Προσυπογράφω και τεκμηριώνω με μερικά στοιχεία από το ογκώδες αρχείο μου το εμπνευσμένο πρωτοσέλιδο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα KontraNews στις 14 Μαρτίου 2017 υπό τον τίτλο «Τώρα θυμήθηκε η ΓΣΕΕ τα 7 χρόνια εφιαλτικών μνημονίων;».
Είναι πολλές οι εύστοχες επισημάνσεις του δημοσιεύματος «για τις τρομακτικές ευθύνες των μεγαλοσυνδικαλιστών μεγαλοσυνδικαλιστές που έκλειναν τα εργοστάσια για ψύλλου πήδημα, έπαιρναν τεράστιους μισθούς και είχαν εξασφαλίσει φοβερά προνόμια και τώρα κάνουν την πάπια», «την καθοριστική συμβολή των κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων στη χρεοκοπία της χώρας» και για «τα κομματόσκυλα της ΓΣΕΕ, που παρίσταναν τους συνδικαλιστές, που είχαν εξασφαλίσει από το πολιτικό σύστημα μεγάλο μερίδιο στη λεηλασία των ΔΕΚΟ, στις οποίες συμπεριφέρονταν ως αφεντικά εισπράττοντας αστρονομικά ποσά, εφάπαξ εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και πρωθυπουργικές συντάξεις χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ γιατί βρίσκονταν σε μόνιμη συνδικαλιστική άδεια».
Υπενθυμίζεται ότι όλα αυτά και πολλά εξωφρενικά επισημαίνονταν, με ντοκουμέντα, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» πριν από τριάντα χρόνια, όταν η κομματική φοβία, «ευαισθησία» και «πονοψυχία» σε κρατικοδίαιτους κυρίως συνδικαλιστές είχε εξελιχθεί σε ταμπού. Τότε, ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» σε μερικές περιπτώσεις χαρακτήριζε κυρίως κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές ως «Στρατό Κατοχής», εισπράττοντας ύβρεις με λυσσαλέες αντιδράσεις. Κι όλα αυτά τα επισημαίναμε τότε διότι οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια προς τη χρεοκοπία, ενώ, παράλληλα, απαξίωναν τον συνδικαλισμό, που είναι κι αυτός ένας θεσμός.
Σε επίρρωση των τελευταίων επισημάνσεων του παραπάνω δημοσιεύματος ανασύρω από το ογκώδες αρχείο μου μερικά στοιχεία (τα περισσότερα έχουν δημοσιευθεί σε βιβλία μου):
-Στις 27 Αυγούστου 1986 στη Βουλή, ο τότε υπουργός Εργασίας Ευάγγελος Γιαννόπουλος ξιφούλκησε κατά των συνδικαλιστών που «τράβαγαν τα άκρα» με τις απεργίες και κατά του περιβόητου Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, αναφερόμενος στην αναστολή εργασιών της εταιρείας «ΠΕΡΦΙΛ». Συγκεκριμένα, τότε είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Είχα ειδοποιήσει τον πρόεδρο του σωματείου να μην τραβάει τα άκρα και κλείσει την επιχείρηση. Με έγγραφό μου μάλιστα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας είχα ζητήσει να μην υπαχθεί η “ΠΕΡΦΙΛ” στις προβληματικές, γιατί μπορούσε να αντεπεξέλθει, όταν οι δανειστές της και πίστωση έδιναν στις πρώτες ύλες και πίστωση χρόνου για την εξόφληση των χρεών με υπογραφή στο υπουργείο Εργασίας. Δυστυχώς, δεν γνωρίζω ποιες δυνάμεις ωθούσαν, συμπεριλαμβανομένου και του σωματείου, προς την αντίθετη κατεύθυνση…».
-Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1985 είχε προηγηθεί, από τους συνδικαλιστές που «τράβαγαν τα άκρα» η κρατικοποίηση των Ελληνικών Ναυπηγείων που κόστισε πάνω από 13 εκατ. δολάρια, ενώ μία παγκόσμιας ιδιαιτερότητας «ιδιωτικοποίησή» τους το 1995, με τη συμμετοχή των… εργαζομένων, κόστισε άλλα 160 δις ευρώ ή 470 εκατ. ευρώ!
-Στην εφημερίδα «Το Βήμα» (12 Οκτωβρίου 1986) δημοσιεύθηκε ότι τότε «απουσίαζαν μετ΄ αποδοχών 1.000 περίπου υπάλληλοι κάθε ημέρα (οι δε 800 και πλέον συνδικαλιστές της χωρίς να εργάζονται να εισπράττουν τις «υπερωρίες».
-Ο τότε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Γιώργος Παπαδημητρίου σε μαραθώνια συνέντευξη που είχα πάρει (δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο στις 30 Οκτωβρίου 1986), μού εκμυστηρεύθηκε τα εξής: «Οι συνδικαλιστές διαφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ) του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών «επαναστάτησαν», διότι ο Παπαδημητρίου τους αφαίρεσε το… «κεκτημένο» δικαίωμα να διορίζουν τους συγγενείς και φίλους τους, για να δημιουργούν υποστηρικτές – φερέφωνα της συνδικαλιστικής πολιτικής τους…».
Τι λέτε; Να συνεχίσουμε στο αυριανό σημείωμα με μερικά ακόμα τέτοια στοιχεία σε επίρρωση του εμπνευσμένου δημοσιεύματος στην KontraNews;
