Κατά κομμάτων

Αραγε, όσοι χαιρέτισαν την επιτυχία του κου. Μακρόν, πέραν των άλλων και ως υπέρβαση των παραδοσιακών κομμάτων, έχουν αναρωτηθεί ή στοιχειωδώς έχουν ερευνήσει, για την ιδεολογική συγγένεια ή ιστορική καταγωγή τέτοιων «ρηξικέλευθων» αντιλήψεων;

 Θα ανατρίχιαζαν, πραγματικά, με δεδομένη την προσήλωση τους στις δημοκρατικές αρχές, αν διαπίστωναν ότι τέτοιες αντιλήψεις εκκόλαψαν το «αυγό του φιδιού» στη διάρκεια του Μεσοπολέμου ή, στη νεότερη εγχώρια ιστορία, αποτέλεσαν το υπόβαθρο για την καλλιέργεια αντικοινοβουλευτικού και αντιδημοκρατικού πνεύματος, πριν οι συνταγματάρχες δώσουν τη «χαριστική βολή» για να θυμηθούμε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.  Αν ανατρέξουν στις «εμβληματικές» διαλέξεις του, μετέπειτα θεωρητικού της χούντας, Σάββα Κωνσταντόπουλου, στο «Χίλτον», που προετοίμασαν το έδαφος για την «κάθοδο των τανκς», θ` αντιληφθούν πολύ καλά τι εννοούμε. Πιο παραστατικός ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και μετέπειτα «πρωθυπουργός» στην πρώτη χουντική κυβέρνηση Κωνσταντίνος Κόλλιας, οραματιζόταν την «κατάργηση των κομμάτων» (βλέπε και ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, για την «υπόθεση Λαμπράκη» και τις αντιδικονομικές παρεμβάσεις του εισαγγελέα). Στη διάρκεια της δικτατορίας, εξάλλου, ο αρχιπροπαγανδιστής του καθεστώτος, Γεώργιος Γεωργαλάς, είχε προτείνει  στη νέα θεσμική τάξη που ετοίμαζε η χούντα, για τη, δικής της έμπνευσης, «νέα δημοκρατία», τη θέσπιση κωλύματος εκλογιμότητας, δηλαδή την απαγόρευση συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, όλων των πρώην (προ του 1967) βουλευτών ή και πολιτευτών. Την ίδια άποψη συμμερίζονταν και πολλοί άλλοι «αξιωματούχοι» του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά και ο «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης, όπως προκύπτει από νεότερα, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία, προς άρση κάθε παρεξήγησης, πως από ολότελα διαφορετική αφετηρία εκκινούν οι σημερινές κριτικές τοποθετήσεις, εναντίον του σημερινού κομματικού συστήματος, στην εγχώρια ή την ευρωπαϊκή εκδοχή του. Όμως, η ισοπεδωτική, ανιστόρητη και κατεδαφιστική κριτική, στο όνομα υπαρκτών παθογενειών, δημιουργεί το υπέδαφος για την αμφισβήτηση της ίδιας της βάσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, προσφέροντας επιχειρήματα στους πραγματικούς εχθρούς του, καθώς μαζί με τα «απόνερα» μπορεί να χαθεί και το «μωρό». Να υπενθυμίσουμε δε, στους εκ του προχείρου «νεωτεριστές», πως στην Ευρώπη που τόσο θαυμάζουν, τα λεγόμενα παραδοσιακά κόμματα αριθμούν ζωή δύο αιώνων και πλέον, προφανώς δε θα ήταν αδύνατη η επιβίωση τους, χωρίς τη δυνατότητα προσαρμογής,  ανανέωσης και μετεξέλιξης τους. Αντίθετα, κόμματα «αερόλιθοι», σαν αυτά που ονειρεύονταν οι Γεωργαλάδες, αποδείχθηκαν «διάττοντες αστέρες».

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ