Του Δημήτρη Μαρκόπουλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Την περασμένη Παρασκευή 23 Ιουλίου, παρακολουθήσαμε την τελετή έναρξης της 32ης Ολυμπιάδας, των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκυο, η διεξαγωγή των οποίων μετατέθηκε κατά έναν χρόνο λόγω της επέλασης του Covid-19 την προηγούμενη χρονιά. Πλήθος αθλητών από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, απολαμβάνοντας ήδη την δόξα και την τιμή της συμμετοχής, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στοχεύοντας στην κατάκτηση της κορυφής, σύμφωνα με το καθολικής αποδοχής αθλητικό δόγμα citius, altius, fortius (πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά). Όσοι παρακολουθούν συστηματικά κάποιο ομαδικό άθλημα, θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι έπειτα από την λήξη μίας αθλητικής αναμέτρησης, οι δηλώσεις των αθλητών μίας ομάδας συντείνουν στην εξής μία πολύ βασική διαπίστωση: Όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε. Για να προλάβω όσους τυχόν αναρωτηθούν για την χρησιμότητα μίας εισαγωγής αθλητικού περιεχομένου σε ένα άρθρο γνώμης και πολιτικής παρέμβασης, εξηγώ ότι ο λόγος για αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η μάχη κατά της φονικής πανδημίας που δίνει η χώρα μας μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα, φαντάζει στα μάτια τα δικά μου αλλά θέλω να πιστεύω και πολλών άλλων, ως μία συνολική-ομαδική προσπάθεια κατά ενός αόρατου και ύπουλου εχθρού. Όμως, καμία προσπάθεια, όσο φιλόδοξη και αν είναι, δεν μπορεί να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αν δεν υποστηρίζεται από όλους ομόθυμα, οικειοθελώς και ανεπιφύλακτα. Μολονότι η κυβέρνηση έπραξε το καθήκον της στήνοντας ένα άρτιο και πλήρως λειτουργικό δίκτυο εμβολιαστικών κέντρων ανά την ελληνική επικράτεια ευθύς αμέσως μόλις παρελήφθησαν οι πρώτες δόσεις των εμβολίων, μολονότι μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας κατά το κοινώς λεγόμενο «έβαλε πλάτη» στην εθνική προσπάθεια υπό την ονομασία «επιχείρηση ελευθερία» σπεύδοντας να εμβολιαστεί προκειμένου να ανυψωθεί το απαραίτητο τείχος ανοσίας, εντούτοις μία ομάδα συμπολιτών μας εξακολουθεί να είναι από ήπια επιφυλακτική έως απόλυτα αρνητική στην προοπτική εμβολιασμού θέτοντας με αυτόν τον τρόπο προσκόμματα σε αυτόν τον κοινό αγώνα. Οι συγκεντρώσεις που έγιναν πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας, από μεμονωμένα άτομα και ορισμένες συλλογικότητες, μας θύμισαν τις αλήστου μνήμης εποχές του κινήματος των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος όσο και τους εφήμερους -όπως πολύ σύντομα αποδείχθηκε- πανηγυρισμούς για το «υπερήφανο» ΟΧΙ από το άφρον δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015. Οι διαδηλωτές, κατά δήλωσή τους, δεν κατατάσσονται στην χορεία των αρνητών του ιού ή των εμβολίων, αλλά αντιτίθενται στην υποχρεωτικότητα αυτών, γιατί κατά την άποψή τους, παραβιάζει τα ατομικά τους δικαιώματα. Η κυβέρνηση φρονίμως πράττοντας, απέφυγε την εύκολη λύση να αντιμετωπίσει το παραπάνω φαινόμενο με αφορισμούς, αυθαίρετες γενικεύσεις και ισοπεδωτικές λογικές και επέλεξε την ορθή οδό της πειθούς και της ακόμα καλύτερης ενημέρωσης. Οδηγήθηκε σε μία νέα και πιο επικαιροποιημένη ανάγνωση της πραγματικότητας, επιχειρώντας να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους εν λόγω πολίτες, απομονώνοντας δυνάμεις που κινούνται στα όρια του παραλογισμού και οι οποίες δημιουργούν και αναπαράγουν ατεκμηρίωτες, αντιεπιστημονικές και ανορθολογικές απόψεις, θεωρίες συνωμοσίας θρησκοληπτικού περιεχομένου και θέσεις που τείνουν ακόμα και σε αντιποίηση υγειονομικού επαγγέλματος. Όμως έχει σημάνει η ώρα του ορθού λόγου, της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Με 12.000 και πλέον νεκρούς στην χώρα μας και 2,5 εκατομμύρια παγκοσμίως, ουδείς δικαιούται να είναι αρνητής όχι των εμβολίων, αλλά πλέον της σκληρής πραγματικότητας. Με συντελεσμένους περίπου 5.000.000 πλήρεις εμβολιασμούς στην χώρα και άλλους τόσους με τουλάχιστον μία δόση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ακυρώνει και να υπονομεύει αυτή την εθνική προσπάθεια προκειμένου να επιστρέψουμε σε μία μόνιμη και αποδεκτή κανονικότητα και να κερδίσουμε ό,τι μας στέρησε επί τόσους μήνες η πανδημία. Με την ακόμα επιθετικότερη μετάλλαξη Δέλτα να θέτει νέους κανόνες στην εν εξελίξει υγειονομική παρτίδα, δεν επιτρέπεται να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Όπως έχει τονίσει επανειλημμένα ο πρωθυπουργός, η διαχείριση της πανδημίας είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ, για να συμπληρώσει ότι η περισσότερη ελευθερία σημαίνει και περισσότερη υπευθυνότητα. Πραγματικά είναι αδιανόητο στο δίλημμα μεταξύ εμβολιασμού και νόσησης να υπάρχουν κάποιοι που επιλέγουν το δεύτερο.
Τη μάχη αυτή θα την κερδίσουμε. Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει όλοι οι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στον εαυτό τους, στις οικογένειές τους και στο κοινωνικό σύνολο. Θα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να αντιληφθούν ότι ο αγώνας είναι κοινός και εις έκαστος εξ ημών μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι (το δικό του μερίδιο) στην κοινή προσπάθεια για να χτιστεί το τείχος της ανοσίας και να επιτευχθεί η υγειονομική μας θωράκιση. Και επειδή ο αγώνας είναι συλλογικός, όλοι θα πρέπει να έχουν υπόψη το λατινικό ρητό ubi concordia, ibi victoria (όπου ενότητα, εκεί και νίκη).
*Βουλευτής Β’ Πειραιώς με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
