Πολλή συζήτηση έγινε -και, πάντως, όχι τόση όση έπρεπε- για την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων και της μουσικής από το Λύκειο, όπως επίσης και της αντικατάστασης της Κοινωνιολογίας από τα περίφημα -και παντελώς άχρηστα- Λατινικά. Το ελεύθερο σχέδιο «εξορίστηκε» από το σχολείο, ενώ το ίδιο ισχύει και για το Γραμμικό -κι ας αποτελεί εξεταστέο μάθημα για όσα παιδιά θέλουν να δώσουν εξετάσεις για πολυτεχνικές σχολές.
Ταυτοχρόνως, με το πρόσφατο νομοσχέδιο Κεραμέως είχαμε την παλινόρθωση της απολύτως αντιεκπαιδευτικής «τράπεζας θεμάτων» ενώ αυξήθηκαν και τα εξεταζόμενα μαθήματα.
Όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλές ακόμη «παρεμβάσεις» της νυν πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, αποκαλύπτουν μία διαφορετική φιλοσοφία για την Παιδεία -ή, μάλλον, για την εκπαίδευση: ενώ, δηλαδή, ως πρότινος το σχολείο άφηνε μερικές «χαραμάδες» στον μαθητή να εξερευνήσει τα ταλέντα του, να «ψάξει» τις καλλιτεχνικές και άλλες κλίσεις του ή ακόμη και να προβληματιστεί για τη δομή της κοινωνίας, πλέον όλα αυτά είναι πολυτέλειες. Αντιθέτως, τώρα το σχολείο προσιδιάζει περισσότερο με μία «βιομηχανία»: δηλαδή, τα παιδιά εισέρχονται σε μία εξαντλητική διαδικασία ενός διαρκούς τριετούς διαγωνισμού: δεν υπάρχουν μαθήματα από τα οποία ένας μαθητής κάτι θα μάθει. Υπάρχει μόνο ύλη που πρέπει να «βγει». Δεν υπάρχουν ερεθίσματα που δίνουν πιθανότητες στον μαθητή να εξελιχθεί, αλλά μόνο διαρκή τεστ που πρέπει να περνά και βαθμοί που πρέπει να κυνηγά. Όλα όσα καλείται να κάνει και να μάθει πλέον ένα παιδί δεν μεταφράζονται σε γνώσεις, ούτε σε όνειρα, ούτε σε σκέψεις και ερεθίσματα για το μέλλον, που ανοίγεται μπροστά του. Μεταφράζονται μόνο σε μόρια, που οδηγούν στην τάδε ή στη δείνα σχολή.
Με άλλα λόγια, όσες παρεμβάσεις έχουν ως τώρα γίνει παραπέμπουν απλώς σε ένα σχολείο-βιομηχανία, χωρίς καμία χαρά για τους συμμετέχοντες, που παράγει τα μελλοντικά «ρομποτάκια» ενός συστήματο. Εξ ού και οι ύμνοι για το πόσο συνδεδεμένο πρέπει να είναι το σχολείο με την «αγορά», λες και κάποιος δεν πάει σχολείο για να αποκτήσει παιδεία, αλλά για την εξειδίκευση. Όλα είναι θέμα οπτικής, λοιπόν. Και σε αυτή τη συγκυρία, η οπτική θέλει τα παιδιά «στρατιωτάκια» και όχι νέους ανθρώπους που ψάχνουν και ψάχνονται πριν καταλήξουν τί θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.
