Και, όχι, δεν αναφερόμαστε στο γεγονός καθ’ εαυτό ότι η ευρύτατη πλειοψηφία των δημοσκοπικών ευρημάτων συγκλίνει σε μια Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου με προβληματική κυβερνητισμότητα μιας χώρας/μιας οικονομίας η οποία συνεχίζει να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Αναφερόμαστε σε μια “διαφορετική” ευθύνη που πέφτει στους απροετοίμαστους ώμους των πολιτικών ηγεσιών, οι οποίες την ξεκίνησαν την καμπάνια αυτή με τον απόλυτα προβλεπτό, απόλυτα παλιοκαιρινό τρόπο: διακηρύξεις περί αυτονόητης διεκδίκησης της πρωτιάς απο ΣΥΡΙΖΑ και απο ΝΔ, αρνητικές στάσεις για συνεργασίες (ή: όροι και αποκλεισμοί που de facto υπονομεύουν κάθε συνεργασία), μικρομεγαλισμοί απο τους “μεσαίους” μιας ενδεχόμενης 8/9κομματικής Βουλής, “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε” απ’ όσους βρίσκονται στο όριο της παρουσίας ή έκλειψης από την Βουλή.
Και όμως: ήδη η τεχνική πλευρά της οργάνωσης των ψηφοδελτίων – ακριβώς επειδή ετούτη η εκλογική αναμέτρηση γίνεται με λίστα… – δίνει στις ηγεσίες των κομμάτων μια ευχέρεια, η οποία ευθύς αμέσως μετατρέπεται σε καυτή ευθύνη. “Στήνοντας” τα ψηφοδέλτια, δηλαδή κανονίζοντας ποιοι (θεωρούν/στοιχηματίζουν ότι) θα βρίσκονται σε εκλόγιμη θέση, ουσιαστικά διευθετούν ποιο θα είναι και το ανθρώπινο δυναμικό με το οποίο αύριο θα χτίσουν κυβερνητικό σχήμα. Ή (πολύ περισσότερο) τα πρόσωπα με τα οποία θα προσέλθουν σε συνεργασίες, όταν/αν η πραγματικότητα της κάλπες το επιβάλει – αλλά και από τους όρους συσχετισμών με τους οποίους θα το επιβάλει.
Πιο συγκεκριμένα: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οχτώ ντουζίνες κενά στα ψηφοδέλτιά του – με τι υλικό (όχι όμως με τι “αριστεροσύνης” ή “κεντροσύνης”, αλλά τι ποιότητας, τι προσγείωσης, τι αντίληψης, τι χρησιμότητας ανθρώπινο υλικό) θα τα καλύψει; Και σε τι εκλόγιμη θέση; Στην ΝΔ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης πάει να ισορροπήσει ανάμεσα σε copy-paste των εκλεγέντων του Ιανουαρίου και σε ευλαβική προσκύνηση της Νεοδημοκρατικής επετηρίδας δεκαετιών: αυτούς δηλαδή θα εισφέρει στην εθνική συνεννόηση που (διακηρυκτικά, πάντως) πρεσβεύει;
Οι Ποταμίσιοι, πάλι, που τόσο πιστεύουν – κατά δηλωσιν – στην ποιότητα του δυναμικού τους αλλά και στην λογική των συνεργασιών, πού θα το πάνε από ανθρώπους στην δεύτερη προσέλευσή τους.
Πάντως, αν είναι μεγάλη αυτή η ευθύνη των ηγεσιών, ακόμη μεγαλύτερη προκύπτει εκείνη που ανάγεται στο τι είδους οξύτητα θα βγάλουν στην επιφάνεια, τι λογής υβρεολόγιο θα χρησιμοποιήσουν. Αφήστε κατά μέρος τον “Στα τέσσερα!” Πάνο Καμμένο: αυτός αρκετά τιμωρήθηκε με τα γιούχα, θα δούμε τι θα εισπράξει στην (κριτή των πάντων) κάλπη. Όμως, άμα οι άλλοι, οι καθ’ υποθεσιν κεντρικότεροι, αλληλοϋβρίζονται καπηλικότατα μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, άμα αναδεικνύουν ο ένας την αχρηστοσύνη και την επικινδυνότητά του απέναντι, πώς θα το πάνε την Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου; Γιατί, αν το πάνε σε… εκλογές Φεβρουαρίου από την κατάρρευση όποιου σχήματος στηθεί εξαρχής υπονομευμένα, τότε αληθινά το ελικόπτερο θα τους χρειαστεί;
