Καλύτερα κυβέρνηση ανοχής, παρά ανοχή χωρίς όρια

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Το περασμένο σαββατοκύριακο, ο Πάνος Καμμένος μίλησε για «αποστασία», χρεώνοντας εμμέσως πλην σαφέστατα στον Αλέξη Τσίπρα τη σχετική κατηγορία. Παράλληλα, χαρακτήρισε απαξιωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ «συνοδοποιπόρους του Κοτζιά», «προσπερνώντας» αφενός ότι ο τέως υπουργός Εξωτερικών έχει την απόλυτη στήριξη του Μεγάρου Μαξίμου, αφετέρου ότι και ο ίδιος με εκείνους τους «συνοδοιπόρους του Κοτζιά» συγκυβερνά επί 3,5 χρόνια.

Ταυτοχρόνως, τις τελευταίες αρκετές ημέρες, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες επισείουν καθημερινά την απειλή αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης με την αποχώρηση από την κυβερνητική πλειοψηφία, ενώ αργά προχθές το βράδυ προέβησαν σε μία διαρροή άκρως προκλητική: «Ο Πάνος Καμμένος βρίσκεται εκτός Ελλάδας. Από προχτές ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εμφανή ανησυχία γιατί οι πρωτοβουλίες του κ. Καμμένου επανακαθορίζουν τους χρόνους και οδηγούν σε αναζήτηση του προέδρου των ΑΝΕΛ για συζήτηση από κοντά. Ενδεχόμενο που ο ίδιος έχει αρνηθεί τις προηγούμενες ημέρες», τόνιζαν κύκλοι του κόμματος του Πάνου Καμμένου, υπονοώντας ότι το Μέγαρο Μαξίμου… ανησυχεί, ψάχνει τον Πάνο Καμμένο και δεν τον βρίσκει, αλλά και ότι ο ίδιος «έχει αρνηθεί τις προηγούμενες ημέρες» να συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα προαναφερθέντα είναι μερικά μόνο δείγματα –τα πιο «φρέσκα», των τελευταίων ημερών- της αποσταθεροποιητικής συμπεριφοράς που επιδεικνύει η ηγεσία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Μιας συμπεριφοράς που ενισχύει μία διαλυτική εικόνα για την κυβέρνηση ακριβώς την ώρα που ζητείται η «φυγή προς τα εμπρός», η εμπέδωση στην πραγματική οικονομία της εξόδου από το Μνημόνιο, η εκδήλωση όλων των ενεργειών που μπορούν να ανοίξουν εκ νέου το πολιτικό παιχνίδι.

Βεβαίως, είναι σαφές ότι η Συμφωνία των Πρεσπών συνεπάγεται πολιτικό κόστος. Κόστος το οποίο στην περίπτωση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είναι βαρύ. Ωστόσο, όσο φθείρεται ο Πάνος Καμμένος, τόσο φθείρει και την κυβέρνηση πλέον. Και αν έχει δείξει κάτι με τον τρόπο που πολιτεύεται ως τώρα, είναι ότι όσο συναντά ανοχή, τόσο θα συνεχίσει να φθείρει την κυβέρνηση. Ένας υπουργός δεν μπορεί να «απειλεί» τον πρωθυπουργό. Ένας υπουργός δεν μπορεί να αφήνει να διαρρεύσει ότι… αρνείται να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό. Και, εν τέλει, ένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να φαίνεται ότι τελεί υπό προθεσμία από έναν υπουργό –πολλώ δε μάλλον όταν υπάρχουν 151 ψήφοι και για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και για την επαναβεβαίωση της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση.

Κοντολογίς: καλύτερα κυβέρνηση ανοχής, παρά κυβέρνηση που φθείρεται καθημερινά εξαιτίας της… υπερβολικής ανοχής. Ιδιαίτερα όταν τα «μαθηματικά» της Βουλής δείχνουν πως το πιθανότερο σενάριο είναι πως και χωρίς Καμμένο, η ανοχή δεν είναι μονόδρομος υπό καμία έννοια.