Το επισημάναμε εδώ και καιρό, προτού προκύψει και η επίσκεψη Μακρόν στην Ελλάδα – προηγήθηκε όχι μόνον η μετάβασή του στο Βερολίνο απ’ όπου ξεκινούν οι πάντες, αλλά και ταξίδι ανά τις Ανατολικές Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε μια προσπάθεια συγκράτησης/ανάσχεσης του ρεύματος φθηνού εργατικού δυναμικού προς Γαλλία – ότι η προσπάθεια του Γάλλου Προέδρου να «σφραγίσει» με τον δικό του τρόπο τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις, θα δημιουργήσει σημαντικά μέτωπα. Που η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποφύγει να τοποθετηθεί απέναντί τους. (Να τοποθετηθεί ουσιαστικά, εννοείται. Διότι η ΝεοΔημοκρατική Ευρωαπλοϊκότητα με αναφορές στον ιστορικό ιδρυτή της Ν.Δ. και το Ευρωπαϊκό στίγμα του, οι Εκσυγχρονιστικές αναμνήσεις της συμμετοχής στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης και του συν-καθορισμού του Ευρωπαϊσμού, ή πάλιν η Συριζέϊκη ανακάλυψη ότι η δήλωση συμπόρευσης με τους ανήκοντες στον πυρήνα ελαφραίνει από τις ευθύνες περισσότερο από την Ευρωφοβικότητα – όλα αυτά δεν είναι θέσεις ουσίας).
Ακούσαμε τις περασμένες μέρες το Βερολίνο – και μάλιστα τον φίλο της Ελλάδας Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε – να επιχειρεί να προλάβει τις Γαλλικές πρωτοβουλίες για «Το Μέλλον της Ευρώπης», πρωτοβουλίες που ήδη προσπερνούν τις μισόβραστες προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προ μηνών, προτείνοντας ( μάλλον για να αποφύγει τις όποιες βαρύτερες επιλογές) την μετατροπή του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Με δυσπροσδιόριστη λειτουργία, δε. Και με την Καγκελάριο Μέρκελ να συναινεί.
Τώρα έχουμε τον ίδιο τον Γάλλο Πρόεδρο – μιλώντας στους πρέσβεις της χώρας του, άρα κάνοντας την πιο επίσημη και εξωστρεφή συνάμα τοποθέτησή του – να ζητά να αφεθεί «μια εμπροσθοφυλακή/une avant-garde” συμμαχίας προθύμων/coalition des bonnes volontés να προσχωρήσει στην ΕΕ σε πιο προωθημένες μεταρρυθμίσεις. Ανάμεσα σ’ αυτές, η εξωτερική πολιτική και η πολιτική άμυνας. Όμως ακόμη πιο σημαντική η πρόταση για μια «επανίδρυση της Ευρώπης», που θα λειτουργεί πλέον ως «Ευρώπη πολλών σχημάτων»/formats.
Θα μπορούσε κανείς να οχυρωθεί πίσω από την Σαιξπηρική σοφία – Words, Words, Words! – λόγια όλα αυτά. Αλλά πίσω από τις διατυπώσεις κρύβεται ουσία, και μάλιστα άμεση ουσία, και μάλιστα σημαντική (ενδεχομένως τραυματιστική για τις Ελληνικές απλοϊκότητες) ουσία.
Δηλαδή; Δηλαδή στην «Ευρώπη του αύριο» κάποιοι θα προχωρήσουν, κάποιοι θα μείνουν πίσω! Όχι μόνον πρόθυμοι/willing, αλλά και ικανοί/able. Όμως, όταν έρθει η ώρα των συνθέσεων, θα τεθεί το ερώτημα: «Εσείς (δηλαδή: εμείς!) Τι δίνετε; Τι προσφέρετε; Τι συνεισφέρετε;». Πρώτο, ενδεικτικό ερώτημα: θα ήταν πρόθυμη/έτοιμη/ικανή η Ελλάδα του 2018 να συμμετάσχει σε στενότερη συνεργασία π.χ. στην άμυνα ή/και την εξωτερική πολιτική (με ό,τι αυτό σημαίνει σε δεσμεύσεις, έτσι;) ώστε να συνεχίσει να συζητείται σοβαρά στα οικονομικά σχήματα/formats; Δεύτερο, ήδη: οι συζητήσεις για έξοδό της από τα Μνημόνια – σε λιγότερο από ένα χρόνο από σήμερα – πώς δένουν με την διαμόρφωση του αυριανού format Ευρωζώνης;
