Στην τελευταία, φάση εκείνη της υποδειγματικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης για το πρόβλημα υγείας ο Σταύρος Θεοδωράκης έβαλε, δικαιωματικά, ένα προσωπικό στοιχείο. “Τώρα που το μάθατε, θέλω να σας ζητήσω και να το ξεχάσετε. Η κουβέντα θα ήθελα να σταματήσει εδώ“. Δεν θα το τηρήσουμε, παρόλη την συμπάθεια που τρέφουμε στον 54χρονο πολιτικό, ο οποίος υπήρξε δημοσιογράφος αλλά και εκφραστής μιας ολόκληρης προσέγγισης του δημοσίου/κοινωνικού προτού προσέλθει στο πολιτικό ναρκοπέδιο με το “ΠΟΤΑΜΙ” του.
Και δεν θα το τηρήσουμε επειδή μπορεί να έχει δίκιο ότι “τα ΜΜΕ θα ασχοληθούν για μια-δύο μέρες”, κι ύστερα σιωπή. μπορεί και να μην έχει. Όμως αυτή του όλη η δημόσια στάση, δηλαδή η διαχείριση της βαριάς περιπέτειας της υγείας του (ο Αλέξης Τσίπρας θα κουβαλάει πάνω του ένα προσωπικό φορτίο, έτσι όπως πήγε να χαριεντισθεί στο Μαξίμου μιλώντας με τον Σταύρο, βρίσκοντάς τον… αδυνατισμένο), επανέφερε στην επιφάνεια κάτι από τα ουσιαστικότερα που υποδηλώνει η παρουσία του Σταύρου (“θέλω να παραμείνω ο Σταύρος , χωρίς άλλους προσδιορισμούς”: ετούτο θα το σεβασθούμε) εξαρχής στην δημόσια σκηνή. Και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, όπως πήγε να στηθεί αρχικά.
Ήταν αυτή η αποτύπωση μιας προσωπικής σφραγίδας φρεσκάδας και αμεσότητας. Που τον χαρακτήριζε τον Σταύρο από το ξεκίνημά του – τον είχαμε επισημάνει, στα πρώτα βήματα της ελεύθερης ραδιοφωνίας, όταν το ΚΑΝΑΛΙ 15 πήγαινε να στηθεί μονιμότερα, με Ρούσσο Κούνδουρο και Φλωρίκα Κυριακοπούλου, ύστερα στον ΔΟΛ/ΝΕΑ, ύστερα στους δικούς του ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ… Η σφραγίδα αυτή συνδυαζόταν με μιαν ανάγνωση του κοινωνικού, της λειτουργίας για κάποιες αξίες που έχει νόημα να υπηρετούνται. Όχι όμως με λογικές ευγενούς έστω περιθωρίου ή/και ακτιβισμού, αλλά μέσα απο τα εργαλεία της κεντρικής σκηνής.
Η δουλειά που κατά καιρούς έκανε, το να δίνει φωνή σε ανθρώπους του περιθωρίου – στους φυλακισμένους ή στους Ρομά – αλλά και στον Κώστα Σημίτη ή τον Αλέξη Τσίπρα (έστω στο παγκάκι του Εθνικού Κήπου, τον δεύτερο), μπορεί να άρεσε ή να ενόχλησε. Πάντως δημιούργησε ένα ύφος, αντιπροσώπευσε κάτι – που άλλωστε “έδωσε” το PROTAGON…
Όταν, λοιπόν, μετά και τις κάποιες μετρήσεις της δημόσιας φιγούρας του από τον Στράτο Φαναρά, ο Σταύρος προσήλθε στην πολιτική, με το ΠΟΤΑΜΙ “για να αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε την χώρα” – άλλη ιδιαίτερη ατάκα κι αυτή! – εκείνη την ιδιαιτερότητα πήγε να φέρει μπροστά. Και αυτήν διάβασαν πολλοί από τους πρώτους που πήγαν να προσέλθουν: αυτήν, συν την τήρηση κάποιων αρχών για την δημόσια παρουσία. [Δεν άντεξε για πολύ η ίδια η υπόσχεση: και με παραδοσιακές πολιτικές φιγούρες ο Σταύρος “χρειάστηκε” να πορευθεί, και παραδοσιακότατες εκδοχές δημόσιου λόγου να υιοθετήσει. Αλλά και στην ανάγκη ξεκαθαρίσματος “με ποιον θα πάει και ποιους θα αφήσει” δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί. Αυτό άλλωστε κατέφαγε τελικά την προσπάθεια του κάνοντας τους 17 βουλευτές του κάτι σαν 6, τώρα. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία].
Ακριβώς, λοιπόν, η τήρηση αρχών μιας “πολιτικής χωρίς πολιτικούς” αντανάκλασθηκε και στην αρχική ανακοίνωση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ για την εγχείρηση του Σταύρου για όγκο (χωρίς καν απόκρυψη του Metropolitan, που έδωσε μια άσχημη ευκαιρία ρηχών σχολίων) και ύστερα στην δική του ανάρτηση ότι “τελικά όλα δεν είναι καλά” με την πορεία.
Ενόσω θα δίνει την μάχη του, ας μείνει στον δημόσιο χώρο το υποδειγματικό του: “Όταν είσαι στην πολιτική, δεν μπορεί άλλα να ξέρουν οι φίλοι σου και άλλα η κοινωνία”.
