Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρ’ ότι ανήκε στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Γεωργίου Παπανδρέου και όχι στην πιο προωθημένη εκδοχή της ΕΠΕΚ του Πλαστήρα, αναδείχθηκε σε φορέα των πιο προοδευτικών ιδεών, στα ιδεολογικά βεβαίως όρια του συγκεκριμένου χώρου και ίνδαλμα για τις νεότερες, εξ ορισμού πιο «προχωρημένες» γενιές.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναγνωρίσει πως, στα πρώτα του βήματα στην πολιτική, είχε τον Μητσοτάκη ως πρότυπο. Ενισχυτική προς τα ανωτέρω είναι η στάση του απέναντι στον μεγάλο Κρητικό Νίκο Καζαντζάκη. Παρ’ ότι ο τελευταίος είχε καταστεί αποσυνάγωγος για το κατεστημένο της εποχής και είχε αφοριστεί από την Εκκλησία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όχι μόνο παρέστη στην κηδεία του, στον Ψηλορείτη, το 1957, αλλά και άσκησε σκληρή κριτική, μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου, προς τη δεξιά κυβέρνηση της ΕΡΕ, για τη στάση της. Όταν δε, ξεκίνησε ο πρώτος ανένδοτος, που κήρυξε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ως αρχηγός της Ενωσης Κέντρου, ως αντίδραση στη βία και νοθεία των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου 1961, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε από τους πιο σκληρούς εκφραστές της κεντρικής γραμμής και τους πιο μαχητικούς υπερασπιστές της δημοκρατικής παράταξης, εν τέλει της ίδιας της δημοκρατίας.
Ως φυσική συνέχεια και εύλογη ανταμοιβή για τους αγώνες του, θεωρήθηκε η αξιοποίησή του, στην κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου, στη θέση του υπουργού Οικονομικών. Ένα υπουργείο που γνώριζε άλλωστε, αφού είχε υπηρετήσει ως υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο, στο σύντομο κεντρώο διάλειμμα 1950-52. Τι μεσολάβησε και πέρασε στο άλλο άκρο, είναι ένα μυστήριο ή απαιτεί μία βαθύτερη ανάλυση. Η επικρατούσα εκδοχή θέλει τον εκ Χανίων πολιτικό, να πιέζεται και να άγχεται από την ορμητική είσοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ζωή και στο εσωκομματικό πεδίο. Υπό αυτή την οπτική, δηλαδή την απρόβλεπτη «εξίσωση» που προστέθηκε στο πολιτικό και εσωκομματικό σκηνικό, εξηγείται και αυτή η πιο μεγάλη στροφή ή κυβίστηση ενός άλλου ισχυρού παράγοντα της κεντρώας παράταξης.
Του Ηλία Τσιριμώκου, του οποίου το ΕΑΜογενές παρελθόν συνιστούσε «κόκκινο πανί», σε σημείο ώστε το Παλάτι να «θέσει βέτο», στην πρόθεση του Γεωργίου Παπανδρέου, να τον προτείνει για πρόεδρο της Βουλής. Κάπου εκεί αρχίζει και η «αντίστροφη μέτρηση» για τον σημαντικό εκείνο πολιτικό, για να ολοκληρωθεί μετά την ορμητική είσοδο του Ανδρέα Παπανδρέου και την κάλυψη του λεγόμενου κεντροαριστερού ρεύματος, που ένιωθε να του στερεί «ζωτικό χώρο». Κάπως έτσι έφτασε στο σημείο να γίνει ο ίδιος «κατεψυγμένος πρωθυπουργός» της Αυλής, στο λεγόμενο βασιλικό πραξικόπημα και το εγχείρημα της αποστασίας, πράττοντας ότι κατήγγελε για τους άλλους.
