Μέχρι προχθές που διάβασα το άρθρο του συνάδελφου Κωνσταντίνου Ζούλα στην «Καθημερινή» νόμ ιζα ότι κατά και μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981 ο «σοφός», όπως λένε, ελληνικός λαός ψήφιζε, κατά κανόνα, «καιροσκοπικά». Δηλαδή, οι απασχολούμενοι στον απέραντο δημόσιο τομέα για να μη «διαταραχθεί» η μακαριότητα της μονιμότητας και οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα (αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, εργαζόμενοι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις) για να διορισθούν στη Δημόσια Διοίκηση δημόσιο και στις αμέτρητες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, οι οποίες θεωρούνταν πάντοτε ως «λάφυρο» των εκάστοτε νέων κυβερνήσεων και χώρος δραστηριότητας των κομματικών οπαδών «ίνα εσθίωσιν χωρίς να σκάπτωσιν», όπως έλεγε ο μέγας Εμμανουήλ Ροίδης.
Υπενθυμίζω για ψηφοθηρικό αυτό «λάφυρο» ότι η φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατίας παρέδωσε στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτωβρίου 1981 πάνω από 120 δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς (οι περισσότερο προέρχονταν από … κρατικοποιήσεις!), οι οποίες στη συνέχεια, το 1982 και 1983, με την ίδρυση του περιβόητου Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) στον οποίο εντάχθηκαν πάνω από 40 ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις, ο δημόσιος τομέα έγινε ακόμη πιο απέραντος και πολυάνθρωπος με τους συνεχείς διορισμούς φίλων και οπαδών, οι οποίοι εγκατέλειπαν τα δικά τους χωράφια και τις δικές τους επιχειρήσεις στα χωριά και γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι, λοιπόν, οι αρχικοί και οι μετέπειτα απασχολούμενοι στη Δημόσιοι Διοίκηση και στον απέραντο δημόσιο τομέα ξεπερνούσαν τα 1.500. 000 και μαζί με τις οικογένειές τους και τους συγγενείς τους αποτελούσαν έναν ισχυρό πυρήνα ικανό να κατεβάζει και να ανεβάζει κυβερνήσεις , τοις ρήμασι των εκάστοτε κυβερνήσεων πειθόμενος για αύξηση μισθών, για νέες κρατικοποιήσεις και κοινωνικοποιήσεις, για μη άρση της μονιμότητας, για μη αξιολόγηση και πολλά άλλα εναγή.
Τώρα διάβασα ότι ο πυρήνας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και, κυρίως, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι απασχολούμενοι στο δημόσιο τομέα ως μόνιμοι ή έκτακτοι ή με συμβάσεις. Από πίνακα που παραθέτει ο κ. Ζούλας (με βάση στοιχεία των exit polls των προ έτους εκλογών) προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις –μαζί με το δημοψήφισμα- όχι όμως από αυτούς που θεωρούνται το προνομιακό του κοινό (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι κλπ) αλλά από τον ιδιωτικό τομέα και ότι εκεί βρισκόταν ή βρίσκεται (ακόμα;) η κεντρική δύναμή του. Στην πλειοψηφία των 1,2 εκατομμύριων των μισθωτών που εργάζονται σε μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις επέλεξαν τον κ. Τσίπρα είτε για να τιμωρήσουν τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε γιατί πίστεψαν ότι εκείνος δεν θα τους επιβάλει και νέες θυσίες. Κι όμως, όλα αυτά γίνονται στη χώρα μας των ατέλειωτων και επαχθών Μνημονίων, όταν οι άνεργοι (όλοι σχεδόν του ιδιωτικού τομέα) από περίπου 450.000 το 2009 ξεπέρασαν τα 1.500.000 άτομα, έκλεισαν πάνω από 200.000 ιδιωτικές επιχειρήσεις και ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 30%….
Αλήθεια, πώς λέγεται το «φαινόμενο» αυτό, που δεν είναι, φυσικά, τωρινό, που συνεχώς εκλέγουμε κυβερνήσεις για να μας «φεσώνουν»; Μήπως πολιτικός «μαζοχισμός»;
