Η ζωή στα χρόνια Ντόναλντ Τραμπ – σωστά;

Μια εισαγωγική παρατήρηση , που θα παρακαλούσαμε στον αναγνώστη να την προσέξει: εκείνο που ζήσαμε σ’ αυτήν την προεκλογική καμπάνια που έδωσε στις ΗΠΑ (και στον πλανήτη…) Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ ήταν μια αίσθηση – στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη – ότι όλοι κάνουν καμπάνια υπέρ της Κλίντον, εναντίον του Ντόναλντ! Και αυτό, με μια λογική political correctness/πολιτικής ορθότητας.

Μια ακόμη εισαγωγική παρατήρηση, που κι αυτήν αν πρέπει να την προσέξει όποιος χρειάζεται να διαχειριστεί τώρα, “την ζωή στα χρόνια Ντόναλντ Τραμπ”: στις ΗΠΑ, Πρόεδρο βγάζουν οι Αμερικάνοι και ΜΟΝΟΝ οι Αμερικάνοι. Κανείς άλλος! Το να στέκεται κανείς κριτικά/επικριτικά ή και απαξιωτικά, δεν είναι μόνον λάθος, είναι και επικίνδυνο.

Τώρα, που λέτε, θα χρειαστεί να προσαρμοσθούν – όλοι! – στα χρόνια Τραμπ. Έχει ειπωθεί τόσες φορές, που καταλήγει να μην έχει πια ενδιαφέρον: ό,τι κι αν θα ήταν το αποτέλεσμα των χθεσινών Αμερικανικών εκλογών ο Ντόναλντ Τραμπ θα “είχε νικήσει” – σφραγίζοντας με τον τρόπο του και την Αμερικανική πολιτική σκηνή αλλά και συνολικά το πώς νοείται η πολιτική εκστρατεία σήμερα.

Τι θα πει αυτό; Θα πει οπωσδήποτε ότι ο ακραίος λόγος – ακόμη και ο υβριστικός, ο χυδαία υπαινικτικός, γιατί όχι και ο χυδαίος! – εγκαταστάθηκε στο κέντρο της σκηνής. Θα πει επίσης ότι η λογική του “αντι-κατεστημένου” (ακόμη και από ανθρώπους βαθύτατα κατεστημένους: εδώ, ακλούθησε και η Χίλλαρυ), η αντισυστημικότητα, ήρθε και αυτή να θρονιάσει στο κέντρο της πολιτικής (Πόσο πείθει αυτό; Φάνηκε!) Θα πει ακόμη περισσότερο ότι μια ολόκληρη παράδοση να διεξάγεται ο πολιτικός αγώνας “στο κέντρο”, να αποζητάται δηλαδή η πολυσυλλεκτικότητα ώστε να προσελκυσθούν οι ψήφοι των αμφιταλαντευόμενων, παραμερίστηκε απότομα: οι ψήφοι αναζητήθηκαν στο άκρο, ακομη-ακόμη στο περιθώριο, στην οργή, στην απόρριψη. Ο ψηφοφόρος, θεωρήθηκε, δεν θέλει/δεν χρειάζεται/δεν πρέπει καλά-καλά να προσεγγισθεί για ορθολογικά επιχειρήματα, δεν χρειάζεται να καταλάβει: χρειάζεται να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να προσβάλει ει δυνατόν.

Και… τι είναι πάλι αυτό που το λένε “αλήθεια”; Άμα εγώ – εγώ που ψηφίζω – πιστεύω κάτι (που μου λες εσύ, τον οποίο ψηφίζω), τότε αυτό είναι αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα!

Το πού θα οδηγήσει αυτή η “πραγματικότητα”, αυτή είναι η αληθινή πρόκληση της ζωής στα χρόνια Ντόναλντ Τραμπ – σωστά; Ήδη, δυο μέτωπα άμεσης σημασίας για μας: Πρώτον στην άμεση γειτονιά μας, η ισχυρή εγγύτητα Τραμπ προς το Ισραήλ (και το αμυντικό – για την Μέση Ανατολή – δίπολο Ισραήλ/Αιγύπτου), τι θα δώσει στην Ελληνική διπλωματία; Πού, υποτίθεται, έχει τα τελευταία χρόνια κάτι σαν πρόσδεση σ’ αυτό το άρμα;

Δεύτερον, η “απομάκρυνση” των ΗΠΑ από τα Ευρωπαϊκά, τι θα σημάνει για τις δικές μας προσδοκίες για άσκηση πίεσης στο μέτωπο της ελάφρυνσης χρέους/του ΔΝΤ; Όσα αναμένονταν – σωστά ή λάθος – να εισφέρει, εδώ, η επίσκεψη Μπαράκ Ομπάμα χλωμαίνουν. πόσο;