Ο πρόσφατος χαμός του Κάρολου Παπούλια, έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε τη δική του 10ετή Προεδρική θητεία. Η πρώτη του εκλογή, το 2005, αποτέλεσε αναμφίβολα μία συνέχεια, αλλά και μία τομή, στη μεταπολιτευτική ιστορία του θεσμού, της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Συνέχεια σε σχέση με την προηγούμενη εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου. Αλλά και τομή, καθώς η επιλογή του Αχαιού πολιτικού προέκυψε ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών συγκυριών και εφαρμογής της αρχής της «ετερογονίας των σκοπών». Χωρίς βεβαίως τούτο σε καμιά περίπτωση να μειώνει την αυθεντική αξία εκείνης της επιλογής και την άψογη διεκπεραίωση του ρόλου, από τον αείμνηστο Κωστή Στεφανόπουλο.
Στην επιλογή όμως του Κάρολου Παπούλια υπήρξε εξ αρχής ένας σαφής πολιτικός σχεδιασμός, που κατέληξε στη συγκεκριμένη επιλογή.
Είχε δηλαδή καταστεί εξ αρχής σαφές, πως ο νέος πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής επιδίωκε την εκλογή, στην κορυφή του πολιτεύματος, μίας προσωπικότητας από τον αντίπαλο πολιτικό χώρο. Κάτι τέτοιο συμβάδιζε με τη στρατηγική του «μεσαίου χώρου», που με συνέπεια υπηρετούσε ο τότε πρωθυπουργός.
Αυτό δηλαδή που το 1981 προέκυψε εκ των υστέρων και το 1995 ως λύση ανάγκης, περιβαλλόταν το χαρακτήρα μίας συνειδητής, στρατηγικής επιλογής, που διαμόρφωνε εκ των πραγμάτων τους όρους μίας θεσμικής εξισορρόπησης των εξουσιών. Κάτι τέτοιο άλλωστε ανταποκρινόταν στο πνεύμα, τουλάχιστον, του Συντάγματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι εξ αρχής, η σχετική ονοματολογία, που κατέκλυζε τα ρεπορτάζ και τις πληροφορίες, στα μέσα ενημέρωσης, αφορούσε αποκλειστικά πρόσωπα, που κινούνταν στο χώρο της Κεντροαριστεράς, με κάποιες απολήξεις προς την πλευρά της παραδοσιακής αριστεράς, με τα χαρακτηριστικά της μετριοπάθειας και της ευρύτερης αποδοχής. Ως τέτοια ονόματα, από το συγκεκριμένο χώρο, ακούγονταν εκείνα του Μανόλη Γλέζου και του Νίκου Κωνσταντόπουλου.
Ακόμη όμως και υπό τους συγκεκριμένους όρους και συνθήκες, μία επιλογή, για το κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα, μίας προσωπικότητας αμιγώς αριστερών καταβολών, ήταν κάτι εξαιρετικά τολμηρό και δύσκολα αποδεκτό για το «σώμα» της συντηρητικής παράταξης.
Κι ας είχε προηγηθεί η συγκατοίκηση σε κυβερνητικό επίπεδο, το 1989. Παρ’ όλα αυτά, ειδικά το όνομα του πρώην προέδρου του ΣΥΝ, λόγω και των κεντρώων καταβολών του, ακουγόταν μέχρι την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωση. Οσοι όμως έβλεπαν πιο ρεαλιστικά τα πράγματα, με μεγαλύτερη «εσωτερική πληροφόρηση», αντιλαμβάνονταν ότι ο «εκλεκτός» θα προερχόταν από τον κεντροαριστερό χώρο και δη από το στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα εξασφάλιζε με μεγαλύτερη σιγουριά την ευρύτατη κοινοβουλευτική αποδοχή, με την προσθήκη των δυνάμεων, των δύο ισχυρότατων πόλων του τότε δικομματισμού.
