Καταθέταμε προ καιρού στις φιλόξενες αυτές στήλες κάτι σαν έκκληση: την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στην εκρηκτική (πλέον) υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών να την αποδεχθούμε – όταν βεβαίως εκδοθεί! – όποια κι αν είναι. Και να πάμε από δω και πέρα παρακάτω , δηλαδή στην δημιουργία και λειτουργία ενός νέου τηλεοπτικού τοπίου (και, εδώ, συμπληρώνει ο καθείς τις προτεραιότητες και τις επιθυμίες του…). Η βαριά πολιτική φόρτιση των ημερών “εγγυάται” ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί : φάνηκε αυτό ξεκάθαρα όταν, μετά την δύσκολη διαδρομή των διασκέψεων της Ολομελείας του το ΣτΕ δέχθηκε το παραδεκτό των προσφυγών των καναλιών – με ψήφους 16/9 και τρεις λευκές.
Σε μεγάλο μέρος του Τύπου και των καναλιών, αλλά και τον πολιτικό λόγο, αυτή η απόφαση επί του παραδεκτού μεταφράσθηκε σε “Δεκτές οι προσφυγές των καναλιών”. Και, μετά την γνωμοδότηση -κατά σειρά – ενός μεταπτυχιακού οικονομολόγου/ΜΒΑ απο το Χάρβαρντ (αυτός είναι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως) και ενός διπλωματούχου μηχανικού του ΕΜΠ (αυτός είναι ο Πρωθυπουργός) για το ποια είναι η αυτονόητη απόφανση του ΣτΕ επί της συνταγματικότητας ή μη του νόμου Παππά (πάλι παρένθεση: δεν κρίνεται ο νόμος, κρίνονται οι βάσει το νόμου διαδοχικές αποφάσεις), τώρα το ίδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας θα μελετήσει, θα διασκεφθεί, θα τοποθετηθεί και θα αποφασίσει επί της συνταγματικότητας. Εν τω μεταξύ, εμείς στον Τύπο κι ακόμη περισσότερο οι των καναλιών (όπου, “φυσικά” επικρατεί πρόσθετος αναβρασμός) ξεσκίζουμε την υπόθεση – απόδειξη, ακριβώς; το πόσο γρήγορα η απόφαση επί του παραδεκτού “ονομάσθηκε” τελική ετυμηγορία του ΣτΕ, εγγυώμενη ότι την επόμενη μέρα της αληθινής απόφασης οι μισοί δεν θα αναγνωρίζουν τίποτε, ενώ οι υπόλοιποι μισοί θα υμνούν. Ήδη το πολιτικό σκηνικό έχει απόλυτα δηλητηριασθεί: η κάθετη άρνηση της Ν.Δ. να δεχθεί συμμετοχή στην ανάδειξη νέου ΕΣΡ “αν δεν ανακληθεί πρώτα ο νόμος Παππά” το αποδεικνύει. Σ’ αυτό θα επανέλθουμε, αλλ’ εν τω μεταξύ έχουμε να εκκαθαρίσουμε ένα άλλο μέτωπο.
Σ’ αυτήν την τελευταία στροφή των πραγμάτων, βρέθηκαν στο στόχαστρο διαρροών – με επίκεντρο την προσωπική τους ζωή – μέλη της Ολομέλειας του ΣτΕ που κρίνει την υπόθεση. Ψίθυροι, φθάνοντας και σε διαρροή προσωπικών e-mails, αναφορά και σε ονόματα, των Αντιπροέδρων Νάσου Ράντου και Κατερίνας Σακελλαροπούλου, διακινήθηκαν. Υποτίθεται ότι, έτσι, επιχειρήθηκε να ασκηθεί πίεση επί της ψήφου των συμμετεχόντων στην Ολομέλεια (άποψη που μάλλον αγνοεί το esprit de corps του Συμβουλίου) , μετά και την εξεγερσιακή ατμόσφαιρα που ακολούθησε την ματαίωση της αρχικής διάσκεψης της Ολομελείας, ή πάλι την συνάντηση της κορυφής της Δικαιοσύνης με τον Πρωθυπουργό, το μισθολογικά και τα αναδρομικά των δικαστών. Ασχημα πράγματα.
Ασχημα και επικίνδυνα. Και, θα μας επιτραπεί να προσθέσουμε, αναποτελεσματικά αν έτσι τα εμπνεύσθηκαν. Δεν θα πούμε “αυτό έδειξε ήδη η απόφαση επί του παραδεκτού”, γιατί θα ήταν μειωτικό να πει κανείς ότι η Ολομέλεια του ΣτΕ κρίνει ένα αυστηρά νομικό θέμα απο τσαντιλα, απο ενόχληση. Όμως θα μείνουμε μια στιγμή στο ζήτημα των προσωπικών δεδομένων των δικαστών της σύνθεσης – που και απο τις σελίδες αυτής της εφημερίδας βγήκαν στην επιφάνεια.
Λειτουργώντας στο πλαίσιο του ελευθεριακού άρθρου 14 του Συντάγματος, και όχι στο πιο περιορισμένο του άρθρου 15 για την τηλεόραση, μια εφημερίδα αποφασίζει τι και μέχρι που δημοσιεύει – που δηλαδή τα συγκρουόμενα συμφέροντα της ιδιωτικότητας των προσώπων και της ενημέρωσης του κοινού΄ισορροπούν. Αλλά ένα μίνιμουμ προστασίας προσωπικών δεδομένων δεν νοείται να μην υπάρχει: διαπορεί κανείς, οι Αρχές Προσωπικών Δεδομένων ή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών για τι έχουν στηθεί και – κατά πληροφορίες! – συνεχίζουν να υπάρχουν.
Πάντως, επειδή και των δυο δικαστικών που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα τυχαίνει να έχω ιδίαν-αντίληψη (με τον Νάσο Ράντο υπήρξαμε και συμφοιτητές), να καταθέσω στον αναγνώστη όχι απλώς για την γνώση και το δικαστικό του ήθος αλλά πρώτιστα για την συνολική του προσωπικότητα. Άσχημα πράγματα και επικίνδυνα. Και, το ξαναλέμε, αναποτελεσματικά.
