Παρακολουθήσαμε κι αυτήν την προ ημερησίας για την διαφθορά και την διαπλοκή: σοφότεροι δεν γίναμε. Οπότε… ας σταθούμε μια στιγμή στο άλλο πολιτικό ραντεβού των ημερών: το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Δυο αρχές που αφορούν τα Συνέδρια των κομμάτων, αλλά πριν απ’ αυτές μια υπέρτερη.
Η υπέρτερη: με τα εσωτερικά των κομμάτων, τους εσωτερικούς μηχανισμούς και τις λειτουργίες τους, οφείλει ο καθένας να ασχολείται με απόσταση και με προσοχή – όπως με τα εσωτερικά των οικογενειών, ας πούμε. Θα λέγαμε “και με σεβασμό“, πλην αυτό το συστατικό δεν συνηθίζεται στα δημόσια πράγματα την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Πάντως, το πώς πορεύεται στο εσωτερικό ενός κόμματος η ζύμωση – που λέγαμε και παλιά, τα χρόνια της αθωότητας – και πώς διαμορφώνοντα συσχετισμοί και ισορροπίες είναι ούτως ή άλλως “μαύρο κουτί” για τούς έξω. Καλόν είναι και να παραμείνει.
Πάμε τώρα στις δυο αρχές. Πρώτον, τα Συνέδρια διεξάγονται (και κρίνονται) στους διαδρόμους. Δεύτερον, το κρίσιμο – σ’ όσα Συνέδρια έχουν σχετικώς ανοιχτή/δημοκρατική λειτουργία: “σχετικώς” για να μην μας κατηγορήσει ο αναγνώστης για απλοϊκότητα! – είναι οι προσυνεδριακές λειτουργίες, με κατάληξη την ανάδειξη των συνέδρων. Εδώ, στο δεύτερο αυτό, η πορεία προς το Συνέδριο του (κυβερνώντος: μην το παραβλέπουμε) ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε και πολύ ζωηρή. Ασφαλώς και έγιναν οι διαδικασίες, Αριστερά γαρ, αλλά τόσον η αριθμητική προσέλευση όσο και η διάθεση – πώς το λένε; – ουσιαστικής αντιπαράθεσης απόψεων υπήρξε, αντιλαμβανόμαστε, περιορισμένη. Πολύ. Ο σιδηρούς κανόνας, ότι ένα κόμμα όταν αποκτήσει την εξουσία “απορροφάται” απ’ αυτήν, απορροφώνται τα στελέχη του αλλά και τα μέλη του, επαναβεβαιώθηκε και εδώ.
Σημαίνει αυτό ότι, ιδωμένο απ’ έξω επαναλαμβάνουμε, αυτό το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οριακό μόνο ενδιαφέρον; Ότι, δηλαδή, όσα ήταν να συντελεσθούν ως δημιουργία ενιαίου κόμματος ή ως επεξεργασίες αποδοχής της δύσκολης διεπαφης και τριβής με την πραγματικότητα όχι απλώς του “Πρώτη φορά Αριστερά” αλλά “Πρώτη (και δεύτερη) φορά Αριστερά στην Κυβέρνηση”, έχουν ήδη και πραγματοποιηθεί και (όσο γίνεται) χωνευτεί; Οτι το πολύτιμο αλλά και δύσβατο εκείνο που ονομάζεται συνειδητοποιήσεις, όχι δε μόνον στο πρόδηλο μέτωπο των σχέσεων με την “Ευρώπη” και του Μνημονίου-3 αλλά και στα πιο ιδεολογικοποιημένα του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού, ή ακόμη-ακόμη τα των σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους ή πάλιν της Παιδείας, σχετίζεται αποκλειστικά με την εμπειρία της εξουσίας και όχι με τις κομματικές διεργασίες; Δεν θα το λέγαμε. Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να δώσει εδώ, πρόσθετες ενδειξεις.
Αυτά – πάντως ιδωμένα απ’ έξω – και όχι οι κόντρες απο στηλών της “ΑΥΓΗΣ” ή έστω της “ΕΠΟΧΗΣ” κι ούτε καν οι ψηφοφορίες (που, άμα τελικά δούμε ενιαίες λέξεις, χάνουν το σασπένς τους κι αυτες) θα είχαν ενδιαφέρον – γιατί; Θα έστηναν ένα ουσιαστικό σκηνικό διεύρυνσης, ή μάλλον ανοίγματος του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ προς κάτι παραέξω.
Μια συμβουλή, δε , φίλε αναγνώστη: μην στέκεσαι πολύ στο αν υποχωρεί ο φόβος των βετεράνων του Συνασπισμού και των αλήστου μνήμης συνιστωσών με τρομερούς όρους όπως “σοσιαλδημοκρατία”: αυτούς τους χώνεψε το ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και τους ξετίναξε ο Εκσυγχρονισμός! Και μην δώσεις πολλή βάση στις ενδεχόμενες διευρύνσεις της Κυβέρνησης δια προσωπικοτήτων ενός – πώς να το κάνουμε: – αραχνιασμένου πολιτικού παρελθόντος. Δες κυρίως αν, απ’ όσα ακουστούν μετά το Συνέδριο, καταλάβεις “κάτι”. Κάτι που να έχει σχέση με τα πραγματικά, τα δύσκολα προβλήματα της διαχείρισης. Με την ζωή των καθημερινών ανθρώπων, όχι με τα σχέδια και τα συνθηματικά/ιδεολογικά λόγια.
