Κορύφωση της ολέθριας σχέσης κράτους και τραπεζών οι συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις

Δηλαδή, σηματοδοτεί μια ολέθρια σχέση για την Ελλάδα, η οποία κορυφώθηκε με τη δημιουργία ενός «τραπεζοβίωτου» Δημοσίου και ενός «κρατικοδίαιτου» τραπεζικού συστήματος.
Πρόκειται για μια προκλητικά μελαγχολική διαδρομή, η οποία χαρακτηρίζεται από τη χρησιμοποίηση των τραπεζών από το Δημόσιο ως ενός δεύτερου κρατικού προϋπολογισμού με τις δεσμεύσεις καταθέσεων των αποταμιευτών, με την έκδοση εντόκων γραμματίων και ομολόγων για τη χρηματοδότηση της απίστευτης κομματικής σπατάλης, με τις επιλεκτικές ενισχύσεις κομματικών πελατών, με διαγραφές χρεών και ρυθμίσεις και με κρατικά «μπόνους» για την κάλυψη ετήσιων ζημιών πιστωτικών ιδρυμάτων.
Επίσης, η περιπέτεια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος μετά το 2008 και οι κρατικές ενισχύσεις – ανακεφαλαιοποιήσεις με δεκάδες δισ. ευρω καταδεικνύουν ότι επί πολλές δεκαετίες δεν είχε συνειδητοποιηθεί από καμιάν ελληνική κυβέρνηση ότι η ομαλή και αποδοτική λειτουργία μιας οικονομίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ορθολογική οργάνωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ματαίως προσπαθούσαμε επί τέσσερις περίπου δεκαετίες, κυρίως μετά το 1968, να υπενθυμίζουμε με συνεχή άρθρα, έρευνες, σχόλια και ετήσιες ειδικές εκδόσεις, κυρίως στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και την εφημερίδα «Τα Νέα», το ρόλο αυτό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής οικονομίας.
Η ολέθρια «συνεργασία» ελληνικών κυβερνήσεων και ελληνικού τραπεζικού συστήματος εκδηλωνόταν κυρίως με δύο τρόπους: από τη μια μεριά το Δημόσιο απομυζούσε τους εθνικούς πόρους από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα για τη στήριξη της σπατάλης και από την άλλη το ελληνικό τραπεζικό σύστημα διεκδικούσε την «αποζημίωσή» του για την «προσφορά» αυτή με την κάλυψη κάθε χρόνο από την Τράπεζα της Ελλάδος των ζημιών των ισολογισμών με τη χορήγηση του «εθιμικού» «μπόνους»!
Είναι αλήθεια ότι πολλοί ικανοί εκάστοτε επικεφαλής ιδιωτικών και κρατικών τραπεζών (Γιάννης Κωστόπουλος, Κωνσταντίνος Καψάσκης, Αδαμάντιος Πεπελάσης, Γεώργιος Μίρκος, Ευθύμιος Χριστοδούλου, Θεόδωρος Καρατζάς, Κωνσταντίνος Καρατζάς, Βασίλης Ράπανος και άλλοι), συνεχώς έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου που απειλούσε συνεχώς το «αρχαϊκό» ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αλλά ματαίως…