Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη που αισθάνθηκε ο Κώστας Σκανδαλίδης, να υπερασπιστεί τους χειρισμούς του τότε πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του, στην κρίση των Ιμίων, του 1996, απαντώντας στις σχετικές αναφορές του Αλέξη Τσίπρα.
Από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής την επίμαχη περίοδο, ο νυν βουλευτής της ΔΗΣΥ και πρώην υπουργός, έχει, ασφαλώς, «έννομο συμφέρον», να υπερασπιστεί ένα χώρο, τον οποίο υπηρέτησε. Θα έπρεπε, όμως, να αντιλαμβάνεται, με την πολύ μακρά εμπειρία του, ότι υπάρχουν και πολιτικές που δεν είναι υπερασπίσιμες. Οι χειρισμοί σ` εκείνη τη δραματική βραδιά, που εξελίχθηκε σε «θερμό επεισόδιο», υπάγονται σ` αυτή την κατηγορία. Όχι μόνο γιατί εξ αντικειμένου, η έκβαση αυτής της «μίνι σύρραξης», ήταν ταπεινωτικά δυσμενής για μας, αφού υπέστημεν την, έστω και ολιγόωρη, κατάληψη εθνικού εδάφους από ξένη δύναμη (κατάληψη της Δυτικής Ίμια, από Τούρκους κομάντος), αλλά και την κατάρριψη πολεμικού μας αεροσκάφους, υπό αδιευκρίνιστες, ως σήμερα, συνθήκες, που προκάλεσε τον τραγικό θάνατο τριών αξιωματικών της Αεροπορίας μας. Ούτε μόνο γιατί οικειοθελώς αποδεχθήκαμε-και ως συνέπεια της δυσμενούς εξέλιξης στο στρατιωτικό πεδίο-σύμφωνα και με την πρόσφατη παραδοχή του τότε υπουργού Εξωτερικών, την εγκατάσταση ενός «γκρίζου» καθεστώτος στην περιοχή.
Ακόμη και αν δεχθούμε, συγκαταβατικά, ότι τα ανωτέρω υπήρξαν αποτέλεσμα μιας έκτακτης κατάστασης και ενός δυσμενούς συσχετισμού, ή για την αποφυγή μιας, ανεπιθύμητης ασφαλώς, πολεμικής αναμέτρησης, πώς να εξηγήσει, κυρίως δε, πως μπορεί να υπερασπιστεί κανείς, το γεγονός ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών αποδέχεται σήμερα, το αμφισβητούμενο καθεστώς της περιοχής, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές, ιστορικές εκδοχές; Η εξήγηση είναι πολύ απλή και προκύπτει από όσα ακολούθησαν και αποτελούσαν συνειδητές επιλογές της τότε κυβέρνησης. Αρχικά, με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, ένα χρόνο μετά (1997), που υπέγραψε ο τότε υπουργός Εξωτερικών με τον Τούρκο ομόλογο του, με το οποίο αναγνώριζε η χώρα μας «ζωτικά συμφέροντα» (ποια;) της γείτονος, στο Αιγαίο. Αλλά και στη Συμφωνία του Ελσίνκι (1999), για την έναρξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την οποία εξακολουθούν να θριαμβολογούν πολλοί, ολοκληρώθηκε η δική μας «αναθεωρητική» πολιτική, με την ανάληψη δέσμευσης για επίλυση «συνοριακών διαφορών», μεταξύ των δύο χωρών, όταν μέχρι τότε, κοινή εθνική γραμμή ήταν ότι υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα, τεχνικής φύσης, εκείνο της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας…
