Οσο περνούν οι μέρες, και οι δημοσκοπήσεις για το Brexit ή το Bremain διαδέχονται η μια την άλλη – προσοχή: και εις τας Ευρώπας, οι δημοσκοπήσεις δεν είναι τίποτε το πειστικότερο απ’ ό,τι τις ζήσαμε σ’ εμάς! άκρα επιφυλακτικότητα, λοιπόν, είτε δίνουν “ΝΑΙ” είτε δίνουν “ΟΧΙ” – αρχίζει να γίνεται φανερό ότι το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου έχει ήδη αλλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανεξαρτήτως της έκβασής του. Τεχνικά, αυτό θα πει ότι αν οι Βρετανοί αποφασίσουν να μαζέψουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε σε άλλες παραλίες ψηφίζοντας “ΟΧΙ”, όλο το οικοδόμημα της ΕΕ θα χρειαστεί να “επανεφευρεθεί”. το ανάστημα της “Ευρώπης” στα διεθνή πράγματα θα έχει μεταβληθεί αισθητά. σχέσεις με τρίτες χώρες (πρώτιστα η Διατλαντική Συμφωνία, η διαβόητη ΤΤΙΡ) θα βρεθούν στον αέρα. ένα νέο οικοδόμημα σχέσεων ΕΕ-Μεγ. Βρετανίας θα χρειαστει να χτιστεί – εξαρχής.
Όμως, αν προκύψει ότι όπως οι Σκωτσέζοι αποφάσισαν να μείνουν – με το δικό της δημοψήφισμα – στην αγκαλιά του Ηνωμένου Βασιλείου, έτσι αν και οι Βρετανοί παραμείνουν στην ‘Ευρώπη”, θα χρειαστεί να υλοποιηθούν οι συμφωνίες αναθεώρησης των σχέσεων ΕΕ-Ηνωμένου Βασιλείου που διαπραγματεύθηκε ο Ντέηβιντ Κάμερον προκειμένου να “πείσει” τον λαό του/ τους ψηφοφόρους του δημοψηφίσματος του Ιουνίου να ψηφίσουν “ΝΑΙ”. Οταν αυτές οι παραχωρήσεις των υπολοίπων της ΕΕ είχαν γίνει αποδεκτές – παραχωρήσεις που πάνε απο τα υψηλά συμβολικά όπως η αποκήρυξη της “όλο και στενότερης Ένωσης” (που επαγγέλλονται τα Ευρωπαϊκά συνταγματικά κείμενα), μέχρι και τα πολύ συγκεκριμένα όπως η μεταβολή στα οικογενειακά επιδόματα των ενδο-ΕΕ μεταναστών που βρίσκονται στην Μεγάλη Βρετανία (που ξηλώνει την νομολογία του Ευρωδικαστηρίου για την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζόμενων) – θεωρήθηκαν λίγο-πολύ “πολιτικά λύτρα” για να καθησυχασθεί/προσελκυσθεί ο Βρετανός ψηφοφόρος. Ομως, άμα ψηφισθεί το “ΝΑΙ” όλα αυτά θα πρέπει να νομοθετηθουν και… να ισχύσουν.
Προσέξτε όμως, και την άλλη δυσάρεστη λεπτομέρεια. Ο,τι κι αν επικρατήσει στις δημοψηφισματικές κάλπες της 23ης Ιουνίου, καίριας σημασίας θα είναι η διαφορά των ψήφων. Αλλιώς λειτουργεί ένα 58/42, ας πούμε, κι αλλιώς ένα 51/49. (Και αντιστρόφως). Ασφαλώς οι Βρετανοί – και, υποτίθεται, οι “Ευρωπαίοι” εν γένει – λειτουργούν με βάση τους κανόνες: οπότε, έναν αποτέλεσμα λαϊκής ετυμηγορίας – και μάλιστα δημοψηφισματικό – θα γίνει σεβαστό. Αλλά, να, ένα 51/49 ή και 52/48 – προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, επαναλαμβάνουμε! – θα έχει εξαιρετικά ελλειμματική νομιμοποιητική λειτουργία. Και μάλιστα για τέτοια ζητήματα, “του ανήκειν”. Χώρια που και η άλλη πλευρά, εκείνη των άλλων “27” και της κοινής γνώμης τους (συν, η νομενκλατούρα των Ευρωπαϊστών των Βρυξελλών, που ουδέποτε συμπάθησε τους Βρετανούς!) θα έχει ούτως ή άλλως μια δυσάρεστη, ίσως και ψιλο-απορριπτική διάθεση προς τους Βρετανούς. Και προς τις όποιες διαπραγματεύσεις με αυτούς.
Μπλέξιμο!
