Κλίνατε επ` αριστερά;

Η νίκη-έκπληξη του πρώην υπουργού Παιδείας Μπενουά Αμόν, στις προκριματικές εκλογές του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας, παρά το εύρος της, δεν αναμένεται να αλλάξει τα καταθλιπτικά δεδομένα, για την προεδρική εκλογή του προσεχούς Απριλίου.

 Τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία, καθώς δείχνουν ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν έχει την παραμικρή τύχη. Αν, επομένως, παρουσιάζει  κάποιο ενδιαφέρον η εν λόγω εσωκομματική διαδικασία, έγκειται στο ότι η νίκη του, εμφανιζόμενου ως «αουτσάϊντερ» κ. Αμόν, έγκειται στο ότι αυτή εκφράζει την επιθυμία των πιστών ψηφοφόρων του κόμματος, για ανακοπή της πορείας συντηρητικοποίησης του, που εξέφραζε ο πρώην πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς και επανασύνδεση του χώρου, με τις ιδρυτικές αρχές του και τον ενδιάθετο ριζοσπαστισμό των περιόδων Μιτεράν και Ζοσπέν (με τις όποιες ασυνέχειες και παλινδρομήσεις). Υπό την ανωτέρω έννοια, η εκλογική νίκη του πρώην υπουργού Παιδείας, εγγράφεται ως «καταπίστευμα» για την «επόμενη μέρα» στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που αναμένεται «θυελλώδης», μετά την προδιαγραφόμενη συντριβή στις Προεδρικές εκλογές και προ του κινδύνου περιθωριοποίησης του άλλοτε κραταιού κόμματος του Φρανσουά Μιτεράν. Είναι προφανές πως ο κος. Αμόν, μετά την «απρόσμενη» νίκη του, στις προκριματικές εκλογές, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα, πλέον, για την ηγεσία του κόμματος που, στην ουσία, είναι ακέφαλο, μετά την πολιτική «εξαϋλωση» του απερχόμενου προέδρου Φρανσουά Ολάντ και την έλλειψη άλλων ηγετικών αναστημάτων. Το κρίσιμο ερώτημα, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το πρόσωπο, που μένει να αποδείξει τη δική του ηγετική ακτινοβολία, όσο την προγραμματική ατζέντα, με την οποία εξασφάλισε το χρίσμα. Αν, δηλαδή, το μήνυμα «κλίνατε επ` αριστερά», που έστειλαν οι ψηφοφόροι του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, σε συνθήκες απογοήτευσης και ήττας, θα μετουσιωθεί σε μια πορεία επαναπροσανατολισμού  και απεξάρτησης από το «θανάσιμο εναγκαλισμό» με τις συντηρητικές δυνάμεις και τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα.

 Μεγαλύτερο, ακόμη,  ενδιαφέρον,  παρουσιάζει το αν μια τέτοια πιθανή στροφή, στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα-με δεδομένο και το ειδικό βάρος της χώρας-θα λειτουργήσει ως «ντόμινο» για μια συνολική αλλαγή πορείας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και των επιμέρους εθνικών του εκφράσεων. Ανάλογες διεργασίες, άλλωστε, παρατηρούνται και στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με την «αλλαγή σκυτάλης» από τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ στον Μάρτιν Σουλτς, να ερμηνεύεται ως προανάκρουσμα μιας αντίστοιχης στροφής, αν και το πρόσφατο παρελθόν δικαιολογεί την αυξημένη δυσπιστία.