Ειναι γνωστό και παραδεδεγμένο – είναι βέβαια και πικρό, αλλά τι να κάνουμε; – ότι το μόνο πράγμα που το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό γνωρίζει να κάνει με αποτελεσματικότητα είναι … εκλογές. Αυτή την φορά, πάντως, η τριτοτέταρτη Κυβέρνηση της μνημονιακής εποχής του προτεκτοράτου “Η υπερήφανη Ελλάς” (χρησιμοποιούμε όλα τα στερεότυπα μαζί, έτσι, για να μην τα ξεχνάμε!), αλλά και η αντάξιά της Αντιπολίτευση, επιδίδονται σε μετεκλογικούς χειρισμούς προτού καλά-καλά φανούν εκλογές στον ορίζοντα.
Τι εννοούμε; Δείτε εν πρώτοις την νέα πολιτική κατηγορία – της μπουλοσύνης – με την οποία ο διόλου άπειρος Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προ ημερών αγκάλιασε, ενσωμάτωσε στην πολιτική περπατησιά του τον Πάνο Κσμμένο στην (ηφαιστιακή) Νίσυρο. Αναδεικνύοντας την λαϊκότροπη επικοινωνικότητα του αρχηγού των ΑνΕλλήνων, τιμώντας έμπρακτα π.χ. την στάση και τις επιλογές Καμμένου στο θέμα του ΦΠΑ στα νησιά: δεν είναι και λίγο!
Θαρρούμε πώς ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας μπροστά με τις ενδεχόμενες εκλογές, “χρειάζεται” να συντελέσει ώστε ο Καμμένος να βρεθεί και πάλι στην Βουλή (όπως έχει κατ’ επανάληψιν δείξει ότι καταφέρνει, στην κόψη του ξυραφιού: τώρα μάλιστα εχει επιστρατεύσει και την Εκκλησία, στην δακρύουσα συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο ενώπιον Τσίπρα). Αλλά χρειάζεται και να μην του μπει του αρχηγού των ΑνΕλληνων καμιά ιδέα να ξαναθυμηθεί πχ. την Καραμανλικη του ρίζα και προέλευση και να μην καταστεί τυχόν διαθέσιμος σε ένα σχήμα “Κυβέρνησης ανάγκης” (από δω και πέρα, αν πάμε κάλπες με πρόσκρουση στην ξέρα των “εταίρων”, κάθε Κυβέρνηση υπόσχεται να είναι τέκνο ανάγκης!), με την Ν.Δ. του Κυριάκου να επαληθεύει τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών και νάρχεται μεν πρώτη, όμως χωρίς αυτοδυναμίες και όλα όσα οι κόλακες του αύριο του ανεβάζουν. Αν μια νικήτρια Ν.Δ. βγει στο σεργιάνι για συμμαχίες – ιδίως άμα το ΠΟΤΑΜΙ δεν είναι στην Βουλή και το ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ διστάσει να πάει Δεξιά, που θα αναζητουνταν σύμμαχοι;
Μετεκλογικός είναι και ο χειρισμός – για όποιον/για ό,τι βρεθεί να έχει την ευθύνη μετά τις κάλπες – του να διανεμηθούν τα διαβόητα 617 εκατ. ευρώ όχι ακριβώς σε χαμηλοσυνταξιούχους (τα 850 ευρώ/σύνταξη είναι λιγοστά, εντάξει, αλλά δεν είναι και αδιανόητα χαμηλό το επίπεδο: τελευταία φορά που το ψάξαμε, η μέση σύνταξη ήταν – μαζί και η επικουρική – στα 880 ευρώ) αλλά σε 1.600.000 δικαιούχους επι συνόλου κάτι λιγότερο από 2.800.000. Και μάλιστα χωρίς να έχουν κλείσει οι λογαριασμοί του 2016. Και μάλιστα με τους “εταίρους” να αμφισβητούν, να λένε ότι π.χ. θαπρεπε να προτάσσεται η εκκαθάριση των οφειλόμενων απο το Δημόσιο προς ιδιώτες (τραγική ειρωνεία: πολλοί απ’ αυτούς… αυριανοί συνταξιούχοι) να παγώνουν τα ληφθένα μέτρα για το χρέος. Αν αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα, αύριο-μεθαύριο, ποιος αναστρέφει την τωρινή απόφαση;
Κι έτσι πάει το πράγμα, με τους μετεκλογικούς χειρισμούς πριν καν δρομολογηθούν εκλογές. Όπου, από πλευράς ΝΔ, η εκεί ηγεσία περιχαρακώνεται στην λογική μιας αυτοδυναμίας που δεν της προκύπτει. πασχίζει να μην δώσει έρεισμα σε αγκαλιασματα/υποθήκες των μετάΠασόκων, κι ας έχει ορκισθεί ότι θα επιδιώξει ευρύτερη βάση. προσπαθεί πολύ επιμελημένα να μην πάει το τάξιμο (μείωσης φόρων, κυρίως) σε κατευθύνσεις που “υποχρεώνουν” Βρυξέλλες και Βερολίνο να τους αδειάσουν προκαταβολικά.
Ζόρικη ιστορία οι μετεκλογικοί χειρισμοί πριν από εκλογές.
