Χρειάζεται μια νέα αρχή ως προς το ασφαλιστικό. Για να ανακτηθεί η αξιοπιστία για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά του.
«Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη αναβολή στην αναμόρφωση του ασφαλιστικού. Δεν μπορούμε πλέον να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα με μπαλώματα και με δόσεις. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε χωρίς πυξίδα για το που θέλουμε και που πρέπει να πάμε», τόνισε ο Πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος(ΚΕΕ) και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών(ΕΒΕΑ), κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος, κατά την ομίλα του, στην εκδήλωση «Μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό: Ευκαιρία για εθνική ανασυγκρότηση ή αίτια εθνικού αδιέξοδου».
«Είμαστε πάλι εδώ, με το ασφαλιστικό να βρίσκεται ξανά μπροστά μας, όπως όλα τα διαρθρωτικά προβλήματα που κρύβαμε κάτω από το χαλί στις εποχές της οικονομικής ευημερίας: μεγεθυμένο και κακοφορμισμένο, εξαιτίας της ύφεσης και της δημοσιονομικής στενότητας», ανέφερε ο κ. Μίχαλος, για ένα πρόβλημα το οποίο συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποδυναμώνει την ελληνική Οικονομία.
Στην συνέχεια, παρουσίασε μέρος της δικής του πρότασης, τονίζοντας πως, πριν από λίγες ημέρες, το ΕΒΕΑ «ολοκλήρωσε και δημοσιοποίησε ολοκληρωμένο πλαίσιο προτάσεων για μια ριζική, αξιόπιστη και αποτελεσματική επίλυση του συνταξιοδοτικού ζητήματος». αποτελεί μια πρόταση νέας αρχής, καθώς περιγράφει ένα τελείως νέο σύστημα που θα μπορούσε να δώσει αξιοπιστία στο ασφαλιστικό σύστημα και να χτίσει από την αρχή σχέσεις εμπιστοσύνης με τους ασφαλισμένους του».
Σε μια χώρα που έχει απολέσει το 25% του ΑΕΠ της η προσαρμογή των συντάξεων είναι αναγκαίο κακό, παραδέχτηκε, όμως επεσήμανε ότι, η προσαρμογή αυτή θα πρέπει να επιμερίζεται δίκαια. Χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια που ευνοούν ή προστατεύουν κάποιους σε βάρος των υπολοίπων.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο του ΕΒΕΑ, χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα συνδυάζει την ανάπτυξη με τη δικαιοσύνη. Ένα σύστημα που δεν θα στηρίζεται στο «όποιος πρόλαβε», δεν θα στηρίζεται στο «να πληρώσουν οι άλλοι». Ένα σύστημα το οποίο θα διευκολύνει την ανάπτυξη, εξασφαλίζοντας τους εργαζόμενους και ευνοώντας αποταμιεύσεις. Και όχι ένα σύστημα το οποίο θα υποσκάπτει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θα τροφοδοτεί ελλείμματα και θα επιβαρύνει την παραγωγή – είτε μέσω υψηλών εισφορών είτε μέσω του προϋπολογισμού και άρα της φορολογίας.
Για να το θέσουμε απλά, δεν μπορούμε να είμαστε γενναιόδωροι με τις συντάξεις, χωρίς αυτές να υποστηρίζονται από μια δυναμική παραγωγή. Καλές και σταθερές συντάξεις μπορούμε να έχουμε μόνο σε μια οικονομία που ανθεί και αναπτύσσεται. Όπως ξεκαθάρισε ο Κ. Μίχαλος, «Πάνω σε αυτή τη βασική λογική, χρειάζεται να κάνουμε μια νέα αρχή ως προς το ασφαλιστικό. Για να ανακτηθεί η αξιοπιστία του συστήματος και για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά του».
