ΒλΕπαμε χθες πώς ο Κ. Μητσοτάκης – ο Κωνσταντίνος, εννοείται – είχε αρχικώς “μετακληθεί” στην ηγεσία της μεταΚαραμανλικής Νέας Δημοκρατίας (της μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εννοείται) ως “αντι-Αντρέας”. Με την λογική ότι θα ήταν καλύτερος για αντιπαράθεση με το τότε ΠΑΣΟΚ απ’ ό,τι όχι μόνον ο μεγάλος χαμένος στις κάλπες του 1981 Γεώργιος Ράλλης αλλά και ο σκληροπυρηνικός Ευάγγελος Αβέρωφ. Βλέπαμε ακόμη πώς δεν αρκέσθηκε μετά από ένα σημείο και πέρα στην λογική της γενικής άρνησης, αλλά πήγε παραπέρα.Να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι: έρχεται το διαβόητο άρθρο 4 του ν.1365/83 (που απαιτούσε σε ψηφοφορία όλων των εργαζόμενων των ΔΕΚΟ να επιτυγχάνεται το 50%+1 των ψήφων για την κήρυξη απεργίας) και στην πρώτη γραμμή της αντίθεσης βρίσκεται ο Κ. Μητσοτάκης – δεν είχε ακόμη αναλάβει την ηγεσία της Ν.Δ., αλλά λειτουργούσε κεντρικά ήδη από την δεκαετία του ‘’70 που είχε έρθει στην ΝΔ με πρωτοβουλία του ίδιου του Καραμανλή. Ήδη για την κατάρτιση του προεκλογικού προγράμματος (και, σοβαρότερα, της στρατηγικής) της ΝΔ στις εκλογές του 1985 – είχε αναλάβει την ηγεσία το φθινόπωρο του 1984 – επεδίωξε άνοιγμα της γραμμής Ν.Δ. (που επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γ. Ράλλη, Ευ. Αβέρωφ λίγο είχε μετακινηθεί απο την παλιά ΕΡΕ) προς “νέα πράγματα”. Αυτό ήταν το μπόλιασμα με την λογική Μάνου/Ανδριανόπουλου. Γιατί όμως;
Διότι ο ίδιος ο Μητσοτάκης έβλεπε ότι η λογική του “Όχι σε όλα!” και της κάθετης, κατεδαφιστικής αντιπολίτευσης που τόσο αποτελεσματικά είχε χρησιμοποιήσει το ΠΑΣΟΚ όχι απλώς δεν θα απέδιδε απο μόνη,, αλλά και υπέσκαπτε τα ίδια τα θεμέλια της όποιας βάσης μπορούσε να αποκτήσει το “αύριο” μιας κυβερνώσης ΝΔ. Ιδιαίτερα διδακτική ήταν σ’ αυτό ακριβώς η αντιπαράθεση στο άρθρο 4 Αρσένη, που ήδη μνημονεύσαμε: η συνδικαλιστική εκπροσώπηση της Ν.Δ. βοηθήθηκε, αλλά οταν θάφτανε η ώρα της διακυβέρνησης – μετά απο τις εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90 – το έδαφος θα ήταν ήδη υπονομευμένο για διακυβέρνηση..Βέβαια, ο Ανδρέας Παπανδρέου – με την κυριαρχία του στην ιδεολογική συζήτηση αλλά και την ίδια την γλωσσοπλασία της πολιτικής – είδε τον κίνδυνο απ’ εκείνην την μεταστροφή της ΝΔ. Επεδίωξε (και πέτυχε!) πέρα από το φάσμα της Αποστασίας (από το οποίο ο Κ. Μητσοτάκης είχε ήδη ξεφύγει για ευρύτερα στρώματα…) να στήσει την κατάρα του “νεοφιλελευθερισμού” και της θατσερικότητας.Ο χειρισμός εκείνος από πλευράς Ανδρέα υπήρξε για ένα διάστημα πετυχημένος, άλλωστε ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης αρεσκόταν στην φιγούρα του ριζοσπάστη (και τι το ριζοσπαστικότερο από την Θάτσερ…), ενώ κατά την επάνοδό του μετά την Χούντα στην πολιτική είχε πολιτευθεί – κληρονόμος, αυτός, της λογικής του Βενιζελικού κόμματος/των Φιλελευθέρων – ιδρύοντας το Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, μαζί με τον Παύλο Βαρδινογιάννη. Γιατί; Επειδή η επωνυμία των Φιλελευθέρων ήταν “πιασμένη”, Νικήτας Βενιζέλος κλπ.Ετσι, η εννοιολογική παγίδα του “νεοφιλελευθερισμού”, που η Ελληνική του εκδοχή δεν είχε και ιδιαίτερη σχέση με το neo-liberal υπόδειγμα που έτρεχε τότε στην διεθνή επιστημονική και μηντιακή συζήτηση, λειτούργησε επί χρόνια…“Έμαθε” έτσι ο Κ. Μητσοτάκης ότι χτίζοντας στο πεδίο μιας ιδεολογικής αντιπαράθεσης κερδίζεις το κόμμα (την ΝΔ που ξέφυγε από την ομίχλη του υποτιθέμενου “κοινωνικού φιλελευθερισμού”) όχι όμως και τις εκλογές. Η υπόθεση Κοσκωτά, τα Ειδικά Δικαστήρια κοκ. έμελε να δώσουν άλλη τροπή στα πράγματα.Όμως ήδη ο Μητσοτάκης – ο Κωνσταντίνος, πάντα – είχε κάνει μια άλλη βασική επιλογή: λεγόταν Τζαννής Τζαννετάκης. Γι’ αυτό, όμως, σε αυριανή συνέχεια.
