Σχεδον κάθε ημέρα, μετὰ τὶς 12 μμ, θὰ εἰσπράξω τουλάχιστον τρία ἐγκάρδια τηλεφωνήματα μὲ ὑποσχέσεις παροχῆς διαφόρων ἀσφαλειῶν, ἠλεκτρονικῶν συσκευῶν, ταξιδίων στὸ ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικὸ, τηλεφωνικῶν διευκολύνσεων καὶ λοιπῶν προσφορῶν. Κατανοῶ τὶς δυσκολὶες τῶν καιρῶν καὶ τὴν προσπάθεια κάποιων συνανθρώπων μας νὰ βροῦν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ πόρο ζωῆς. Πρὸ πολλῶν ἐτῶν μὲ τὸ θέμα αὐτὸ εἶχε γυριστεῖ μιὰ ταινία συγκλονιστικὴ μὲ τὸν Τζάκ Λέμον. Ἀλλὰ ἄς ἔλθουμε καὶ στὴ θέση τοῦ λήπτη τῶν τηλεφωνημάτων. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἀσθενὴς, μπορεῖ νὰ πενθεῖ, μπορεῖ νὰ βρίσκεται σὲ κάποια τρυφερὴ στιγμὴ, μπορεῖ καὶ νὰ γράφει, ὅπως ἀνοήτως πράττει ὁ καλύπτων τὴν παροῦσα στήλη. Μπορεῖ ἀκόμη νὰ βρίσκεται καὶ στὰ στερνὰ του. Κι ἀπορῶ: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραβιάζεται καθημερινῶς ἡ ἠρεμία του; Κάποτε, ἐκνευρισμένος ἀπὸ τρεῖς μέχρι τὴ μία μετὰ μεσημβρία προσφορές, εἶπα στὴν τέταρτη προσφέρουσα, κάτι τὸ μακάβριο: «Τώρα μόνο γιὰ προσφορὰ φερέτρου συζητῶ». Ἄλλωστε, τὸ μόνο ποὺ δὲν εἶχαν σκεφθεῖ νὰ μᾶς προσφέρουν, οἱ γαλαντόμοι τραπεζίτες μας εἶναι τὰ πεθαμενοδάνεια!
Καὶ μιᾶς καὶ μιλᾶμε γιὰ πεθαμένους, ἄς θίξουμε καὶ τὸ περιβόητο Ἀσφαλιστικό. Ἀπ’ ὅ,τι μπορῶ νὰ καταλάβω ἀπὸ τὰ περίπλοκα καὶ μπερδεμένα οἰκονομικὰ, ὅπως μᾶς τὰ πλασσάρουν οἱ πολιτικοὶ ταγοί μας, διαβλέπω ὅτι σύντομα γιὰ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα θὰ ἰσχύσει τὸ «Καποὺτ»! Ἡ πρώτη λέξη τῆς γερμανικῆς «κουλτούρας» ποὺ μάθαμε στὴν Κατοχή. Τυχεροὶ ὅσοι προφθάσουν νὰ πεθάνουν ἐνωρίς! Τὸ εἶχε πεῖ στὴ «Λήθη» καὶ ὁ ποιητὴς Λορέντσος Μαβίλης: «Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε τὴν πικρία τῆς ζωῆς».
Τὸ πρόβλημα τοῦ «Ἀσφαλιστικοῦ» θὰ ἐρχόταν ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν κρίση ποὺ μᾶς πλήττει αὐτὸ τὸν καιρό. Θὰ ἐρχόταν ὡς ἀπότοκος τῆς ὑπογεννητικότητας. Καὶ ἐπ’ αὐτοῦ εἴχαμε προειδοποιήσει πρὸ πολλοῦ. Τὸ 1975-1976 εἶχε εἰσαχθεῖ στὰ σχολεῖα ἡ διδασκαλία τῆς Ἀνθρωπογεωγραφίας. Συγγραφέας τοῦ σχολικοῦ βιβλίου ἦταν ὁ πολύ γνωστὸς Ἀλκίνοος Μάζης, ποὺ παραθέτοντας τὸ σχῆμα τῆς λεγόμενης Πυραμίδας Ἡλικιῶν, ἔβρισκε ἱκανοποιητικὴ τὴν πληθυσμιακὴ μας πορεία. Ἀντίθετα, στὸ δικὸ μου βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἀνθρωπογεωγραφία» ἔβλεπα στὸν εἰκονιζόμενο πίνακα ποὺ εἶχε σχεδιασθεῖ μὲ βάση τὴν ἀπογραφὴ τοῦ 1971 μιὰ σοβαρὴ ἀδυναμία. Μεγάλωναν τὰ ἐπἰπεδα ζωῆς μετὰ τὰ 30 χρόνια, ἐνῶ στένευαν κάτω ἀπὸ τὴν ἡλικία αὐτὴ καὶ προειδοποιοῦσα ὅτι τὸ μέλλον θὰ εἶναι ζοφερὸ γιὰ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα. Διότι σὲ κάποια χρονικὴ στιγμὴ οἱ λαμβάνοντες σύνταξη θὰ γίνουν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς εἰσφέροντες στὰ διάφορα ταμεῖα. Καὶ μὲ τρόπο διακριτικὸ προειδοποιοῦσα: «Τὰ πληθυσμιακὰ δεδομένα ἐνδιαφέρουν πολὺ τὴν οἰκονομία. Γιατὶ ὅσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ ἐνεργὸς πληθυσμὸς τόσο καλύτερες οἰκονομικὲς προοπτικὲς ὑπάρχουν. Ἀντίθετα, ὅσο μειώνεται τὸ νεανικὸ στοιχεῖο, ὅπως συμβαίνει σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς ἑλληνικῆς ὑπαίθρου, τόσο περισσότερο αὐξάνονται τὰ δημογραφικὰ προβλήματα καὶ τὰ προκαλούμενα οἰκονομικὰ κενὰ». Αὐτὰ τὸ 1976. Ἀλλὰ καὶ τότε, ὅπως καὶ μετὰ, μιλοῦσα σὲ ὦτα μὴ ἀκουόντων. Ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Κων/νος Καβάφης, «οἱ ἀνίδεοι Ἀντιοχεῖς διαβάζουν, Ἐμονίδων». Τὰ ὅσα προειδοποιητικὰ ἔγραφαν κάποιοι Ἀρτεμίδωροι, τὰ πετοῦσαν στὸ καλάθι τῶν ἀχρήστων, ἐκεῖ ὅπου ἔπρεπε νὰ πετάξουν τὸν ἑαυτό τους.
www.sarantoskargakos.gr