιοδοτημένος, μετὰ τὴ λήψη δύο συντάξεων, θὰ εἶχε πρὸ αὐτοῦ δύο λύσεις: Νὰ ἀγοράσει μία ἰσχυρὴ δόση κωνείου (γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖ καὶ ἡ ἀγροτικὴ μας παραγωγὴ καὶ ἡ φαρμακοβιομηχανία μας) καὶ νὰ ἀπέλθη ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο σὰν τὸν Σωκράτη. Καὶ νὰ ζἠσει, τὶ θὰ δεῖ; Ἡ δεύτερη λύση εἶναι πιὸ φανταχτερὴ: βουτιὰ ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ μάλιστα κατὰ τὴν τουριστικὴ σαιζὸν, ὁπότε θὰ εἴχαμε ξένους ἐπισκέπτες σωρηδόν, ὅπως γίνεται μὲ τὴν καύση τῶν νεκρῶν στὶς ὄχθες τοῦ Γάγγη στὸ Βαρανάσι (Μπενάρες) τῶν Ἰνδιῶν.
Μὲ τοὺς παραπάνω ὑποδειχθέντες τρόπους δὲν θὰ εἴχαμε μείωση τῶν συντάξεων, θὰ εἴχαμε μείωση τῶν συνταξιούχων σὲ ποσοστὸ 95%, ὁπότε θ’ ἀφήναμε σύξυλο τὸ Κουαρτέτο. Ὅσο γιὰ τοὺς νεκροὺς, θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἀναλάβει ἡ «Ζῆμενς» ποὺ ἔφτιαξε καὶ τοὺς φούρνους στὸ Ἄουσβιτς. Κάτι θὰ ἔβγαζε ἀπ’ αὐτοὺς…!
www.sarantoskargakos. gr
