Με θέμα το κύρος και τις αμοιβές των δικαστών – πάλι

Θελήσαμε να αφήσουμε κάποιες μέρες αφότου ήρθε στο προσκήνιο η νέα φάση δημόσιου προβληματισμού γύρω από τις αμοιβές των δικαστών στην Ελλάδα – με την νέα εγκύκλιο/οδηγία του Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων για το πώς θα γίνει η επιστροφή των “αχρεωστήτως” (κατά το Μισθοδικείο) καταβληθέντων φόρων απο δικαστικούς: όχι αυτόματα, αλλά με αίτηση των ενδιαφερομένων, όχι σε βάθος 5ετίας αλλά μόνον 3ετίας. αυτά σε αντίθεση με την αμέσως προηγηθείσα ευνοϊκότερη εγκύκλιο, η οποία είχε συμπέσει με την αναμονή για την πολύκροτη απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες – να περάσουν κάποιες μέρες, προκειμένου να έχουμε μια πιο ψύχραιμη επανατοποθέτηση στο όχι-και τόσο- ευχάριστο αυτό θέμα.

Όμως έτυχε και μεσολάβησε μια άλλη, ακόμη πιο πολύκροτη δίκη – όχι σ’ εμάς, στην Μεγ. Βρετανία, με αντικείμενο εκεί το Brexit – κα θα ξεκινήσουμε απ’ εκεί.

Στην συνεπαρμένη απο τους θεσμούς και το υψηλό κύρος τους Μεγ. Βρετανία, το (3μελές, όχι με λογική διμοιρίας…) High Court  αποφάσισε σχετικά με την διαδικασία που  θα πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να αρχίσει η απόσυρση της χώρας απο την ΕΕ. Η απόφαση του High Court , μετά από ολιγοήμερη συζήτηση και ολιγόωρη διάσκεψη, εκδόθηκε ακριβώς την ημέρα και ώρα που προαναγγέλθηκε (στον δε σχετικό ιστότοπο αστραπιαία αναρτήθηκε το  πλήρες κείμενο, μαζι και με δισέλιδη επεξηγηματική περίληψη, ώστε να καταλάβει το περιεχόμενο ο κάθε ενδιαφερόμενος). Όμως, το πράγμα δεν σταματάει εδώ: μεγάλο μέρος του ευρείας κυκλοφορίας /λαϊκού Τύπου – Daily Maily, Daily Express, Sun – θεώρησε ότι η απόφαση αυτή αποτελεί προσβολή στην έκβαση του δημοψηφίσματος. Επιθετικά πρωτοσέλιδα κυριάρχησαν, στην Daily Mail το πιο χαρακτηριστικό, με μεγάλες φωτό των τριών και τίτλο “Enemies of thee People”/ Εχθροί του Λαού. Ακολούθησε σάλος όμως κανείς δεν διανοήθηκε να ζητήσει με κραυγές – όπως σε εμάς , με αφορμή τα παρατράγουδα περί το ΣτΕ – ακόμη και δικαστική προστασία του κύρους των δικαστών…

Και επιστρέφουμε σ’ αυτό ακριβώς: στο κύρος των δικαστών. Σωστότερα, στο κύρος της Δικαιοσύνης. Το οποίο θα μας επιτραπεί να πούμε οτι δεν -ΔΕΝ- εξαρτάται απο εξωτερικά στοιχεία, ούτε απο υπερασπιστικές κραυγές (όταν η ετυμηγορία μας αρέσει/μας συμφέρει). Όπως το κύρος της Θέμιδος δεν τιτρώσκεται κι απο τις όποιες έντονες διαφωνίες ή και καταγγελίες (οσάκις μια απόφαση δεν μας βολεύει). Το κύρος κατακτάται – και διατηρείται – απο τις στάσεις, τις συμπεριφορές, τις πρακτικές…

…Και φθάσαμε στο ψαχνό. Η συνεχώς επανερχόμενη συζήτηση για τις αμοιβές των δικαστών, η ιδια η ύπαρξη του (με άφρονα συνταγματική (!) πρόνοια) Μισθοδικείου/”Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” είναι προσβλητική κάθε έννοιας κύρους. Ασφαλώς και οι δικαστές πρέπει να πληρώνονται καλά. Πολύ καλά. Ακόμη και με δεδομένη την πτωχοποίηση των Ελλήνων σήμερα, ακόμη και με το λιώσιμο των υπόλοιπων αμοιβών του Δημοσίου, οι δικαστές θάπρεπε να αμείβονται καλύτερα. Ομως όχι – ΟΧΙ – με δικές τους ή “δήθεν αντικειμενικές” (σύνθεση του Μισθοδικείου) αποφάσεις. Ουτε βέβαια με αυτονομολογήσεις ότι δικαιούνται “ευπρεπούς επιπέδου διαβίωσης” , άρα οχι  να υφίστανται περικοπές Μνημονίου (όπως, αργότερα, κρίθηκε και για τους ένστολους και άλλους του “σκληρού πυρήνα” για ξεκάρφωμα) ενώ των υπολοίπων οι αμοιβές οφείλουν να σφαγιάζονται για “υπέρτερο δημόσιο συμφέρον”.

Οι δικαστές χρειάζονται να περιφρουρούν το κύρος τους με ην στάση τους, όχι με τον γρόνθο της δικαστικής απόφασης ή τον αυτοδιασυρμο των ντηλ με την (εκάστοτε) εξουσία. Και… στην ουρά στην Εφορία, με τους κοινούς θνητούς, με τις αιτησούλες και τα δικαιολογητικά, να αναζητήσουν τα “αχρεωστήτως καταβληθέντα” φορολογικά χαράτσια. Δεν αποτελεί “κύρος” α σε μεταχειρίζονται αλλιώς, όταν σε χρειάζονται. Ξεπεσμό αποτελεί.