Όταν ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επεσήμαιναν τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς, το «μαύρο», ποικιλώνυμο, αντικυβερνητικό μέτωπο χλεύαζε, κάνοντας λόγο για ένα μικροκομματικό παιχνίδι, εγκλωβισμού και προσεταιρισμού κεντροαριστερών ψηφοφόρων. Λοιδορούσαν μέχρι και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που σε κάθε ευκαιρία έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, για τον άμεσο κίνδυνο σημαντικής, αν μη τι άλλο, ενίσχυσης των γνωστών ακραίων δυνάμεων, στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Τώρα, που ο ακροδεξιός λόγος, του μίσους και του ρατσισμού, παίρνει τη μορφή εν ψυχρώ ομαδικής σφαγής, με μόνο κριτήριο τη διαφορετικότητα, μήπως πρέπει ν` αρχίσουν να κατανοούν; Όπως στην Νορβηγία πριν από λίγα χρόνια, έτσι και στην μακρινή Νέα Ζηλανδία, η αρρώστια του μίσους χωρίς όρια, στοίχισε τις ζωές αθώων ανθρώπων. Σε κοινωνίες δηλαδή που τα βασικά προβλήματα (και όχι μόνο) είναι λυμένα σχεδόν για όλους.
Φαίνεται ότι το μικρόβιο της φασιστικής βίας δεν έχει σύνορα, δεν έχει όρια, δεν γνωρίζει κοινωνικές τάξεις. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος απειλείται για μία ακόμα φορά από τον ίδιο του τον εαυτό. Δυστυχώς θα έχουμε και συνέχεια. Ας το σκεφτούν όλοι αυτό…
