Καινούργια έννοια: το “συναινετικό τελεσίγραφο”

Έτσι όπως περνούν οι μέρες – σιγά-σιγά και οι εβδομάδες, που τελικά συσσωρεύονται σε μήνες… – με την διαπραγμάτευση για την δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου-3 να παραμένει σε εκκρεμότητα, όλοι όσοι καθ’ έξιν ή κατ’ επάγγελμα ασχολούνται με το θέμα (οι πολιτικοί χειριστές, ας πούμε· οι δημοσιογράφοι και αναλυτές, θα προσθέσουμε: κάπου εδώ τελειώνει η λίστα καθώς το ενδιαφέρον της ευρύτερης κοινής γνώμης, πλέον, προδήλως στερεύει) αναγκάζονται να καταφεύγουν σε διάφορες όλο και πιο περίπλοκες περιγραφές και αναζητήσεις προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι “κάποια διέξοδος θα υπάρξει”.

Αναζητούνται λοιπόν πατέντες, και διαδικαστικές πρωτοτυπίες. Ο χρόνος σπρώχνεται κάθε φορά προς τα μπρος – ακόμη και η διαβόητη 20η Φεβρουαρίου μπορεί να γίνει έκτακτο Eurogroup 3 ή 10 Μαρτίου – ενώ επιστρατεύονται “πατέντες” όπως η προνομοθέτηση μέτρων με πανηγυρική αναγνώριση/clawback από το ίδιο το Eurogroup ότι, εφόσον δεν υπάρξει απόκλιση από τους στόχους τα μέτρα θα ξεχαστούν, θα εξαχνωθούν.

Μέσα σ’ αυτού του είδους την ατμόσφαιρα, μας προέκυψε και το καινούργιο φρούτο: λέγεται – είτε το πιστεύετε, είτε όχι – “συναινετικό τελεσίγραφο”. Τι είναι πάλι ετούτο; Με δεδομένη την επαναβαρουφικοποίηση της διαπραγματευτικής τακτικής επί Ευκλ. Τσακαλώτου/Γ. Χουλιαράκη, τακτικής που ξεκίνησε από το λογικό δόγμα “τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί, αν δεν κλείσουν όλα” (δόγμα που παραπέμπει στις άδοξες διαπραγματεύσεις δεκαετιών για το Κυπριακό, μόνον που εδώ… ο χρόνος μετράει πολύ πιο βίαια), όμως ήδη πέρασε και στην σουρρεαλιστική επιστολογραφία Ευκλείδη προς Eurogroup (με την οποία εξηγείται πόσο περιορισμένα είναι τα προαπαιτούμενα που έχουμε προχωρήσει) βρισκόμαστε για μιαν ακόμη φορά μπροστά σε τελεσιγραφική κατάσταση. Take it or leave it, όπως ακριβώς ήταν και το καλοκαίρι του 2015 με την πρόταση Γιουνκέρ (θυμάστε, εκείνην που ψηφίσαμε στο δημοψήφισμα του “ΟΧΙ”, ενώ είχε ήδη πάψει να ισχύει, για ξαναθυμηθείτε!).

Όμως, εδώ, μπαίνει στην μέση ένα καινοτομικό στοιχείο. Η μάλλον όχι ακριβώς καινοτομικό δεδομένου ότι η ρίζα του είναι γνωστή: όπως και πολλές φορές στο παρελθόν της μνημονιακής μας ζωής, η συζήτηση με την Τρόικα – πάντως με το σκέλος Ευρωπαϊκή Επιτροπή – οδηγεί σε τεχνικά προσυμφωνημένες “λύσεις” οι οποίες μάλιστα, για να μην χάνεται χρόνος ή/και το νήμα, γράφονται μισόψητα στις Βρυξέλλες. Κι από εκεί προσγειώνονται εδώ!

Η όχι-και-τοσο-ευχάριστη πρωτοτυπία, αυτήν την φορά, έγκειται στο ότι και προετοιμασία υπήρξε “έξω” και συμφωνία/από κοινού διαμόρφωση έχει προκύψει, όμως και… ο τελεσιγραφικός χαρακτήρας, το take it or leave it παραμένει. Με άλλα λόγια έχει μισοσυμφωνηθεί ένα πλαίσιο μέτρων (εδώ είναι η μείωση του αφορολόγητου, ενδεχομένως και ένα “τσικ” στον βασικό συντελεστή ΦΠΑ, συν η ολοκλήρωση της παρέμβασης στο Ασφαλιστικό με θύμα την “προσωπική διαφορά” απ’ ένα σημείο και πέρα). Έχει όμως συμφωνηθεί παράλληλα και κλείσιμο των διαρθρωτικών  που έμεναν επίτηδες ανοιχτά (εργασιακά, ενέργεια) αλλά και “πατέντες” που θα επιτρέψουν την επικοινωνιακή δικαιολόγηση. Αυτό δε το πλέγμα μας έρχεται ως take it or leave it, και μάλιστα στο μιλητό, σε teleconference /όχι με κείμενο (για να … μην διαρρεύσει και μαδηθεί προτού συζητηθεί/συμφωνηθεί).

Αγνωστον τι απ’ αυτά θα επιβιώσει μετά την νέα εμπλοκή με Τσακαλώτο/Μαξίμου – όμως ένα είναι βέβαιο: η καινοτομία του “συναινετικού τελεσιγράφου” μας περνάει σε νέα επίπεδα!